Dag 20 - Goblin Valley

Na bijna drie weken rondtouren door voor ons nieuwe gebieden komen we vandaag voor het eerst op eerder gebaande paden. Vanaf Moab gaan we richting Capitol Reef en overnachten, net als twee jaar geleden, op Thousand Lakes RV Park in Torrey. Maar voor we zover zijn tanken we in Moab de RV's nog even vol, doen we nog wat acute boodschappen in de tegenover de camping liggende supermarkt en rijden uiteindelijk rond de klok van half tien het stadje uit. De drie uur durende rit naar Torrey is in een paar stukken gehakt: allereerst zullen we Goblin Valley State Park bezoeken en daarna doorrijden naar Capitol Reef.

De route naar Goblin is niet heel erg inspirerend, ook omdat we het eerste stuk een paar dagen geleden al in omgekeerde richting hebben gereden. Op de Interstate 70 doen we een aantal inhaaldansjes met grote trucks voordat we de afslag naar Hanksville pakken. Op het moment dat we in de buurt komen van Goblin wordt het erg rustig op de weg. Is het nog niet ontdekt? Of is er misschien geen bal aan en heeft niemand ons dat durven vertellen? Afgaand op informatie van vrienden die er 2 jaar geleden geweest zijn is dat laatste zeker niet aan de orde. De parking bij het visitor center is nagenoeg leeg en datzelfde center doet ook meteen dienst als toegangspoort. We tikken 15 dollar af, want onze jaarpas voor de Nationale Parken is hier niet geldig.

Na ongeveer 1 mijl komen we bij het enige uitkijkpunt van het park, dat een prachtig overzicht biedt over een grote vallei met daarin duizenden 'klodders' van roodgekleurde zandsteen. Nou ja, van bovenaf lijken het klodders, maar eenmaal via een paar trappen naar beneden gelopen blijken de goblins rotsformaties te zijn die in de loop van miljoenen jaren op een unieke wijze zijn geërodeerd tot losse manshoge stenen vormsels. Ze hebben nog het meest weg van barbapapa's (zegt de een) of smurfenwoningen (zegt de ander). We verwachten eigenlijk dat we van alle kanten door waarschuwingsbordjes zullen worden toegeschreeuwd dat we niet buiten de paden mogen en vooral met onze tengels van de goblins moeten afblijven. Maar het State Park is heerlijk onconventioneel vergeleken met de Nationale Parken: onderaan de trap houdt de voorgeschreven route op en is het 'zoek het maar uit met je wandelpad'. We lopen vrij tussen de goblins door en maken prachtige foto's. Soms kunnen we niet voorkomen dat iemand per ongeluk half op een goblin hangt, maar er is niemand die ons dat euvel duidt. Het is overigens foeilelijk warm in die rode vlakte, dus langer dan een half uur houden we het er niet uit. Michal verlengt het bezoek echter nog een klein beetje door het hangertje van haar ketting te verliezen ergens 'along the way'. Er wordt een spontane zoekactie op touw gezet en met succes: Merel fungeert als reddende egel door het kleine ronde ding toch terug te vinden in dit wonderlijke Goblinland.

We rijden vervolgens richting Capitol Reef, maar niet nadat de drone weer de lucht in wordt gestuurd: ditmaal om de campert van Dave al rijdend een stukje te volgen. Het levert leuke beelden op vanuit een perspectief dat een aantal jaren onmogelijk verkregen kon worden zonder dat je een helicopter ervoor moest huren. De automatische 'volg mij' stand houdt de El Monte mooi in het midden van het beeld, maar als ik op een gegeven moment de camper én de drone niet meer zie wordt het me toch net iets te spannend. Ik zie mezelf al in die verzengende hitte op zoek gaan naar een kleine witte drone die ergens moet zijn geland (of gecrasht, je weet het niet). Gelukkig zit er een 'home'-knop op de afstandsbediening en na een minuutje komt het ding als een soort apporterend hondje weer terug naar zijn baas.

Hoe dichterbij Capitol Reef, hoe sneller het landschap verandert. Bij elke bocht levert dat weer spectaculair nieuwe vergezichten op. We zien formaties die het ene moment doen denken aan Monument Valley, maar binnen een minuut veranderen ze in de heuvels Painted Hills of in Arches-achtige constellaties. Het lijkt wel een soort samenvatting van het natuurschoon van de afgelopen tweeëneenhalve week. We checken het visitor center van Capitol Reef, lunchen in een idyllisch picknickparkje in de buurt en willen daarna eigenlijk nog naar de Fruita fruitboomgaard, waar je voor een habbekrats zelf de rijpe vruchten uit de bomen mag plukken. En daarna dan doorrijden naar het startpunt van een korte wandeling naar een natuurlijke brug. Beide plannen vallen echter in duigen vanwege het gebrek aan parkeerruimte én de dreigende donkere wolken boven Capitol Reef. We besluiten om dat misschien later nog te doen, of eventueel morgen, maar voor nu rijden we door naar Thousand Lakes RV Park in Torrey. In onze volksmond beter bekend als 'De worstjescamping', zie een van de eerdere verslagen voor een nadere toelichting.

In Torrey zien we weer de sherriff-wagen staan met daarin een pop. Twee jaar geleden stond hij aan de andere kant van de weg. De hangsnor verraadt dat het nog steeds dezelfde pop is die de automobilisten tot een veilige snelheid moet dwingen. Of de duvel ermee speelt is de regendreiging geen dreiging meer maar een concrete regenbui die langzaam over is gegaan in een continue vorm van neerslag. Exact net als twee jaar geleden! De receptiedames melden dat Torrey wel toe was aan wat regen, dus het is niet zo dat slecht weer hier schering en inslag is. Schijnbaar brengen wij Hollanders iets speciaals teweeg op deze mooie plek....

De toenemende regen en dito windkracht zorgen ervoor dat we in de campers wat spelletjes doen. Inmiddels is familie Zondag ook gearriveerd: ze verblijven de laatste dagen van onze camperroadtrip op ongeveer dezelfde plaatsen als wij. Het zwembad gaat open als het dreigende onweeronheil is afgewend en Jip, Koen en Stefan duiken dan ook gelijk het kleine badje in. Het weer houdt nog niet over, maar dat weerhoudt de heren er niet van om toch een kwartiertje lang lol te hebben in het water. Rond zeven uur eten we gezellig met zijn veertienen in het kneuterige restaurantje op de camping, net als in 2016. Er is een nieuwe chef, het menu is grandioos verbeterd (volgens de informatie van de camping) en je hoeft het niet meer van tevoren te gaan bestellen bij de receptie. 'Major improvements', volgens de campingreceptie. De meesten vinden het geweldig smaken: heerlijk vlees en een aantal onorthodoxe side-dishes zorgen ervoor dat we prima eten. Voor Isa zijn er tosti's, dus een hernieuwde stunt met eigenhandig opgewarmde en sneaky binnengesmokkelde knakworsten is niet nodig. Toch blijft de camping voor altijd de 'worstjescamping', besluiten we.

Na het eten willen we de firepit aansteken, maar de wind is aangezweld tot stormachtige proporties dus we verhuizen met de hele club naar het paviljoen op de camping, waar we onder het genot van een bakje koffie nog gezellig verder keuvelen en de kids spelletjes doen. Wéér een mooie dag ten einde!