Dag 5 - Papegaaitje leef je nog? (Cannon Beach)

Om 9 uur in de ochtend rijden we weg van KOA Seattle en via Interstate 5 dalen we af verder naar het zuiden. De rit naar Cannon Beach hakken we in 2 etappes, want die Super Walmart kunnen we natuurlijk niet zomaar voorbij rijden. De zoektocht naar het meest noodzakelijk item, de gasbarbecue, loopt op een fikse teleurstelling uit. Er zijn alleen nog modellen van het formaat stoomtrein en daar kunnen we weinig mee in onze campers. Gelukkig biedt internet uitkomst: we tunen even in op de voorraad van overbuurman Home Depot en zien daar realtime nog enkele exemplaren op voorraad van een geschikt klein type barbecue. Het worden er uiteindelijk 2, aangezien 10 hongerige monden bedienen met één kleine tourist bbq toch wel een uitdaging lijkt. Dat eten moet ook weer niet drieëneenhalf uur duren, we hebben tenslotte vakantie...

We vervolgen onze weg, verlaten de 5 en rijden via het kustplaatsje Astoria naar Cannon Beach. Een mooie route, waarbij de Scandinavische invloed op dit gedeelte van Oregon ons opvalt: de namen 'Knutsen', 'Gustafson' en 'Jonassen' hebben we voorbij zien komen op winkelpuien, woninggevels en straatnaamborden. We arriveren rond de klok van vier op Cannon Beach RV Resort: een prachtig gelegen camping met veel schaduw, een firepit en een indoor zwembadje. We wandelen eerst naar het strand, waar we tot onze teleurstelling het bordje 'no drones allowed' treffen. Dat zal niet voor het laatst zijn deze vakantie, maar er komt vast wel ergens een momentje om dat ding in de lucht te sturen. Maar dus niet in de buurt van de Haystack Rock, een karakteristieke stenen puist nèt buiten bereik van de branding. Er schijnen kuifpapagaaiduikers te wonen op dat ding, dus er wordt druk ingezoomd met alle telelenzen in het gezelschap. Tot grote teleurstelling is er geen kuifpapegaaiduikert te bekennen. Aan meeuwen daarentegen geen gebrek. Toch vallen in de verte een aantal druk klapperende vogels op, die van een andere kleur zijn dan de vaalgrijze meeuwen. De enorme fladderfrequentie verraadt dat ze óf hyperactief zijn óf bezig zijn met het meezeulen van een aanzienlijk gewicht aan het een of het ander. En aangezien de kuifpapegaaiduiker een forse snavel bezit, gaan we er voor het gemak maar vanuit dat dat die vogel moet zijn. Vink! (nee, niet de vogel, maar een vink op de lijst 'dieren die je niet zo snel tegenkomt in Nederland'!).

Cannon Beach nodigt uit tot heel veel selfies en groepskiekjes en dus schieten we onze accu's leeg en memorycards vol. We sjokken door het zand terug naar de camping en pikken onderweg nog wat marshmellow-stokken op bij de lokale minimarkt. We puffen uit in het laatste zonnetje, de kids gaan zwemmen en de overgebleven heren steken de barbecues aan. Bij het vallen van de avond vieren we de eerste bbq-maaltijd van deze vakantie. De hamburgers die we gekocht hebben zijn nog niet helemaal ontdooid en bovendien van een aanzienlijk vetpercentage, dus dat levert een vuurspektakel op waar Rammstein jaloers op zou zijn. Onze grillapparaten zijn natuurlijk niet van Weber-kaliber, dus het is óf UIT óf AAN. UIT betekent rauw vlees en AAN betekent dat er wat gegoochel met tangen en spatels aan te pas moet komen om het vlees te behoeden voor totale verbranding. Ook de spekreepjes krijgen aardig wat likken van de vlammen. Kipfilet blijkt op deze kleine gasbranders toch de beste keus vlees, daar loopt namelijk geen vet uit. Misschien dat papegaaiduikersvlees ook geschikt is? De uitdoven van de barbecue is het signaal voor het ontsteken van kampvuur en onder een inmiddels bewolkte hemel komt er een eind aan dag 5 van onze reis. De vaardigheden die twee jaar geleden al zijn opgedaan in het roosteren van mashmellows en - nog beter - het maken van smores komen nu goed van pas. Een aantal marshmellows heeft het niet overleefd, maar het gros ging voor zoete koek naar binnen. Het terugkerend avondritueel van het bekijken van de route van morgen kan worden overgeslagen, aangezien er maar één doel is: taxfree outlet shoppen onder de rook van Portland!