Alamo inside, National upstairs

De wekker laat van zich horen op woensdag 18 juli. Gelukkig bewijst deze al jaren trouwe dienst zodat elke nieuwe vakantie nog op tijd heeft kunnen beginnen. Zo ook vandaag. Deze keer gaan we met het gezin naar Amerika. Er staan ongeveer 6 koffers klaar en idem dito rugzakken dus we zullen waarschijnlijk niets vergeten zijn. De meiden vinden het spannend en zijn zeer excited. Vooral Esmee heeft al honderd keer het liedje: I'am so excited and I just can't hide it, laten horen zodat het ook de buren duidelijk is dat we eerdaags gaan vertrekken. 

Om 9.15 uur verschijnt de minivan voor ons huis. De man wil eigenlijk direct doorrijden als hij al onze bagage ziet. Dit wordt al 10 minuten inladen en uitladen maar Julia heeft hem in het vizier dus sprint de weg op om duidelijk te maken dat hij echt bij ons moet zijn. Zowaar kan alles in de taxi en gaat de familie op pad. Oma en Opa staat natuurlijk op het balkon ons uit te zwaaien. Ze zullen een paar rustige weken hebben. Nou ja, rustig.......ze nemen wel de zorg over van Woezel en Pip en die kunnen er wat van. Elke ochtend een beetje eten geven en hopen dat ze in de avond het hok weer in willen om te gaan slapen. Het zijn twee doerakken die overal aan knagen en alles willen uitproberen. Hopelijk halen ze niet teveel kunsten uit bij Opa en Oma.....

Het is druk op Schiphol. Bij de bagage drop of staat ongeveer heel Nederland en helaas was 1 van onze 6 koffers toch iets te zwaar waardoor we alles moesten herinrichten. Vroeger kon je nog compenseren met twee gewichten van 2 koffers bij elkaar op te tellen maar dat was vroeger. Ja, ja ook wij worden ouder.....Daarna door naar de rij voor de de bagage check en daarna door naar de rij voor de douane check. We hielden nog ongeveer drie kwartier over om een bak koffie te scoren of eigenlijk naar de Starbucks te gaan. Ondertussen gingen we naar het toilet, naar de exchange, om tijdschriften, om drinken en deden we de laatste check om onze telefoon. Het KLM vliegtuig stond te wachten. We kwamen als een van de laatste aan boord maar dat was wel relaxed. De cabin crew zag er heerlijk strak blauw uit en ook rij 18 was prima. Het was een nieuw soort toestel. Dat merkte we aan het bagageruim en de toiletten. We hadden ook iets meer beenruimte. De vliegreis is perfect verlopen en Esmee zullen ze niet snel vergeten. Bij elk eetmoment wilde mevrouw een glaasje melk waardoor de hele organisatie in de soep liep. De melk moest van achteren worden gehaald tot drie keer toe maar bij de vierde keer waren ze zo bijdehand om de melk direct mee te nemen. We zijn wel heerlijk verzorgd en hebben goede films kunnen kijken. Er kwam niet van van slapen want daar was het te vroeg voor. Dat heeft ons later wel opgebroken omdat Amerika nog grotere rijen kent als Nederland. De douane check is niet normaal. Ze hadden soort efteling rijden gemaakt met linten en doorhoffen. We hebben daar ongeveer 2 uur gestaan, maar Isis en mamma zijn uit de rij geglipt. We moesten zo nodig plassen dat we naar de wc zijn gerend. Dit werd oogluikend toegestaan door de Amerikaanse regelaars. Hierdoor hoefden wij niet zo lang in de rij te staan wat goed bekeken was van Isis. We werden natuurlijk weer uit de rij gehaald als familie om in een speciale rij te mogen staan. dat gebeurde ons de gehele dag al. Are you one family??? okee, you may stand in that qeue with your daughters.... en robin maar lachen....

Gelukkig spande de rij bij Alamo de kroon. Dit gekkenhuis begon al op de luchthaven van Los Angeles. Wat een mensen, wat een chaos. Wij besloten om lekker te wachten en ongeveer de vijfde shuttle bus te nemen. Daarna was er gelukkig weer een rij waarbij robin besloot om naar inside te gaan en wij bleven buiten wachten met al onze bagege op de autosleutels. De meiden hadden al snel een dans act opgezet waardoor er allerlei Amerikanen om ons heen kwamen staan om dit tafereel gade te staan. Where is your dad??? Al those women with one dad??? They love it....Ondertussen schreeuwde er een vrouw drie kwartier in onze oren dat Alamo inside was en the National upstairs. Bij elke nieuwe bus schalde dat over het terrein. Niet dat het effect had, want al die mensen krioelden alsnog om ons heen. Aan het einde van de dag kwam Pappa als een soort held met de autosleutels aangelopen en was het de vraag of al die bagage in de minivan paste.... en het lukte.......De navi werd ingesteld , de meiden storte in en we stonden voor de zoveelste keer in de rij/file. Het Hollywood City Hall hotel was perfect met een lekker zwembad en prima kamer. Julia had nog bijna de hele kamer in de fik gezet door haar handdoek om de oude airco te gooien waardoor de warmte naar binnen sloeg. Het alarm was oorverdovend maar Isis sliep gewoon door. mamme reageerde als een echte brandweervrouw en verhielp het probleem waardoor niet het hele hotel ontruimd hoefde te worden, Gelukkig sliep isis nog steeds door. Wij waren allemaal ook zo moe dat ik de hele nacht gedroomd heb over Alamo inside en National upstairs en heel Amerika al heb rondgereisd in mijn dromen. Ik heb er een aantal gehad omdat we met z'n drieen in een bed sliepen en ik elke keer wakker werd. Maar een slaappil doet wonderen dus laat het avontuur maar beginnen.