Tot grote hoogte en diepe blaren

Woensdag 1 augustus konden we uitslapen. Wat een weelde, wat een genot, maar ik was gewoon om 7 uur wakker. Ik lag eigenlijk te bibberen in bed omdat Robin zichzelf alle lakens had toebedeeld. Ik denk dat hij wat warmte nodig had na het brandwonden incident van gisteren dus gaf ik hem dat. Ik was immers toch wakker.

De blaar had inmiddels wel een bijzondere vorm aangenomen. Hij was oranje van kleur en ongeveer 2 centimeter hoog. Dit was toch wel een beetje eng. Nu ja, doorprikken heb ik altijd geleerd, schoon behandelen, zorgen dat er geen bacterie in kan komen en een goed verbandje erom heen. Ik liet Robin naar het uitzicht van June Lake kijken en ik ging aan de slag. Het was wel een heel mooi plekje waar we konden ontbijten. Heerlijk rustig, met uitzicht op het meer en het leek wel of alle rook verdwenen was van de branden in Yosemite park. Bakje koffie erbij en prikken maar. Na een uurtje waren we klaar en lagen de kinderen nog op 1 oor. We besloten om de omgeving te verkennen en naar het meer te lopen. Intussen zouden de meiden wel wakker worden en hopelijk het idee krijgen om te ontbijten. Het was een prachtige route en we besproken ondertussen de plannen voor vandaag. We zaten op een soort natuurcamping. Niet alleen de omgeving was interessant maar ook de mensen die daar rondliepen. Typische authentieke mannen met baarden en ze hebben allemaal hetzelfde aan. Een groene wijde broek tot over de knieen met een zwart vaal hemd met de mouwen opgestroopt. Het haar is lang en klefferig en de baard grijs en plakkerig. De vrouwen praten net iets te hard en hebben een volledige soort hiking uitrusting. Dan lijkt ons gezin een beetje uit de toom te vallen maar een ieder voelt zich hier thuis, dus prima zo.

Op naar de Tioga Pass. Dit is de hoogste weg in Amerika en dat ondervonden we al na 3 mile. We klommen en klommen en klommen totdat we dachten dat de motor van de camper het niet meer aan zou kunnen. Op dat punt konden we weer iets naar beneden en haalde de motor opnieuw adem voor de volgende 1000 feet. We klommen naar 10.000 feet en hadden een fabelachtig uitzicht. De motor kreunde en stoomde maar haalde het gelukkig wel. De blaar van Pappa kreeg weer wat extra vocht door de toch wel angstige momenten maar we hadden de top bereikt. Dit was nog maar het begin van de Tioga Pass en Yosemite Park. Wat zou ons nog meer te wachten staan. In ieder geval redelijk uitzicht. De rook was hier nog niet zo hevig en we konden gewoon het park in. Toch werd ons aangeraden niet naar boven te hicken omdat we dan in ademnood zouden kunnen komen. We namen een pad langs de rivier en beklommen verschillende bomen. Esmee bedacht dat ze wel over een boom kon lopen die over de rivier gevallen was. Halverwege sloeg alleen de paniek toe. De boomstam was in het midden te glad en Esmee wiebelde alle kanten op. Pappa kon ondanks zijn blaren nog van alles doen en redde Esmee terug op het land. Mamma had haar kleren al uitgetrokken om eventueel de rivier in te moeten springen maar dit was gelukkig niet nodig. Toch maar gewoon op het pad blijven in het vervolg. De rook werd wel steeds erger en na 1,5 uur besloten we terug te gaan. Het was mooi geweest en de camper moest nog dalen van 10000 feet naar onze camping. Dit is altijd heftiger, zeker met zo’n zware RV. Buckle up en poole, poole. Zo gingen we het aanpakken. Eerst nog even wat eten in de natuur om in ieder geval een volle maag te hebben voor de terugrit. De blaren stonden extra strak en Esmee lag alweer te slapen op de bank. Julia en Isis kijken meestal een film op de ipad maar dit keer was het uitzicht te spectaculair. Wat een rotsformaties en wat een diepe dalen. Het was gigantisch. Onze camper tufte rustig naar beneden met nog wat auto’s achter ons aan die ons tempo wel prima vonden. Je neemt geen risico’s op deze weg. Uiteindelijk kwam Mono Lake in beeld en namen we de afslag naar de camping. Hier gingen we hamburgers bakken buiten op de bbq, lekker onder de douche, wat verhaaltjes schrijven en de route uitstippelen voor morgen. Het zal weer een heftige worden omdat we de gehele Tioga Pass gaan afrijden naar de andere kant van het park. Hopelijk is de rook morgen weer wat minder zodat we nog meer kunnen zien van het park. Tante Jemina reist nog steeds met ons mee en ik prik nog maar eens een blaar door. We zijn klaar voor de nacht.