Dag 9 - Painted Hills & Fishhouse Inn

De rit van vandaag is niet bijzonder lang, maar dat komt omdat we tijd hebben gereserveerd voor een bezoek aan John Day Fossil Beds National Monument: Painted Hills Unit. Da's de volledige officiële naam van de plek die wij in Nederland beter kennen als de Painted Hills. Het is de derde en tevens laatste 'Wie is de Mol'-locatie die we aandoen. We ontbijten eerst rustig op onze prachtige plek: we zijn het erover eens dat dit vermoedelijk de mooiste camperplek is die we tot nu toe hebben gehad, 2016 incluis. Maar dat kan ook de euforie van het moment zijn geweest, misschien roepen we dat vanavond ook over onze volgende camping in Dayville :-)

Om de voor een 31-voeter misschien moeilijk gangbare wegen in het Ochoco Forest te vermijden rijden we eerst een stuk terug en pakken dan de US Highway 26 richting Mitchell. Het laatste stuk van de route moet over een krakkemikkige onderverharde weg. Niet dat onze camper daar moeite mee heeft, die steekt twee vingers in de figuurlijke neus en rijdt met een blinddoek voor tien keer die Painted Hills op en af. Uit stilstand. Tien cilinders, heb ik me laten vertellen door Dave die veel meer verstand heeft van auto's dan ik. Daar gingen ze volgens mij vroeger mee naar de maan, met 10 cilinders! Ik ben meer bezorgd voor onze camperinventaris, want het gerammel neemt angstaanjagende vormen aan. Gelukkig bereiken we heelhuids het overlook point. De kleuren van de rood/geel/zwarte heuvels zijn schitterend en je verbaast je erover dat dit typische geologische fenomeen zich alleen op deze plek heeft gemanifesteerd en niet op andere plaatsen in de omgeving. We mogen met de camper jammer genoeg alleen bij de eerste van vier trails komen, maar desalniettemin zijn we  allemaal onder de indruk van wat Moeder Natuur ons hier voorschotelt.

We hebben deze dag ruim de tijd, dus we besluiten om ook nog maar even John Day Fossil Beds Monument: Sheep Rock Unit mee te pakken. Daarvoor rijden we eerst door Mitchell, want het wordt de hoogste tijd om onze benzineslurpers te voorzien van nieuwe peut. Er gaat een slordige 43 gallon in en aangezien dat wel even duurt geeft ons dat mooi de tijd om een babbeltje te maken met de alleraardigste pompstationmevrouw. Donder op met je self-service, in Amerika gaat toch echt in veel gevallen niets boven een pompbediende van vlees en bloed! Ze zijn altijd (bijna) oprecht geïnteresseerd in waar je vandaan komt en waar je naar op weg bent. Ik roep wat over Vancouver, Yellowstone en Las Vegas, ze reageert met 'ohhh' en 'aahhh' en loopt vervolgens naar haar kantoor. Ze komt terug met een boekje. Op advies van een familielid is ze jaren geleden begonnen met een gastenboek, dus schrijven we daar een lofzang op Oregon in. Het komt helemaal niet in ons op om ons te verbazen over het feit dat een tankstation een gastenboek heeft, want op een of andere manier past dat bij dit kneuterige dorpje met haar kneuterige pompstation en haar kneuterige bediende.

Naast de pomp blijkt Mitchell RV Park te liggen: een campground voor maar liefst vier (!) campers. Die hebben we vorig jaar ook voorbij zien komen in onze zoektocht naar campings in de buurt van Painted Hills, maar we konden deze niet op voorhand reserveren dus viel hij af. Als picknick-locatie voldoet hij overigens prima, want ons middageten nuttigen we aan de tafels in het parkje. We rijden vervolgens naar het bezoekerscentrum van Sheep Rock, waar een leuke informatieve tentoonstelling is over de John Day Fossil Beds National Monument units. Ik blijf de volledige naam zeggen, gewoon omdat het kan. Het is inmiddels aardig warm geworden buiten, dus we zien af van een eventuele wandeling en rijden door naar het om de hoek gelegen Dayville.

We hebben gereserveerd op Fishhouse Inn RV Park, gerund door de Nederlandse eigenaar David en zijn vrouw. Net als in Mitchell is ook dit een erg kleine camping: in totaal beschikt deze over 7 full hookup-plaatsen. Die waren helaas net vergeven toen we wilden boeken begin april, dus staan we op twee overflow plaatsen. Dat blijkt echter een schot in de roos te zijn want we hebben een megagroot grasveld voor onze campers met tot overmaat van vreugde een aantal actieve sproeiers. De kinderen vermaken zich opperbest met sproeiervoetbal en Dave en ik lopen nog even door het dorpje op zoek naar wat kleine boodschappen. Zondag 17.15: alles dicht natuurlijk. Wel breken we onze nek over prachtige voertuigen (een T-Ford, een historische brandweerwagen) en dito uithangborden. Je hoort er in Dayville pas bij als je iets van een motto op, aan of vóór je huis hebt aangebracht, het liefst in de kleuren van de Amerikaanse vlag. Het zou enorm patriottistisch aan kunnen doen, maar op een of andere manier is het dat niet. We eten wraps en taco's en concluderen dat het leven goed is in Dayville. Niks meer aan doen. Nou ja, misschien aan de muggen, want die tieren welig in dit gedeelte van Oregon. We lopen nog een stukje de andere kant op, want het wordt toch eens tijd om mijn drone uit te laten. We vinden een klein parkje en daar lukt het dan eindelijk om wat opnames te maken van Dayville vanuit de lucht. De avond valt hier eerder dan we gewend zijn, omdat we tegen een tijdzone aanzitten. Morgen hebben we een van de langste tochten van de vakantie voor de boeg: van Dayville naar Boise. Om redelijk beslagen ten ijs te komen in Boise in de staat Idaho zoek ik even op hoe je Boise nu eigenlijk uitspreekt. Het blijkt Boy-zie te zijn. In die wetenschap maken we backups van foto's, schrijven we laatste reisverslagen en breien we een eind aan weer een geweldige dag van deze road trip!