Dag 27 - Griffith & Hollywood

Death Valley is een unieke plek, maar langer dan één nachtje hoef je er niet te verblijven. Die absurde temperaturen gaan namelijk toch niet wennen en als de barsten in je lippen verschijnen tijdens de kleine wandeling naar het zwembad, dan weet je dat het tijd is om wat minder warme oorden op te zoeken. We ontbijten in dezelfde noodvoorziening als waar we gisteren dineerden. De pannenkoekjes vullen prima en de koffie is voor Amerikaanse begrippen redelijk te pruimen. Al met al is het een prima verblijf geweest in Furnace Creek. Een mooie trip down memory lane: soms verandert er heel weinig in achttien jaar.

We hebben vandaag de langste afstand te rijden van onze hele roadtrip, maar omdat we in een luxe auto rijden voelt dat niet zo. We pakken de route linksom, dus we passeren achtereenvolgens de Sand Dunes en Stovepipe Wells en niet veel later laten we Death Valley achter ons. De temperatuur is dan al weer richting 43 graden aan het gaan: een peuleschilletje vergeleken met gisteren. We  stoppen onderweg voor een kop koffie en natuurlijk ben ik dan prompt weer mijn sleutels kwijt. De Ford Explorer heeft een start- en stopknop en dat vereist alleen de aanwezigheid van de autosleutel in de nabijheid van de auto. Of dat dan in de achterbak is of onder de motorkap, dat doet er niet toe. Net als gisteren trouwens, toen op de parking van de McDonald’s ons hele hebben en houwen op het gloeiende asfalt moest worden uitgestald omdat ik de sleutel niet kon vinden en de auto dus niet kon afsluiten (met dank aan Paula werd de sleutel gevonden onder de stoel). En trouwens net als 2 dagen dáárvoor, toen we de auto in de parking bij de Stratosphere Tower hadden gezet en ik de sleutel voor de eerste keer finaal kwijt was. De SUV is zo breed dat er teveel ruimte is om iets te laten wegglippen, hebben we geconcludeerd… Inmiddels heb ik de keycord die ik voor de campersleutels gebruikte maar vastgemaakt aan de autosleutel, dat scheelt een stuk in het zoekproces. De sleutel ligt vandaag overigens gewoon waar ik hem had gelegd, onder de middenarmsteun. Maar daar zit een opbergvak onder waar je met gemak languit in kan liggen, dus dat ik daar de sleutel-met-keycord niet direct kan localiseren dat is niet eens zo heel raar.

Na alle consternatie vervolgen we onze weg en nabij Mojave zien we het vliegtuigkerkhof opdoemen, waar tientallen afgedankte verkeersvliegtuigen lijken te wachten op… niks. Heel apart om al deze toestellen, die samen ongetwijfeld miljoenen kilometers om de aarde hebben gevlogen, netjes opgesteld te zien staan in de woeste vlakte. Het is vermoedelijk te duur om ze te recyclen en in de woestijn blijven ze in ieder geval gevrijwaard van roest.

We lunchen vlak voor Los Angeles en via de steeds breder en drukker wordende wegen rondom LA komen we rond half drie aan bij ons hotel, Sportsmen’s Lodge in de wijk Studio City. Op het eerste gezicht ziet het er mooi uit: een strakke vormgeving en een mooi zwembad. 2 van de in totaal 3 kamers van ons gezelschap zijn echter nog niet klaar, dus we besluiten om eerst richting Griffith Observatory te rijden: een historische sterrenwacht op de Hollywood-berg, met een prachtig uitzicht op de uitgestrektheid van de Los Angeles-agglomeratie. Vanaf deze plek zie je pas hoe groot de stad eigenlijk is: links ligt Downtown LA en helemaal rechts, nauwelijks zichtbaar vanwege een vermoedelijke smoglaag als gevolg van bosbranden ergens in Californië, ligt de oceaan. Hardop filosoferend over woon-werkverkeer in deze stad komen we tot de conclusie dat wij het nog niet zo slecht hebben. Rechts van ons zien we het Hollywood-sign, eigenlijk iets te klein naar onze mening. Paula heeft wat voorbereidend werk gedaan en weet zodoende dat je in Lake Hollywood Park een veel beter zicht hebt op de wereldberoemde letters, die ooit daar zijn geplaatst als reclame voor een nieuw stukje projectontwikkeling.

Google Maps stuurt ons door de aanliggende woonwijk via de kortst mogelijk route naar het park en vermoedelijk hebben we daarbij wel een aantal verbodsbepalingen overtreden, want veel van de smalle straatjes aldaar zijn verboden toegang voor doorgaand verkeer dat op zoek is naar uitzichten op het Hollywoodsign. We doen net of we gek zijn en wanen ons tegelijkertijd midden in GTA V, want die game is gemodelleerd naar Los Angeles en met name de straten in de Hollywood Hills lijken regelrechte kopieën van de werkelijkheid. Ik verwacht na elke bocht te stuiten op het luxe huis van Franklin. GTA fans begrijpen dan gelijk waar ik nu rij. Ik ga er spontaan harder van scheuren. We komen dichterbij de Hollywood-letters dan we van tevoren hadden gedacht, maken wat foto’s en filmpjes en tevreden zakken we daarna af naar Hollywood. Hoewel dit in 2000 een van de grootste teleurstellingen was tijdens onze eerste USA-trip, blijkt het nu eigenlijk best een leuke bestemming te zijn geworden. De reis ernaartoe is minder fijn: files rondom de Hollywood Bowl waar een evenement gaande is maken het tot een hectische tocht. Maar als we uiteindelijk in een parkeergarage terecht komen met ‘valet parking’ en bij het verlaten van die garage blijkt dat we echt naast het Chinese Theater staan geparkeerd (het hart van de Walk of Fame), kan het al niet meer stuk. De sterren in het trottoir zijn niet bijzonder, de hand- en voetafdrukken in het beton op het pleintje voor het Theater des te meer. Dat het niet alleen maar vergane glorie is bewijst de nieuwe betonnen tegel waar de cast van The Hunger Games in is vereeuwigd.

Het moderne winkelcentrum dat ernaast is verrezen - Hollywood and Highland Center - herbergt het uitstekende Italiaans restaurant Trastevere, waar we op onze wenken worden bediend. We kijken daarna nog even naar een groepje straatperformers dat begint met een veelbelovende breakdance-act maar bij de laatste stunt zó erg op de bedelende tour gaan dat de lol er wel van af raakt. We worstelen ons daarna weer door het late donderdagavondverkeer terug naar de andere kant van de Hollywood Hills en kunnen dan eindelijk ons bedje opzoeken. Het duurt niet lang of het is muisstil in de kamer.