What a life, what an adventure

Op zondag 29 juli gaat de wekker wel heel erg vroeg. We hadden het genieuze idee om de sunset te gaan bekijken bij Bryce Point. We mochten voor 8 uur met de eigen camper het park in en daar alle view points langsgaan. Nu kwam de zon om 6.28 op, dus hadden we erna nog maar 1,5 uur om alle uitkijkpunten langs te gaan. Het hele tafereel rondom de sunset was nog hilarischer dan de sunset zelf omdat mensen om de minuut de camera met statief ergens anders gingen parkeren. Er is natuurlijk altijd een mooiere plek bij het viewpoint, zeker als je vindt dat daar je buurman staat. Hierin doet een chinees niet onder bij een Fransman of een Mexicaan. Het was een grote cameradans. Wij stonden zoals we stonden en hebben genoten. Daarna als een speer de camper in en rijden maar naar Rainbow Point, de Natural Bridge en Aqua point. Hierna was het racen naar de uitgang anders tikte de klok over 8 uur en dat was streng verboden. Wat een mooi park is Bryce Canyon. Het pink gesteente geeft de meest uiteenlopende kleurencombinaties die we niet snel gaan vergeten.

Daarna op naar Zion Park. Een hemels park volgens de oude mormonen. De kleurenterrassen in het park moesten zo indrukwekkend zijn dat de mormonen dachten dat elk terras op de rots een tempel van God was. Best toepasselijk op deze zondag. Dit moest een wonderbaarlijke tocht worden. De route was dit zeker. Zeer grote rode rotsen met diverse kloven zijn we tegengekomen. Er was zelfs een tunnel waarbij we een escortticket moesten komen omdat we daar alleen doorheen konden rijden als we midden in de tunnel reden. De ranger hield het tegemoetkomende verkeer tegen en daar gingen we. We voelden ons best bijzonder met deze 30 feet motorhome. Prachtig zo’n tafereel.

Het was gelukkig weer bijna 40 graden, dus toen we op de camping aankwamen zijn de meiden eerst gaan zwemmen. De beste optie voor vandaag. Mamma had helaas weer een trail uitgezocht dus de bergschoenen werden toch weer aangetrokken. Smoesjes over blaren, geen sokken meer, zere knieen, te weinig water werden allemaal weggewimpeld. Een beetje actie was gepast in dit Zion park. Alleen dacht heel Amerika daar hetzelfde over dus liepen we als een soort kudde dieren achter elkaar aan. Ditmaal geen vliegen om ons heen, maar 30 eekhoorns hebben de kinderen geteld. Die waren soms zo dik, dat ze zelfs gedragen wilden worden door de passerende toeristen. Daar deden we natuurlijk niet aan mee. De natuur was gigantisch maar het toeristische karakter was een beetje too much. Stokken, waterdichte wandelschoenen, extra water, winddichte kleding, alles werd aangeboden om een veilige trail te kunnen lopen. Lopen…..je kon niet echt lopen, je moest schuffelen achter elkaar aan. Hier hadden we geen zin in en we kozen ons eigen pad. Een paar foto’s bij de rivier en daarna weer snel het zwembad in om af te koelen. Dit is immers ook vakantie….

In de avond een heerlijke steak op de buiten BBQ met een gin tonic en daarna lekker slapen. What a life, what an adventure