Dag 4 - Van koekwauzen en kauwgom (Seattle)

Na een kort stukje nachtrust ontbijten we op 't gemakkie in het zonnetje op onze eerste camping van vele die we deze vakantie zullen bezoeken. We spenderen noodzakelijke tijd aan het zo efficient mogelijk inrichten van de camper en rond 11.15 besluiten we naar Seattle te gaan. Dit vereist eerst een kleine wandeling en vervolgens een busrit van 70 minuten.

De eerste haltes gaan nog voorspoedig, maar op een bepaald moment stapt een vrouwelijke variant in van Mr. T. (u weet wel, the A team). De dame, laten we haar voor het gemak maar Mrs. T. noemen, vraagt of we toevallig Frans zijn. Och, hadden we maar met 'oui' geantwoord.... Want op onze reactie, 'no, we are actually Dutch' begint de dame in kwestie met een loftuiting waar de honden geen brood van lusten. Eerst nog onschuldig: over tulpen en molens en dat ze altijd al naar Nederland had willen komen en dat het er allemaal geweldig was. Ja vertel ons wat, wij komen er vandaan! Tot zover nog niks aan de hand, denken we...

Michal is de klos, die zit recht tegenover de almaar doorratelende vrouw. Haar focus verschuift vervolgens van tulpen via de Amish naar Geert Wilders en dat ze hem zo fantastisch vindt, dat hij voor het behouden van je eigen cultuur staat en dat dat allemaal hosanna is. Dat was ook gelijk het bruggetje naar een volgende monoloog over God en het schrift en wat dies meer zij. Een tien minuten lang durende woordendiarree die ineens stopt met een soort van 'thank you, fijne reis verder nog en klaar...'. Alsof een stekker eruit werd getrokken. Na nog wat oprispingen stapt ze uit en bleef ons gezelschap verbouwereerd achter. Er zijn een boel rare vogels op de wereld....

We komen bovengronds met de bus - die het laatste stuk van de reis ondergronds heeft gereden - en voelen meteen de verschillen met Vancouver. Het is hier véél drukker, de wietdampen stijgen uit alle hoeken en gaten en er zijn véél meer zwervers op straat dan in Canada. We zoeken eerst de Post Alley op, een steegje van niks maar een toeristische trekpleister geworden dankzij... kauwgom. Sinds in het begin van de jaren '90 iemand begon met het plakken van vermoedelijk smakeloos geworden kauwgom op de muur in het doodlopend stukje Seattle, nam het plakken een grote vlucht en hedentendage zijn de muren over een afstand van toch pa k'm beet 30 meter volgeplakt met honderdduizenden kauwgommetjes. Fascinerend. Het levert leuke kiekjes op en we vervolgen onze weg door Pike Place Market. Er ligt prachtig vis en dito vlees, er worden kitscherige beeldhouwwerkjes aangeboden en de Chinezen met bloemen buitelen bijna over elkaar heen om de gunsten van de klant. We maken een zijstap en komen op een uitzichtplateau waar we een prachtige view krijgen op de haven, de baai en Mount Rainier op de achtergrond (we dachten Mount Hood, maar bij thuiskomst ontdekten we na bestudering van de kaart onze fout). Natuurlijk is een bezoek aan Seattle niet compleet zonder de Space Needle te hebben beklommen. Slechts drie van de tien leden van onze party durven de uitdaging aan en die komen met mooie foto's een uurtje later weer naar beneden. 

We bewonderen de moderne architectuur van het Museum of Pop Culture, terwijl op de achtergrond REM's 'Radio Free Europe' klinkt. Dat is het enige moment dat me eraan herinnert dat Seattle het meest bekend is om zijn muziek, met als belangrijkste exponenten Jimi Hendrix, Pearl Jam en Nirvana. Verder is er in de stad weinig dat daar aan doet denken, maar misschien bezochten we daarvoor niet de juiste plekken. We trekken unaniem de conclusie dat Seattle niet kan tippen aan Vancouver, hoewel we een superleuke dag hebben beleefd.

We pakken de monorail terug naar het centrum en hebben vervolgens de mazzel dat we een spitsbus terug kunnen pakken die in drie kwartier precies voor de camping stopt. Na het uitpluizen van de rit van morgen trekken we ons terug. We pakken woensdag namelijk onze biezen en trekken verder zuidwaarts, op weg naar Cannon Beach. Geïnspireerd op de 'Wie is de Mol?'-route van twee jaar geleden zullen we een aantal van de highlights van dit gedeelte van Amerika gaan zien; dit beroemde strand als eerste. Een tocht van een uurtje of vier, onderbroken door - hoe kan het ook anders - een bezoekje aan de Walmart. Bakboter, zout, pedaalemmerzakken. Oh en een wasrekje. Want waslijnen, daar zijn de Amerikanen niet zo dol op, weten we nog van 2016 :-)