Dag 21 en 22 Seatlle en Amsterdam

Woensdag 28 en Donderdag 29 augustus

Wat een geluk hebben we gisteren weer gehad met onze fietstocht en het bezoek aan de Suspension Bridge in Vancouver. Gisteren hebben we alles kunnen doen met een heerlijk zonnetje terwijl het vanmorgen weer regenachtig was.

Omdat we nog maar één nachtje in de camper zouden hebben, hadden we gisteravond alvast de meeste spullen ingepakt in de koffers. Fabian had ondertussen met André geappt en afgesproken om elkaar rond 13.00 uur in Seattle, op het parkeerterrein van de “Future of Flight” te ontmoeten.  Alleen zaten wij nog in Vancouver in Canada terwijl Nel, Ed en André al in Seattle in Amerika waren.

Nadat we afscheid hadden genomen van Vancouver en onze bol-barbecue, reed Fabian de Canadese Highway op richting Amerikaanse grens. Hadden we ons op de heenweg nog druk gemaakt over het eten wat we mee mochten nemen over de grens van USA naar Canada, werd er toen alleen maar gevraagd  of we alcohol of vuurwapens mee hadden. Daarom gingen we nu een stuk relaxter richting grens, we hadden immers niets te verbergen of aan te geven.

Even later bij de grensovergang was het echter een stuk drukker dan de overgang op de heenweg vorige week, en de stroom auto’s werd in liefst 6 rijen met ieder een eigen poortje geleid. Bij ons poortje stonden twee “officers” die hun taak duidelijk serieus namen. Er kon geen lachje vanaf en toen Fabian de paspoorten overhandigde, moest hij uitgebreid uitleggen wat we gedaan hadden in Canada, wanneer we gekomen waren en wat we kwamen doen in de USA. Na een streng verzoek om allemaal bij het raam te komen om ons gezicht te vergelijken met ons paspoort, kregen we als laatste  de vraag of we iets van fruit, vlees of planten in de camper hadden. Het leek ons maar verstandig om eerlijk te zeggen dat we nog een paar “little oranges” in de koelkast hadden. Oei, daar waren onze douaniers niet blij mee en onze mandarijntjes werden met handschoenen aangepakt alsof het een volle poepluier betrof en zo in de kliko gedeponeerd. Daar gingen ons netje mandarijntjes van 6 dollar………. Gelukkig bleef het hierbij en mochten we na een slalom en nog een extra check van een collega douanier de Amerikaanse grond betreden.

Aan begin van de middag kwamen we aan in Seattle bij de Boeing fabriek, waar we een rondleiding zouden krijgen. Na onze 4-windjes geparkeerd te hebben stonden we even in een zonnetje naar opstijgende vliegtuigen te kijken toen nog geen 10 minuten later een andere camper het parkeerterrein op kwam rijden, met daarin André, Ed en Nel. Ongelooflijk leuk en bijzonder om hier in Amerika, duizenden kilometers van huis, elkaar zo te ontmoeten.

De rondleiding door de Boeing fabrieken was interessant maar vooral indrukwekkend. Een groot aantal hangars aan elkaar geschakeld waardoor we in een enorme fabriekshal rondliepen, waar we grote delen van vliegtuigen en een aantal complete boeings in zagen staan die werden geassembleerd. Sylvia en Nel waren vooral onder de indruk van de gids David, die van hun al snel de bijnaam “Delightfull David” kreeg, maar bij ons vooral op de lachspieren werkte door als een soort blije geit alles als “geweldig en bijzonder” te vertellen. Hij kon zo optreden in zo’n ouderwetse Tell-Sell reclame van Amazing discoverys.

Nadat we daarna nog even in de souvenirshop en een klein Boeing museum waren geweest, hebben we buiten bij onze campers gezellig de stoeltjes en het campingtafeltje uitgeklapt en samen een bakkie koffie en thee gedronken tijdens het uitwisselen van onze reisbelevenissen. En, heel belangrijk voor Jelyna, haar in Helena aangeschafte softbalknuppel paste precies diagonaal in de koffer van Nel. Dat scheelt weer extra bagage inchecken morgen en hopelijk zo doorlopen bij de douane in Nederland.

Het werd echter tijd om richting camping te gaan, en wat later dan gepland vanwege een flinke file, kwamen we achter elkaar rijdend aan op de KOA Seattle Tacoma camping. André, Nel en Ed hadden al een plek omdat ze hier al een dag eerder waren, en wij kregen een plekje schuin voor hun camper. Na het aankoppelen van de benodigde leidingen gingen we met zijn allen lopend naar restaurant Pete’s BBQ, waar we heerlijk hebben gegeten en als toetje ons eigen softijsje mochten maken. De porties waren echter weer zo groot, dat we de bijbehorende muffin echt niet meer op kregen en deze met een doggy-bag meegenomen hebben.

Weer terug gekomen op de camping hebben we nog een afzakkertje genomen in de Minnie Winnie van Nel en Ed, waarbij het weer ouderwets gezellig was.

Donderdag 30 augustus,

Na gisteren zoveel mogelijk alle restjes al opgemaakt te hebben, hadden we toch nog een tasje met levensmiddelen over, waarmee we onze Amerikaanse achterburen op de camping blij konden maken. Al moest Fabian nog wel even uitleggen waar wij de Ruijter hagelslag voor gebruikten, “Chocolate Sprinkles” zoals zij het noemde. Grappig toch dat zij dat helemaal niet kennen als broodbeleg.

Met een goede samenwerking waren in een mum van tijd alle kastjes in de camper leeg en de koffers ingepakt. En, ondanks alle aankopen gingen ze zowaar nog allemaal dicht ook. Hierna nog even alle afvalwatertanks legen en de binnenkant schoonvegen, en we waren gereed om onze 4-windjes terug te brengen naar de verhuurder. Nel, Ed en André waren al wat eerder weg, want zij moesten hun camper naar een andere verhuurder wegbrengen, en deze was wat verder rijden dan de onze.

Nadat we nog even 160 liter benzine hadden getankt om de camper weer vol in te kunnen leveren, reden we het terrein van Road Bear op en overhandigden met pijn in het hart de sleutels. Na een uitgebreide check werd alles in orde bevonden en moesten we onze geliefde 4-windjes na 3 weken en bijna 3000 mijl gereden te hebben, achterlaten.

Met een taxi werden we naar het vliegveld gebracht waar we na de securitycheck weer werden herenigd met Nel, Ed en André. Met een kleine vertraging stapten we in het Lufthansa vliegtuig waar we gezellig naast elkaar op dezelfde rij zaten, om de foltering van 9 uur opgevouwen richting Frankfurt gezamenlijk te ondergaan.

In Frankfurt bleek dat onze aansluitende vlucht naar Amsterdam vertraging had, waardoor we in plaats van 3,5 uur wachten nu nog een uurtje langer mochten doorbrengen op het Duitse vliegveld. En dan duurt wachten lang als de vermoeidheid toeslaat en de oogjes kleiner worden. Uiteindelijk mochten we  aan boord voor een vluchtje van nog geen uur naar Amsterdam. Dat was maar goed ook, want in dit toestel van Lufthansa zat je niet alleen als een sardientje in blik, maar ook nog eens in een veredelde tuinstoel.

Moe maar blij dat we op Nederlandse grond waren teruggekeerd, stonden we bij de bagageband op Schiphol op onze koffers te wachten. Toch wel weer spannend of alle koffers wel op de band zouden verschijnen, maar gelukkig konden we al snel Jelyna haar koffer pakken, waar volgens haarzelf haar halve inboedel inzat. Daarna kwam mijn koffer, dus die was deze keer wel mee gekomen, dat was al een hele vooruitgang. Bij het oppakken van de koffer van de band bleek echter dat mijn kunststof koffer ergens stevig vanaf was gestuiterd, want op de hoek zat een flinke scheur en een wieltje hing er wat lullig naast ipv onder. En dus konden we weer naar de bagageafdeling om een schaderapport te laten opmaken. Hier bleken we weer niet de enige te zijn met een probleem, de rij voor de schade- en verloren geraakte koffers werd hoe langer hoe groter toen wij er zaten.

Uiteindelijk kwamen we in de namiddag thuis, al blijft het vreemd dat je op donderdag om 15.00 uur plaatselijke tijd uit Amerika weggaat, en na ruim 9 uur vliegen in Europa op vrijdagochtend 10.00 uur aankomt in Frankfurt. Je bent gewoon een hele nacht kwijt.

Benieuwd of we het tijdverschil snel kunnen verwerken. Na het weekend moeten we weer aan het werk en naar school, en komt het harde besef dat deze prachtige vakantie dus echt afgelopen is.