OMG

Zaterdag 28 juli begon al vroeg. Om 2.30 raasde er een storm over de camping. De camper schudde op zijn grondvesten en de meiden kwamen met z'n drieen aangetrippeld. De camper is best groot maar om nu mijn 5 personen in ons bed te gaan liggen is toch ietwat overdreven. Toch overwon het moederhart het van de praktische kant dus daar lagen we lepeltje, lepeltje in het twee persoonsbed van pa en ma. Na een half uur was de storm over en dribbelden Julia en Esmee snel naar hun eigen bed. Isis wilde daar niks van weten en had zich genesteld tussen Pa en Ma in...Wij waren zo moe dat we om 5.30 (bij de volgende storm) pas doorhadden dat Isis nog steeds tussen ons in lag. Het leek wel een deja veu van ruim 10 jaar geleden. Toen lag er ook regelmatig een wit dik wormpje tussen ons in omdat ze geen zin had om te slapen. Dit keer bewoog de camper bijna van de ene band terug naar de ander band omdat de wind zo hard was dat het bijna een kermisattractie was geworden. Je zou bijna misselijk worden in je eigen bed...Dus ja, deze ochtend werd het ontbijt later geserveerd. De klok wees 7.30 aan...Niet te geloven, de eerste keer later dan 6 uur ons bed uit. Ik denk dat we wakker werden van de overheerlijke muffin lucht die vers gebakken werden door de eigenaar van de Campground a thousand Lakes. Gisteren hadden we ook al heerlijke steaks en spareribs gegeten bij deze chefkok, maar dit rook ook verrukkelijk. Een bakkie koffie erbij en eten maar.

We hadden de tip gekregen van Julia (van wie ook anders) om highway 12 te nemen naar Bryce Canyon. Deze weg kent bijzondere rotspartijen,kleurrijke tafelbergen en verborgen kloven. Dat wilden we niet missen. Tank vol, genoeg drinken en nog een paar muffins over gingen we op pad. We waren nog geen mile verder of er werd al een test gedaan op de breaks. OMG, wat een afdalingen en wat een rotspartijen. We klommen tot 10000 feet en reden daarna een stuk over een tafelberg. Wat een ervaring en wat een uitzichten. Esmee kwam af en toe om het hoekje kijken want slaaptekort heeft deze meid chronisch. Julia en Isis hadden en druk met een serie maar bij elk view point was de hele familie toch weer present. OMG, what's happening. 

Pappa zette de airco steeds hoger. Of het nu kwam door de ontstane zweethanden of dat de temperatuur buiten toch weer omhoog ging weet niemand, maar gek vonden we het niet. Op een gegeven ogenblik reden we door twee kloven met een daling van 16% en de motor draaide overuren. Terugschakelen naar zijn twee, airco uit en niet bewegen, WTF in dit geval. Na ongeveer 2,5 uur rijden kwamen we een beetje in de bewoonde wereld en werden de wegen normaler. Tijd voor een lunch in Escalante. De lucht werd alleen in rap tempo donkerder en we hadden de generator nog niet aangezet of de hagel stroomde uit de lucht. Hele grote stenen die kletterde op onze camper, wat lichtflitsen en een heleboel wat. OMG, gaat dit ooit nog stoppen.......en het stopte...

Bryce Canyon was nu vlakbij en de camping lag bij de ingang van het park. We mochten met deze grote RV niet het park in overdag dus deden we de bergschoenen aan. De shuttle bus stopte voor het park en bracht ons naar het eerste uitzichtpunt - Bryce Point. 

Hier wordt je stil van. Wat een kleuren, wat een wonder, wat een OMG moment. Dit kan je eigenlijk niet uitleggen en niet verklaren. De toppen van de gesteentelagen geven zo'n bijzonder schouwspel dat je er uren naar kan kijken. Dat deden we ook. We hebben verschillende views aangedaan en elke keer was het weer even mooi. De Navajo Loop Trail bracht je in de "inner canyon", een soort doolhof van de opeengepakte hoodoos. Hier kon je blijven fotograferen, maar wel kijken waar je loopt want je glijdt snel uit als je alleen maar bezig bent met je camera (toch Julia????). Na ongeveer een kilometer dalen in de canyon kwam je in een smalle kloof, hier werd het wel heel donker of kwam het door iets anders. We hadden het nog niet bedacht of de bliksem schoot naar beneden en de donder volgde onmiddelijk. OMG, we zaten downonder. De paniek was aanwezig maar er was een soort rots waar we konder schuilen. De situatie werd geanalyseerd en we besloten via de andere kant omhoog te lopen. Het was nog te doen voordat de regen echt losbarstte. Waar de energie vandaag kwam, weet niemand, maar we waren binnen 10 minuten boven en vlogen naar de shuttle bus. Een beetje zwaar ademend keken we uit het raam en toen begon het regenen pas echt. OMG, wat hadden wij een geluk gehad. Dit had je niet willen hebben bij de kuitenbijter klim omhoog vanuit de kloof. Dat was echt gevaarlijk geweest. Ik weet niet of ik nu de oma's en opa een beetje ongerust maak, maar de kids deden het beter dan de ouders. Het zijn ware helden geworden in Amerika en de conditie is perfect. Wat een ontzettend bijzondere dag met alle weersomstandigheden en natuurwonderen. We zijn wel toe aan een borrel en een appelsapje. We gaan vroeg ons mandje in want morgen doen we de sunrise met onze eigen RV in het park. Dit is toegestaan als we er voor 8 uur in de ochtend uit zijn. Dat wordt vast weer een WTF moment.....