Dag 11 Glacier National Park

Zondag 19 augustus

Gisteren twijfelden we of we hier in Glacier wel moesten blijven i.v.m. de mist, veroorzaakt door de bosbranden aan de andere kant van het park. We hebben overwogen om vanochtend deze camping te verlaten en richting Waterton  te gaan, dat is een park aan de noordkant van Glacier in Canada. Maar Fabian had op webcams gezien dat het daar al net zo mistig was als hier. En het is maar de vraag of we daar een camping kunnen vinden, een aantal campings in Glacier park zijn ontruimd en je hebt best kans dat een groot aantal kampeerders daarvan richting Waterton is gegaan.

Vanochtend leek het zicht gelukkig iets beter, maar het was wel frisjes met slechts 13 graden, dus de sweaters moesten aan. De bedoeling was om naar de ingang van het park te gaan, en daar bij het visitorcentrum te informeren wat er nog bereikbaar was in het park. Dat bleek gelukkig mee te vallen, de weg door het park genaamd “Going tot the Sun Road” was open tot aan de Logan Pass, waardoor nog wel de watervallen van St.Mary en Barin bereikbaar waren. Omdat onze camper te groot was om het park in te mogen, waren we lopend naar de ingang van het park gegaan. Hier waren we in de shuttlebus gestapt, die ons in 20 minuten naar Sun Point bracht, de plaats waar we onze eerste trail wilden lopen. Ook hier weer de waarschuwingen om geen eten achter te laten, eventuele dieren niet te benaderen en bij het zien van beren voorzichtig rechtsomkeert te maken of in uiterste nood je pepperspray te gebruiken. Tja, dan moet je dat natuurlijk wel hebben……….

Verscheidene andere wandelaars hadden een belletje aan hun rugzak hangen. Dat is bedoeld om beren te laten weten dat er mensen aankomen waardoor ze, als het goed is, de andere kant opgaan. Wij twijfelden nogal aan deze methode, omdat steeds als wij zo’n belletje aan hoorden komen, dachten dat de ijscoman eraan kwam. Misschien werkt zo’n belletje voor beren dan ook wel als een seintje dat het etenstijd is.

Na een stevige wandeling over een smal grindpad door de bossen, waarbij we toch wel steeds goed om ons heen keken of we niet ergens iets zagen bewegen, kwamen we bij de Barin waterval aan. Een prachtige heldere en ijskoude stroom water wat hoog uit de bergen kwam gekletterd. Mooie plek om foto’s te maken.

Hierna liepen we door naar de volgende trail langs het St. Mary Lake, waarbij de bebossing steeds dichter werd en het pad steeds smaller. Jelyna liep nu heldhaftig voorop, en zag verderop in het water een mamma moose (soort eland) en haar kind het water in gaan om naar de overkant te komen. Toch al gauw een oversteek van zo’n 200 meter breed. We bleven even staan kijken en zagen ze tot de helft van het meer komen, maar of de kleine moose was eigenwijs en ging op eigen houtje halverwege terug, of hij kreeg een zwemles van zijn moeder en mocht nog niet in het diepste gedeelte. Uiteindelijk gingen ze allebei weer terug naar de plek waar ze erin waren gegaan.

Nog steeds voorop ging Jelyna verder over het begroeide pad, maar opeens sprong ze gillend een meter naar achteren. Het bleek dat vlak voor haar een slang uit de bosjes over het pad kwam gekropen. Het was gelukkig geen zwarte cobra, maar welk type het wel was zullen we nooit weten, we hebben hem gelukkig niet meer gezien. Na een korte break, en nadat wandelaars vanaf de andere kant er al voorbij gelopen waren, gingen we verder. Jelyna liep vervolgens maar als derde in de rij.

Aan het einde van het pad kwamen we bij de st. Mary waterval, en deze was nog een stuk groter dan de vorige, met verderop een mooi houten bruggetje waar iedereen stond te fotograferen. Het was het klimmen over de smalle paadjes meer dan waard. Op de terugweg kwamen we nog een hertje tegen, maar deze was gelukkig minder eng dan de slang.

Met de shuttlebus gingen we weer terug naar de ingang van het park, vanwaar we nog een kwartiertje moesten lopen naar onze camping. Hier hebben we eerst lekker gedoucht en daarna in de camper kip, sla en hamburgers gegeten, al waren de laatste wel erg pittig gekruid. En dat hebben we geweten ook s’avonds, pfoeh……………………..

Morgen gaan we de grens over naar Banff in Canada. Daar schijnen de meren nog helderder en blauwer te zijn dan hier.