Providence Canyon en Seminole State Park

Vannacht sliepen we met uitzicht op de sterren vanaf ons prinses-op-de-erwt-luchtbed, we hadden de rain fly in de tas gelaten. Bijzonder!

Om negen uur verlieten we de campground aan het meer en reden de 8 mijl naar Providence Canyon. Bergschoenen aan en op pad! We kozen ervoor om de bodem van de canyon te lopen. We kwamen in een surrealistisch landschap terecht. Lopend door het rode zand, soms nat, tussen enorme muren van rood steen afgewisseld door witte pilaren zandsteen. Het deed erg denken aan Zion/Bryce. Maar toch heel anders. Ik plaats een foto, want het laat zich moeilijk beschrijven. Het was prachtig en we hebben genoten. Daarna de canyon weer uit was wel een hele klim en het zweet gutste van ons af.

Daarna reden we echt uren en uren naar het Seminole State Park (we konden het niet goed vinden). Het landschap was evenwel weer verbijsterend door de sporen die Hurricane Michael vorig jaar heeft achtergelaten. Bomen afgeknapt als luciferhoutjes en grotere exemplaren ontworteld, schade aan de huizen en boerderijen. Echt een heel triest gezicht. 

Uiteindelijk op Seminole State Park aangekomen zag de lucht er zeer dreigend uit. Bij het opzetten van de tent waaide hij bijna weg, ik moest er aan gaan hangen. Dus alle haringen gebruikt vandaag en de rain fly zit ook op het dak. Vooralsnog lijkt het slechte weer over te zijn getrokken en zitten we weer in het zonnetje.

Vanuit de tent kijken we uit op het meer hier en vele bomen. Geen verkeerde plek. Er wonen hier nogal wat schildpadden, maar die moeten we nog ontmoeten.