Dag 15 - Carribean of the Rockies (Bear Lake)

De dag van afscheid nemen van Yellowstone is gelijk ook de dag waarop we koers gaan zetten richting Arches: nóg zo'n park dat al jaren op onze wishlist stond maar waarvan het opnemen ervan in onze reisplannen niet eerder was gelukt. We zakken eerst via Grand Teton National Park af naar Bear Lake, waar we een overnachting zullen hebben op de plaatselijke KOA. De laatste restjes hoop op het spotten van een beer vervliegen met het verstrijken van de kilometers (of beter gezegd mijlen) en verder dan een in de berm bivakkerend hert komen we helaas niet. Ook niet in Grand Teton, waar de waarschuwingsbordjes je om de oren vliegen maar de beesten waarvoor gewaarschuwd wordt nergens te bekennen zijn.

Grand Teton National Park huisvest een schitterende bergketen, gekenmerkt door de eeuwige sneeuw bovenop en door de hoogtes die de bergtoppen bereiken. Grand Teton zelf tikt op 1 metertje na de 4200 meter aan en dat is toch een hoogte waarmee je in de Alpen goede sier zou maken. Jammer genoeg is het wat nevelig vandaag, zodat we het bergmassief niet in volle glorie kunnen zien. We wandelen even naar Jenny Lake en rijden vervolgens door naar het eerste de beste gehucht met een supermarkt en dat blijkt Jackson te zijn, een wintersportplaatsje voor de welgestelden uit de regio. We rijden onze big boys het parkeerterreintje van Jackson Whole Grocer & Cafe op en vinden aan de achterkant een mooie plek om ze te parkeren. Aan het prijspeil van de supermarkt kun je zien dat hier normaal gesproken volk komt dat de beurs aardig gevuld heeft. Drie rollen keukenpapier voor 8 dollar en 99 dollarcent. Voor een slechts halfvol boodschappenkarretje eventjes 150 dollar aftikken: we trekken met natte ogen onze creditcards bij de kassa. Maar de groente & fruithoek is prachtig, er is Goudse kaas én tot onze grote vreugde blijkt de verse maaltijdhoek prima verzorgd. We scheppen eigen kartonnen vouwdozen vol met mac & cheese, chicken wings, ramen, oosterse kip, loempia's en eten in het cafégedeelte een heerlijke lunch. Kost je een maandsalaris, maar het smaakte er dan ook wel naar! Bijkomend voordeel is dat we zó vol zitten dat het diner vanavond niet meer hoeft te zijn dan een eenvoudige broodmaaltijd.

We vervolgen de reis door wederom overwegend agrarisch gebied. Halverwege de middag doemt Bear Lake op, waarvan de kleur ons eerder doet denken aan een zee ergens in de Carribean dan aan een willekeurig meertje op de grens van Idaho en Utah. Wikipedia geeft opheldering: het meer - dat in de volksmond ook wel de 'Caribbean of the Rockies' wordt genoemd - krijgt zijn kleur van de weerkaatsing van opgelost kalksteen in het water. Aan de optrekjes die langs het water liggen is te zien dat ook dit een oord is dat in trek is bij gefortuneerden. We hebben twee mooie plekken op KOA Bear Lake, met de deuren tegenover elkaar. Het is een typische KOA: huurfietsen, trampolines, zwembad, free pancakes en animatie.

KOA's komen nog het dichtst in de buurt van wat wij Europeanen verstaan onder een camping. Met uitzondering dan van de avondrituelen: waar het op een gemiddelde Zuidfranse camping iedereen voor zijn kampeermiddel zit onder het genot van een natje en een droogje, daar duikt in Amerika iedereen zijn RV in om televisie te gaan kijken. Als je nog mensen buiten ziet zitten dan zijn het dan ook zonder uitzondering Europese toeristen. Langs Bear Lake zijn dat nog niet eens zoveel Nederlanders, maar hoe dichter we in de buurt komen van het 'Klassieke rondje West USA' , hoe meer dat er zullen worden. Nederlanders herken je overigens meteen aan de waslijnen. We vragen ons al 2 weken af hoe Amerikanen hun was drogen: gooien ze álles in de droger? Wij vermoeden van wel...

In het washok van KOA Bear Lake is het overigens feest: we bezetten in één klap de helft van het machinepark want er moet nodig gewassen worden. En daarna hangen we alles natuurlijk op de waslijnen die vakkundig tussen onze RV's worden gespannen. Er gaat niets boven de geur van frisse was, vermengd met de brandlucht van de voor Amerikaanse camping kenmerkende firepits...

In de avond proberen we met een gedeelte van ons gezelschap nog even naar de "Carribean of the Rockies" te wandelen, maar dat plan strandt in schoonheid omdat alle stukken grond tussen de camping en het meer private property zijn en je met geen mogelijkheid aan de waterkant kunt komen. Teleurgesteld druipen we af, we bespreken nog even de route van morgen en kruipen bijtijds onder de wol. Weer een mooie dag is ten einde.