Dag 11 - Lava (Craters of the Moon)
Door Roel - 25-07-2018 07:52De airco zorgde voor een fijne nachtrust in Boise. Half negen lijkt een soort van vaste prik te worden qua streefvertrektijdstip. En wederom wordt dit met vlag en wimpel gehaald. We toppen de RV's af bij de eerste de beste pomp en rijden vervolgens over de Interstate 84 richting Mountain Home. Niet bepaald de meest inspirerende route, dus we zijn blij dat we na een mijl of veertig highway 20 weer op mogen. Dat is andere koek: we rijden door agrarisch Idaho op zijn mooist. Aan de linkerkant de heuvels van het Sawtooth National Forest, aan de rechterkant weilanden zover het oog kan zien. Op een bepaald moment ziet Michal dat de kleine zwartje stipjes op het wegdek niet alleen maar zwarte stipjes zijn, maar dat ze ook nog eens bewegen. Honderden zijn het er, en dat moet worden uitgezocht. Het op een bochtige heuvelroute parkeren van een 31 voet lange camper is echter geen sinecure, dus voordat we een geschikte plek hebben gevonden zijn we al weer een halve mijl verder. En ja hoor, natuurlijk geen beest meer te bekennen. Familie Huisman in de camper achter ons heeft ze ook gezien en we denken dat het om een soort van grote tor ging, alhoewel ook de opties 'spin' en 'schorpioenen' werden gehoord. We zullen het nooit weten: dit blijft de rest van de vakantie wel aan ons knagen, vermoeden we...
Idaho schijnt overigens dé aardappelstaat van de USA te zijn
(dat staat zelfs op de nummerplaten). Dat moet later op de dag in
Arco natuurlijk gevierd worden met... frietjes. Maar daarover later
meer. Nadat we tweeëneenhalf uur hebben gereden doemen ineens de
lavavelden van Craters of the Moon op. We bezoeken het
visitor center en pakken een drietal korte
wandelingen mee. Het is warm maar de hikes zijn kort en we krijgen
een goede impressie van het moois dat Craters te bieden heeft. Met
name de vergezichten zijn spectaculair. Na de derde wandeling zijn
we echter wel een beetje klaar met die lava en rijden we richting
de KOA-camping Craters of the Moon in Arco. Bij het
binnenrijden van het dorp zien we op de heuvels op de achtergrond
enorme getallen geschilderd. De uitbater van de camping weet te
vertellen dat elk jaar de geslaagden van de plaatselijke highschool
hun eindexamencijfers op de berg schilderen. Het ziet er in eerste
instantie nogal rommelig uit, maar met die nieuw opgedane kennis
kijken we er toch anders naar. Wij als praktisch ingestelde
Hollanders denken dan overigens al weer vooruit richting komend
schooljaar: wie zorgt er dan voor dat de cijfers van nu weer
verdwijnen? Moeten de afgestudeerden dat zelf doen? Is het
waterverf die na één fikse bui weer weggespoeld is? Hoe komen ze
daar op die berg? Hoe schilderen ze die manshoge (of zelfs nog
hogere) cijfers? We hebben vakantie, dus er is ruimte genoeg in ons
hoofd om al deze vragen te stellen. Geen ervan is overigens
beantwoord :-) Misschien dat we morgen nog even langs de receptie
hobbelen, want anders blijft dat de rest van de vakantie óók aan
ons knagen. En aan één vakantie-knaag-moment hebben we op deze
dinsdag wel genoeg!
We hebben fijne plekken naast elkaar op de iets meer dan halfvolle
KOA-camping. Voor het eerst deze vakantie zien we niet alleen maar
Amerikaanse reizigers maar ook wat huurcampers. Met natuurlijk ook
weer Nederlanders en laat dit tot onze (én haar eigen) verbazing
een Nederlandse reisvlogster zijn waarvan we tijdens de
voorbereiding van onze USA2016-reis enkele vlogs hebben bekeken.
Zij maakten in 2014 namelijk bijna dezelfde rondrit als die wij
toen op het oog hadden en reisden ook nog eens in dezelfde Road
Bear-camper die wij destijds al hadden geboekt. Haar reisverslagen
gaven ons destijds een leuk inkijkje in wat ons te wachten zou
staan. En nu staat ze met haar familie in Arco, net als wij. De
wereld is klein, zo nu en dan.
We laten de geplande barbecue voor wat het is, want we kunnen we de
aanlokkelijke aanprijzingen van het campingrestaurant niet
weerstaan. En we zitten tenslotte in dé aardappelstaat van Amerika!
Dus zitten we rond 19.00 aan de pizza, cheeseburgers én natuurlijk
de friet. Die smaakt verder net zoals alle andere friet op de
wereld, dus om nou te zeggen dat eten-vlakbij-de-bron een extra
dimensie geeft aan de smaakbeleving is flauwekul. Er wordt nog
nagetafeld in het zitje bij het zwembad, we doen een
voorbeschouwing van de route naar Yellowstone van morgen én er
worden verhalen verteld over enge dieren en de panische reacties
die sommigen van ons gezelschap daarop vertonen. Dat belooft nog
wat, gezien de bisons/beren/wolven en poema's die in Yellowstone
rondlopen...