Dag 29 - Muscles & more (Venice Beach)

De laatste nuttig te besteden dag van onze lange reis is aangebroken. We slapen lekker uit, totdat ik word gewekt door een appje van Dave. ‘Vlucht geannuleerd’… Het zal toch niet… De KLM weet anderhalve dag van tevoren al dat onze directe terugvlucht naar Amsterdam niet zal vertrekken? Er wordt wat heen en weer gebeld met de KLM, de rest van het gezelschap in onwetendheid latend om geen onnodige paniek te veroorzaken. Het gaat om een technisch mankement: het toestel zal niet eens uit Amsterdam vertrekken vernemen we later… Al gauw blijkt er een alternatief in de vorm van een omweg via Parijs. De vertrektijd is zelfs iets gunstiger én we zitten dan in een Airbus A380, het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. Het betekent echter wèl dat we niet samen in Amsterdam zullen aankomen: familie Huisman is met 6 personen en zij vliegen vanuit Parijs op een latere vlucht dan wij met ons vieren, vanwege het beperkt beschikbaar aantal stoelen. Als alles goed gaat, want we hebben maar anderhalf uur in Parijs voor de overstap. Dus als die dikke Airbus ook maar iets te laat vertrekt uit LAX, dan hebben we alsnog een probleem. Fingers crossed dus.

Na alle ophef vertrekken Michal en Isa met een Uber richting een shopping mall onder de rook van Beverly Hills. De mannen vermaken zich bij de lokale buurtsuper, de Starbucks en aan het zwembad. Er wordt nog wat nagebabbeld over de vluchtperikelen met familie Huisman, die besluiten om een lekker dagje aan de zwembadrand door te brengen. Jip en ik halen in de middag de dames op bij de mall en rijden door naar wat fotolocaties die bekend zijn geworden via Instagram. Dat doen we heel efficient: de dames springen uit de auto, ik keer alvast de dikke Ford, de dames maken een kiekje en springen er weer in. In 10 minuten hebben we zo drie van die bekende spots te pakken (een roze muur van Paul Smith, een stel vleugels op een muur en een plek met heel groot de letters I Love LA). Het is vooral een meidending, constateren Jip en ik. Voor zover er al mannen zijn, worden ze belast met de taak van het foto’s maken…

Het voorgenomen bezoek aan Amoeba Records (een hele bekende platenzaak) wordt geskipt: dat zet ik dan maar op mijn bucket list voor een volgende Amerikareis, als die er ooit komt. We rekenen uit dat we nog net een bliksembezoek aan Venice Beach kunnen brengen, een plek waar we zowel in 2000 als in 2016 niet zijn geweest. Het verkeer in Los Angeles is een drama: rijden over de freeways betekent automatisch in de file staan – ongeacht het tijdstip van de dag. Rijden over de normale wegen betekent dat je met het kaarsrechte blokkensysteem van het Amerikaanse wegennet in aanraking komt. Oftewel: recht-toe-recht-aan wegen, om de 250 meter onderbroken door stoplichten. Combineer je beide wegen, dan kom je uiteindelijk na drie kwartier in Venice Beach aan. Het zoeken naar een parkeerplek wordt dan de volgende uitdaging. Gelukkig struikelen we over een klein parkeerterreintje waar ze je eerst 20 dollar afhandig maken maar vervolgens wel netjes je auto voor je parkeren. Dat valet parking gaat erg wennen, kan ik vertellen 😊

We zitten bijna in het hartje van Venice Beach: we lopen langs Muscle Beach waar de stoere mannen hun biceps laten rollen. We kijken bij de basketbalvelden waar stoere mannen en één stoere vrouw aan het spelen zijn. We kijken bij het skatepark, waar drie stoere skatende kids van naar schatting nog geen 10 jaar oud laten zien dat ze heel wat in hun mars hebben. Er staat vandaag een harde wind: dat maakt een fijne branding en Jip en ik kunnen het niet laten om daar toch even doorheen te duiken.

Schurend van het zand rijden we anderhalf uur later weer de file in, op weg richting noordkant van Los Angeles. Om zeven uur gaan we een hapje eten in ‘The Six Chow House’, een gezellig restaurant (herstel: rustic americana gastropub volgens de website) op een paar minuten lopen van het hotel. We krijgen een plek in de patio en eten een heerlijk laatste avondmaal. Er is live entertainment: een zangeres en een gitarist brengen op een net iets te hard volume leuke nummers ten gehore. De heer is nogal druk met name dropping: hij noemt een hele rits namen waarvan hij beweert dat hij in grote mate heeft bijgedragen aan hun sterrenstatus (o.a. Hillary Duff en Miley Cyrus). De korrel zout waarmee wij dat hele verhaal nemen is inmiddels zo groot als een camper, want als hij zo’n genie is waarom staat hij dan op een zaterdagavond op te treden in een gezellig restaurantje in Studio City? Maar het is een mooi verhaal, dus we knikken en lachen naar de man en concluderen aan het eind van het diner dat hij en zijn zangeresje het prima deden. Als we de tent verlaten worden we nog uitgezwaaid als de ‘friends from The Netherlands’.

Terug in het hotel worden de koffers voor een gedeelte al ingepakt, de rest doen we morgen. Na vier weken roadtrippen is de vermoeidheid toegeslagen: om half elf ligt iedereen voor pampus in bed. Morgenvroeg om elf uur vertrekken we richting LAX om eerst de auto in te leveren en daarna de terugreis naar Nederland – in etappes – te gaan aanvaarden. Een treurige dag, maar aan alles komt een eind!