Dag 21 - Bryce Canyon

Donderdagochtend, Torrey Utah. Onze schitterende plek aan de rand van Thousand Lakes RV Park, rond de klok van negenen. De camperdeur gaat voorzichtig op een kiertje open, de grond rondom wordt met een scherp oog bekeken en pas na een verlossend ‘de kust is veilig!’ stappen we uit. Gisteravond liep er een schorpioen van niet onaardig formaat over ons kampement. Ik zeg er wel bij dat het beestje zich netjes schuil hield onder een stootbalk en zich pas manifesteerde toen dat stuk hout door Jip en Stefan op zijn kant was gelegd in het kader van een Freek Vonk-achtige poging tot het spotten van wildlife. Ze kunnen nogal venijnig zijn, dus beter trap je er niet met je slippervoetjes op. Maar gelukkig hebben schorpioenen last van pleinvrees dus deze ochtend is hij nergens meer te bekennen.

We ontbijten met een fantastisch uitzicht op een van de uitlopers van het Capitol Reef-gebergte, ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik om de drone dat eventjes goed vast te laten leggen en rond de klok van tienen rijden we de Scenic Byway 12 op richting Bryce Canyon. We maken wat stops onderweg (op andere plekken dan 2 jaar geleden, het moet natuurlijk wel afwisselend blijven) en verbazen ons opnieuw over de adembenemende schoonheid van de route. Vooral de kam tussen Boulder en Escalante, met links een gapende afgrond en rechts een net zo gapende afgrond, is een lust om overheen te rijden. Natuurlijk houden we weer even halt voor een zitten-op-de-weg foto, dat hoort bij dit stukje route. Valt nog niet mee, want voordat iedereen zijn of haar kiekje heeft laten schieten zónder hinderlijk verkeer in beeld zijn we 20 minuten verder.

Het is geen al te lange route vandaag, dus aan het begin van de middag rijden we Ruby’s Inn Campground op. Als blijkt dat ze ons een heel eind uit elkaar hebben bedacht worden we daar natuurlijk niet vrolijk van. De aardige meneer bij de receptie zegt wel vier keer ‘so, let’s see what we can do’. Dat moet dan ook nog eens geverifieerd worden in het computersysteem en als daar ook witte rook uit komt staan we weliswaar niet náást elkaar maar wel erg dichtbij.  De RV’s worden ‘ingetuned’, zoals Dave en ik dat in goed onderling Jiskefetiaans vakjargon noemen. Dat dat niet meer behelst dan een waterslang aan een kraan schroeven en de stekker in een stopcontact pluggen, dat vertellen we er niet bij. Het is aangenaam in Bryce: geen dampende hitte zoals in Moab en geen winderige regen zoals in Torrey. De kids duiken het zwembad in, waarbij ze zich weer verbazen over het enorm aantal Nederlanders dat hier verblijft. Die verbazing hebben andere landgenoten vermoedelijk ook wanneer ze ons op een afstandje horen, dus het waarde-oordeel ‘Jezus, wat een landgenoten hier!’ zou niet gepast zijn omdat we er zelf met zijn tienen vrolijk deel van uitmaken. Maar er zitten er dus veel! 😊

De hemel vertoont ondertussen een mix van dreigende sluiers aan regenbuien en witte stapelwolken die juist móói weer verklappen. Da’s prima voor een bezoek aan Bryce, maar we zien dat de shuttlebussen om half 8 hun laatste rondje rijden. We besluiten om ons vanavond daarom te beperken tot wat viewpoints en dan morgen te wandelen in de Canyon zelf. We nemen de shuttle naar het verste punt - Bryce Point – en breken onderweg onze nek over hertjes en pronghorns. Ik heb het moeten googlen, maar die laatste is dus een gaffelantilope. En da’s niet zomaar een dier. Amerikanen gaan nogal prat op records, want elk zichzelf respecterend dorp heeft wel een award-winning stuk groente (zoals de langste aubergine of de grootste watermeloen)  op een voetstuk staan. Geheel conform die aangeboren borstklopperij wordt ook de gaffelantilope de hemel ingeprezen als snelste landdier van Noord-Amerika. We geloven het gelijk. Alhoewel ik het woord ‘antilope’ dan weer niet heel handig vindt gekozen voor een heel snèl lopend dier, maar dat terzijde.

Op Bryce Point aangekomen stokt onze adem want onder ons ontvouwt zich de kleurenpracht van Bryce Canyon op zijn mooist. De zon is al aardig aan het zakken en het licht strijkt van opzij langs de duizenden hoodoos en dennebomen. Een uitzicht dat nooit gaat vervelen, ook niet voor de derde keer. We pakken een van de laatste shuttles terug naar Bryce Village, nadat we ook op Inspiration Point nog hebben rondgelopen. Twee jaar geleden hadden we een niet al te positieve ervaring met het all-you-can-eat buffet in Ruby’s Inn, dus we slaan die deze keer over en pakken de wat snellere hap in het naastgelegen fastfoodrestaurant. Het smaakt prima. Op de campground steken we voor het laatst deze vakantie het kampvuur aan en roosteren we nog wat marshmellows.