De uitdagingen van Yosemite National Park

Dag 7. Yosemite National Park (za 27 juli 2019)

Om 12:00 uur konden we inchecken bij onze camping in Yosemite Valley, de Lower Pines Campground. Het boeken van deze overnachtingsplek had overigens de meeste voeten in de aarde gehad in vergelijking met de andere campings. Op vrijdagmiddag 15 maart konden we namelijk pas om 15:00 uur deze immens populaire camping reserveren. Paul en Noah klaarden direct de klus en 1 minuut later waren alle plekken gereserveerd. Het leek wel of we kaarten moesten zien te bemachtigen van het populairste concert op aarde!

Volgens de navigatie (de avond ervoor nog gecheckt) zou het een ritje worden van ca. 1,5 uur. We konden dus lekker rustig aan doen deze ochtend. Het was namelijk de bedoeling om in de middag de nabijgelegen "Mist Trail" (Vernal Fall, Nevada Fall en een klein gedeelte van de John Muir Trail) te gaan bewandelen. Helaas verliep de rit naar Yosemite National Park iets anders dan verwacht. Niet de tankstop zorgde voor vertraging, maar de eindeloos lange file. De gehele route hebben we bijna stapvoets gereden. De ingecalculeerde 1,5 uur werd uiteindelijk maar liefst 3,5 uur. Om gek van te worden, evengoed weer uren in de camper.

De voorgenomen plannen werden zodoende direct bijgesteld. We zouden het nu gaan houden bij de Vernal Fall Trail. Noah en Lynn hadden de kilometers van gisteren nog in de benen, wat op zich niet vreemd was natuurlijk. En dan ook nog eens een trail in Yosemite, die bijna allemaal allesbehalve vlak zijn. Vanaf de eerste beste stap ging het steil naar boven. Ondanks de fantastische natuur om ons heen, werd het voor de kids een te grote slijtageslag. De wil en de energie waren er op een gegeven moment niet meer. Bij de Vernal Fall Bridge besloten Fung Yee, Noah en Lynn te stoppen met de wandeling. Op zich geen slechte locatie, want het prachtige uitzicht was prima om weer een beetje op adem te kunnen komen.

Paul besloot wel om door te gaan naar de voet van de Vernal Fall, waar deze wandelroute haar naam aan dankt (“Mist Trail”). De waterval, die voor de tijd van het jaar nog ontzettend veel water meenam, klettert met zo veel geweld neer dat er heel veel waterdamp (mist) ontstaat en je hierdoor in een mum van tijd zeiknat wordt. Jammer dat Fung Yee, Noah en Lynn er niet bij waren, maar Paul heeft gezorgd voor de nodige foto’s en filmpjes. Wat een belevenis en inderdaad zeiknat!

Toen Paul weer terug was, werd het de hoogste tijd om af te dalen. Dat ging gelukkig als een speer. Zo snel zelfs, dat we moesten uitkijken om onszelf niet voorbij te lopen (de helling was immers behoorlijk steil). Toen we bij de camper arriveerden, ging Fung Yee de bij de Walmart gekochte gasbarbecue in elkaar sleutelen. Paul, Noah en Lynn begonnen hout te sprokkelen om een kampvuur te kunnen maken in onze firepit. Achteraf begrepen we pas dat we hout apart moesten kopen en het niet de bedoeling was om zelf hout te gaan verzamelen uit de nabije natuur.

De eerste barbecue en kampvuur waren een feit. Zoals oud-buurman Dirkjan de Ruiter altijd zegt “wat zijn we rijk hè!”. Maar inderdaad, zo voelde het ook. Absoluut een mooi geluksmoment in een prachtige omgeving! Met een bijzonder goed gevoel stapten we in bed (en dat kwam dus niet alleen door de wijn 😊). Morgen stond er gelukkig nog een dag in Yosemite National Park op het programma!