Vijf voor vijf

Hoe laat is het ???? Vijf voor 5, tijd om naar huis te gaan. Dat is het, tijd om naar Nederland te gaan. We zaten op het strand in Malibu en daar kwam de vraag die ook altijd in Katwijk gesteld wordt op een bepaald moment op het strand. Hoe laat is het??? Natuurlijk was het weer vijf voor vijf. Hoe was het mogelijk, maar het voelde vertrouwd en we wisten dat het goed was.

Vandaag een memorabele dag. Twee jaar geleden zaten we in Canada en kregen we te horen dat Opa Dorus was overleden. Een trieste dag, die we elke keer nog een beetje herbeleven. We denken vandaag dus extra aan Oma To die zo sterk is geweest de afgelopen twee jaar richting ons maar diep van binnen natuurlijk elke dag Opa Dorus verschrikkelijk mist. We hebben daarom onze hond Gerrit genoemd, dat zou opa Dorus ook hebben gedaan. Hij is ons trouw gebleven en zo is hij toch ook een beetje bij ons geweest tijdens deze reis. Dikke kussen voor Oma To.

We zijn ook lang genoeg onderweg geweest. De meiden hebben genoeg in de camper gezeten en moeten weer wat andere dingen doen zoals tennissen en dansen. Er moet weer gelezen worden en gewerkt. Er is van alles gebeurd in de twee apotheken de afgelopen drie weken en ik hoop dat ik nog personeel heb rondlopen als ik terug ben. Een nieuwe groothandel, een nieuw eerste keuze generiek merk in de ladenkast en een gigantische storing bij PharmaPartners en dan ook nog zieken. De farmacie in Nederland is aan het rommelen en ik zal aan de bak moeten de komende maanden. Gelukkig hou ik daarvan dus laat maar komen.

Deze weken heeft Robin keihard gewerkt. Elke dag een eind rijden, eten verzorgen, boodschappen doen, kampvuur maken, wc shit legen, Navi instellen en tanken. Gelukkig ook vaak een mooi moment met een wijntje, of heerlijke trails met het gezin, fantastische vergezichten en heel veel avontuur met elkaar. Robin had de reis niet beter in elkaar kunnen zetten. Elke dag sloot aan op de andere dag. We hadden wat problemen bij Yosemite Park maar ook dat konden we oplossen. Erom heen rijden en het begin en eind van het park bewonderen. Zo hebben we toch alles kunnen doen. De spannendste momenten waren op highway 108 op 10.000 feet. Dat vergeet je niet snel meer. Voor de rest is alles goed verlopen. Natuurlijk wel eens een big fight tussen de meiden of irritatie over het doen van nog een trail, maar het merendeel was het een vakantie om nooit meer te vergeten. Alle parken hebben we gezien, waarvan Bryce toch echt de mooiste was. De stad Las Vegas is het indrukwekkends en de Amerikanen zijn heerlijk nep aardig. Elke dag mooi weer, weinig muggen en goede campings. Vaak een zwembad en bijna altijd full Hook-up. Al kon ik dagen niet naar het toilet de meeste keren. Door het schrijven van de verslagen hebben we een mooi boek ter herinnering gemaakt. Samen met alle foto’s die we hebben genomen wordt het een digitaal kunstwerk wat we niet snel meer over zullen doen.

In Nederland gaat alles gewoon door. We zijn benieuwd naar de konijntjes, naar de hitte in Nederland, naar het zien van Opa en de Oma’s en familie, het borrelen met onze vrienden, het jarig worden van Erick (die gewoon 50 jaar wordt, Esmee denkt dan dit Mohammed is), de chaos in de apotheek (of zal het wel meevallen), tennissen met de meiden en hardlopen, kijken naar de wedstrijden van Isis, de heerlijke warme Noordzee en gewoon het voelen van Katwijk.

Bedankt voor alle leuke, grappige, bijzondere reacties. Wij hopen dat we jullie op deze manier een beetje op de hoogte hebben gehouden van al onze activiteiten. We love you all. xxxxxxxxxxxxxxxxx