Dag 3 - Bye bye Canada, hello USA!

De tijd om Vancouver vaarwel te zeggen breekt aan. De stad heeft ons allemaal ingepakt, jammer genoeg is het nu onze beurt om met onze koffers hetzelfde te doen. Knap hoe je in twee dagen tijd een hotelkamer kunt veranderen in een ontplofte kledingzaak... We verheugen ons op de camper die we vanaf vanmiddag gaan bewonen: drieëneenhalve week géén bagage inpakken, bagage verslepen en bagage weer uitpakken. Om bij die camper te komen moeten we eerst terug naar het vliegveld van Vancouver, omdat we daar opgehaald gaan worden door de verhuurder. Maar niet voordat we op een gepaste manier afscheid nemen van de stad!

We duiken De Dutch Pannekoek House in en leren de serveerster en passent even hoe je het woord pannenkoek nu góed uitspreekt. Tot haar ontzetting ontdekt ze dat ze het al die tijd bij het verkeerde eind had. De vroege lunch smaakt er niet minder om en daarna rijden we met de trein terug naar het vliegveld. Om 2 uur worden we daar opgehaald door twee taxi's die ons naar Ferndale in de USA zullen brengen. Dat betekent dat we halverwege die tocht de grens moeten oversteken en dat is toch wel een dingetje. Hebben we niet teveel gekocht in Canada? Moeten we dat aangeven? Moeten de koffers open? Mag de drone het land wel in? Zijn zuurtjes ook fruit? Gaan we de gevangenis in? Dat soort vragen komen dan in je op.

We mogen via de groepsingang en moeten wachten tot een vlak voor ons gearriveerde touringscar weer is ingeladen met reizigers. Ons wordt op het hart gedrukt niet uit te stappen, omdat dat het taxibedrijf een boete van 5000 dollar zal opleveren. Dat die opmerking de al aanwezige nervositeit nog verder verhoogd is een understatement. Omdat we geen ESTA's hebben (deze reisvergunning is alleen verplicht als je via de lucht of zee het land betreedt) moeten we eerst ook nog eens een groene kaart invullen waarin je aangeeft of je wel of geen terroristische intenties hebt en of je niet in de gevangenis hebt gezeten. Dat dat niet de moeilijkste vragen zijn moge duidelijk zijn. Trouwens, de meeste moeite is er met de simpele vragen als 'achternaam' en 'land van herkomst'. Er gaan enkele kaarten verloren tijdens de invulsessie, want door de grensstress worden verkeerde vakjes gevuld, Nederlandse woorden gebruikt in plaats van Engels en schrijfletters geschreven in plaats van blokletters. In één klap door de voorraad Nederlandse groene kaarten heen, vermoeden wij...

Nadat we negatief op alle vragen hebben geantwoord mogen we ons bij de security officer vervoegen, die niet meer woorden zegt dan hoogst noodzakelijk en dan ook nog op een toon alsof je zojuist bent gearresteerd na een bankoverval. Na wat digitale vingerafdrukken en gezichtfoto's te hebben achtergelaten komen we aan de Amerikaanse kant van de zaal aan. Daar staan twee uit héél ander hout gesneden ambtenaren die vrolijk onze bagage door de scanner trekken en in het voorbij gaan zeer geïnteresseerd zijn in onze herkomst en ons daarna ook nog van een aantal toeristische tips voorzien. Zelden zo'n grote tegenstelling in menselijke interactie gezien binnen een afstand van 5 meter... Het groene kaartenfeest zorgt ervoor dat de taxidames iets langer op ons hebben moeten wachten en al met al zijn we rond half vier bij het kantoor van camperverhuurder El Monte RV in Ferndale. We worden voor een tv gezet en gesommeerd naar een DVD te kijken met instructies over het hoe en wat qua campers. Aangezien we inmiddels redelijk gepokt en gemazeld zijn in dat wereldje slaat gelijk de slappe lach toe bij het bekijken van een ietwat belegen en belerend filmpje. We slaan ons moedig door het kolderieke tafereel en krijgen een half uurtje later de sleutels van onze 31-voeters in handen gedrukt. We slepen alle bijkomende materialen naar binnen (stoelen, dekens, koffiezetters) en verbazen ons erover dat we dat zelf moeten doen. Tja, da's het verschil tussen een premium aanbieder (Road Bear, onze rental company in 2016) en een iets minder premium verhuurbedrijf als El Monte. We kozen voor deze laatste omdat dit de enige verhuurder is met een stapelbed in een slide-out. Dat was wel zo handig voor familie Huisman, die in totaal zes mensen moeten huisvesten in hun huis op wielen. Aangezien wij ook wel van een beetje ruimte houden leek het ons wel kies om ook maar voor hetzelfde type te gaan. De campers worden voorgereden en zijn verder in prima conditie, de oudste is van 2017 dus nog recent genoeg. De joekels zijn meer dan een meter langer dan de units van '16, beschikken over een achteruitrijcamera en over 2 slide-outs. Wat een ruimte!

We rijden op advies van El Monte eerst naar Ferndale voor het diner, aangezien er een fiks ongeluk is gebeurd op de 5 richting het zuiden. We moeten nog helemaal naar Kent, een plaats ten zuiden van Seattle en dat is nog zo'n slordige twee uur rijden. Uiteindelijk belanden we bij Coconut Kenny's en stillen de honger met panpizza's, mac & cheese en sandwiches. Vervolgens passeren we 58 afslagen voordat we bij nummer 200 belanden: de afrit naar de Walmart!!! Twee jaar terug ontstond onze voorliefde voor deze megasupermarktketen, na overigens een stroeve start want er zijn dus ook Walmarts die niet eens een versafdeling hebben. En laat de allereerste Walmart van '16 nou net zo'n exemplaar zijn geweest! Het koste een twee-, drietal volgende Walmarts voordat we fan werden. We laden vier (!) winkelwagens vol, maar slagen niet in de missie om een fijne compacte gasbarbecue te scoren. Komt later wel goed, aangezien we morgen toch in Seattle zullen doorbrengen. Er volgt nog een misverstand bij de kassa waarbij Paula ineens om een legitimatiebewijs wordt gevraagd. Schijnbaar kan dat gebeuren als het vermoeden bestaat dat je nog geen veertig bent en alcohol koopt. Rare regel, maar Paula was positief verrast door de inschatting van haar leeftijd :-)

Het is inmiddels donker geworden en we rijden verder richting Seattle. Tot overmaat van ramp stuiten we ook nog eens op wegwerkzaamheden. Al met al is het kwart voor twaalf als we KOA Seattle oprijden. Een behulpzame nachtwacht begeleidt ons naar onze plaatsen - jammer genoeg niet naast elkaar - en uitgeput vallen we in slaap. Een enerverende dag!