Dag 17 - Mars, Melkweg en mot (Arches National Park)

We rijden vandaag naar Devil's Garden Campground midden in Arches, verstoken van elke vorm van vermaak (geen electriciteit, water en riool - die laatste schaar ik voor het gemak ook maar onder vermaak :-). Voordat we om half negen wegrijden van KOA Vernal vullen onze campers nog even maximaal af met vers water en worden alle tanks vakkundig van hun inhoud ontdaan. De zwartwaterslang trilt van genot.

We pakken in Vernal de Walmart mee. Het is er nog erg rustig en we worstelen ons weer door 35 gangen met meer lekkers dan een mens ooit in zijn leven op kan. Noodzakelijke voedingsmiddelen zoals water, jam, keukenrol en Lifesavers staan op het boodschappenlijstje. En dan niet de mintvariant, maar die fruitige Lifesavers. Twee jaar geleden gingen er al kilo's doorheen en dat is deze vakantie niet anders. De beste manier om die dingen te eten is om vier snoepjes van verschillende kleuren tegelijk in je mond te proppen. Dat valt nog niet mee tijdens het rijden, want de snoepjes zitten per stuk verpakt in een onmogelijk cellofaantje. Degene die dát heeft bedacht moesten ze op staande voet ontslaan. De vier smaken smelten in je mond samen tot een ware smaakexplosie. Een kermis voor de zintuigen! Dikke tip mocht u ooit in dezelfde gelukkige roadtripomstandigheden verkeren als wij op dit moment. Een zak van een kilo (!) verdwijnt dan ook als eerste in de kar.

We laden de boodschappen in en ontdekken dat op de rechtertreeplank van onze camper nog een busje deodorant staat. Die heeft óf illegaal meegelift vanaf KOA Vernal óf is vergeten door Jip vlak voor vertrek. In beide gevallen heeft het busje zich op legendarische wijze weten te handhaven tijdens de paar mijl die de rit duurde. En daar zaten me toch echt wel een paar haakse bochten en hobbeligheden in, kan ik u vertellen! Dus als u over tien jaar eens door Vernal rijdt en u vraagt zich af wat het verhaal is achter het manshoge standbeeld van een busje Axe-deodorant, dan weet u hoe het zit.

In de uren die volgen wordt het landschap grimmiger. Het groen wordt geel, het geel wordt grijs, de vlaktes uitgestrekter en de bergmassieven roder. Het woeste Utah op zijn heetst, onbarmhartig wreed voor mens en dier. Fascinerend om daar doorheen te mogen rijden in onze gelukkig heerlijk koele campers. We lunchen bij een benzinestation, aanschouwen een imposante olietrein die - voortgetrokken door vier locomotieven - luid toeterend aan komt stuiven en vervolgen dan onze weg richting Arches.

Rond kwart voor vier rijden we Arches binnen: er staan geen rijen meer bij de ingang en we kunnen onze big boys makkelijk kwijt bij het bezoekerscentrum. Dat is altijd de beste manier om een National Park-bezoek te beginnen, al was het alleen maar omdat familie Huisman daar de traditionele koelkastmagneet kan scoren. Vervolgens rijden we via wat haarspeldbochten omhoog het park in en wanen ons direct in het decor van deanimaatiefilm Cars. De hoofdweg door Arches eindigt helemaal achterin bij de campground, dus we zijn nog wel even aan het toeren voordat we daar aankomen. Vanaf die route zie je eigenlijk amper een arch (een natuurlijk gevormde boog), maar het landschap is er niet minder mooi om. Dat is ook de campground: we staan in een fascinerend mooi roodrotsig gebied dat wel een soort sprookjeslandschap lijkt.

Voordat de duisternis invalt willen we nog even een trail lopen vanaf de campground, dus we storten ons met frisse moed op het pad dat naar zowel de Tapestry Arch als naar de Broken Arch moet leiden. Beide arches zijn makkelijk te vinden, maar dat kunnen we over het rondlopende pad niet zeggen. Dat raakt na de Broken Arch volledig uit het zicht. De ene helft van het gezelschap verkiest het zekere boven het onzekere en maakt rechtsomkeert naar de camping. Wij trekken met ons viertjes de stoute schoenen aan en komen via wat avontuurlijke klauterpartijen weer uit aan het eind van de campground. We zien in het voorbijgaan nog een lief klein - maar wel erg mager - huppelend konijntje en een slangenspoor.

Uiteindelijk is iedereen weer heelhuids op de campground en gaat de gasbarbecue aan. De vlam gaat er flink onder, want we willen op tijd zijn voor het praatje van de Park Ranger. In veel National Parks komt een ranger 's avonds in een amfitheaterachtige setting vertellen over het betreffende park. In Yellowstone (en ook in Yosemite twee jaar geleden) was dit erg informatief en boeiend. De ranger in Arches is vermoedelijk nog in opleiding of gewoon niet heel erg sterk in het spreken voor groepen, want het hele gebeuren heeft meer weg van een slechte spreekbeurt dan van een geoliede informatiesessie. Hopelijk is de dame in kwestie beter in ranger-achtige dingen... Maar goed, we zagen wat schattige foto's van vosjes, hoorden de yip yells van wolven (dat leverde elke keer weer een gniffelde blik in de richting van Jip op) en boven alles maakte de prachtige plek van het amfitheater - onder toeziend oog van de Skyline Arch - veel goed.

Terug bij de campers gingen alle lampen uit en keken we nog even naar de Melkweg die mooi zichtbaar was. In de jaren tachtig bivakkeerden we jarenlang op een camping in Anduze, Zuid Frankrijk. Mijn vader - enthousiast amateurastronoom - nam me dan vaak mee naar de donkerste plekken die hij kon vinden om samen eindeloos naar de sterrenhemel te turen. Zijn verhalen van toen ben ik nooit vergeten en die kan ik vanavond weer delen met de enthousiaste toehoorders in ons gezelschap. Sommigen zien een vallende ster, we zien satellieten overvliegen, ik leg uit hoe je de poolster kunt vinden en als extrafijne bijkomstigheid staat Mars deze periode zó dichtbij de aarde dat hij veel helderder straalt dan anders. Je kunt hem zelfs goed herkennen aan de oranje kleur. De opkomende maan gooit niet veel later  roet in het eten.

Nadat we ons allemaal hebben vergaapt aan het immense van het heelal wordt het tijd om in de absolute stilte van Devil's Garden Campground te gaan slapen. Géén gebrul van aggregaten of airco's. 'Dat mag dus niet!', om maar eens een Edgardiaanse uitdrukking aan te halen. Die heerlijke rust wordt ineens bruut verstoord als ik in een onbewaakt moment de hordeur iets te lang open laat staan en een gigantische mot naar binnen vliegt. Formaatje kleine vleermuis, en dat is niet eens overdreven. Dochterlief schreeuwt half Arches wakker en na wat heen en weer gefladder is het beest ineens foetsie. Op het moment dat we denken dat het beest op een of andere manier al naar buiten moet zijn gevlogen, fladdert het ineens als een ware Batman van het keukenkastje recht in de afwasteil met sop die daar gelukkig nog stond. Dankzij een flukse actie van vrouwlief die het beest met een handdoek verzuipt (denken we) kan ik de teil buiten omkieperen en Mot aan een nadere inspectie onderwerpen. Een imposant beest, roodzwart met een spanwijdte van toch zeker een centimeter of 7.
  
Nadat de rust nu écht is wedergekeerd slapen we heerlijk in op deze fantastische plek midden in de natuur.De volgende ochtend zijn de contouren van de weggekieperde afwasteilinhoud nog zichtbaar, maar van Mot geen spoor meer. Opgegeten als maaltijd in de circle of life, of tóch niet doodverzopen en loerend op wraak? We zullen het nooit weten...