High, higher, highest... Falls and Finger Lakes

In Killington gaat de wekker om klokslag 7:00, want we hebben een flinke reisdag voor de boeg. We rijden eerst naar Rutland om te kijken of dat leuker is dan Killington. Het is in elk geval een stuk groter. Daarna nemen we Highway 7 en de Scenic Byway 7a naar Bennington. Hier liggen nog een paar mooie rode covered bridges en er is een monument waarin je naar boven kan met een lift. Het is ook onze koffiestop, voordat het echte stuk rijden begint.

We nemen de Interstate naar Seneca Falls en hoewel het saai klinkt, loopt ook deze weg prachtig door de gekleurde bossen. Het rijdt fijn en vooral heel vlot. Als we bij Seneca Falls afslaan kost het ons maar 8,15 dollar aan tol. Ons hotel, de Hampton Inn, ligt net buiten Seneca Falls. Het is een ruim en keurig verzorgd hotel en de koekjes staan al klaar.

We hebben nog net een uurtje daglicht, dus willen we een kijkje nemen bij Cayuga Lake. We rijden onze neus achterna naar het water en we volgen een leuk weggetje langs het meer. Dan zien we opeens de borden voor de Swedish Hill Vineyard & Winery. Wijn is altijd goed, dus gas op de plank… Het is een grote wijngaard en je kan hier de wijn proeven en uiteraard ook kopen. Het wordt al snel donker en we vinden een Italiaans restaurant in het centrum van Seneca Falls.

Dan komt de grote dag dat we naar Canada gaan… nou ja, we gaan een kijkje nemen bij de Niagara Falls en ons hotel zit aan de Canadese zijde. In 2,5 uur rijden we via Amsterdam, Manchester en Rome naar de Rainbow Bridge en de grens. Van 2 reisadviseurs mag je natuurlijk verwachten dat ze goed voorbereid de grens oversteken ;-) Gelukkig heeft de douanier geduld, terwijl wij op zoek gaan naar de paspoorten.

Om half twaalf staan we bij het hotel, de Comfort Inn Fallsview en ja je ziet inderdaad de mist van de watervallen in de verte opstijgen. Het is te vroeg om in te checken, maar we mogen alvast parkeren en we gaan snel op pad. Het is ongeveer 500m lopen naar het eerste uitzichtpunt en daar zijn ze dan toch echt, de Niagara Falls! De zon komt net door de wolken heen en we hebben een prachtig uitzicht. 

We kunnen met het treintje naar beneden, maar de Pumpkin Spice Latte lonkt, dus we lopen een stukje om, via de Starbucks. We moeten even schakelen, want de koffie is hier echt duur… oh wacht, het zijn natuurlijk Canadese dollars. Opgewarmd door de koffie, met handschoenen aan en muts op, gaan we de watervallen eens van dichtbij bekijken. We zijn niet de enigen… er zijn ook diverse busladingen uit Azië gearriveerd.

Nog voor we het water zien voelen we de mist al over ons heen druppelen, het donderende geraas in de verte en dan staan we toch echt aan de rand. Een indrukwekkende hoeveelheid water valt naar beneden en de Maid of the Mist en the Hornblower varen als kleine roeibootjes de douche tegemoet.

Wij gaan voor de Journey behind the Falls. We weigeren de verplichte foto, het kost wat overredingskracht, maar we mogen toch fotoloos verder. Gele poncho aan en daar gaan we. Via een tunnel komen we uit op het platform aan de voet van de waterval. De poncho’s zijn geen overbodige luxe, maar we kunnen tussen de regenvlagen door toch een paar leuke foto’s schieten.

Snel weer naar boven want we willen een plekje reserveren voor het diner in de Skylon Tower. Er is nog plek om 17:00 of 20:00. We kiezen voor 5 uur want dan is het nog licht. Bij het naar boven gaan worden we bijna vastgebonden om op de foto te gaan, we weten ze af te schudden en schieten de lift in.

We hebben van 236 meter hoogte een prachtig uitzicht over de watervallen en de Niagara Peninsula. Onder genot van een lokale wijn, dineren we al draaiend langs de hele omgeving. Bij het toetje gaat de zon onder en is het tijd om naar het observatiedek te gaan. De watervallen worden in het donker prachtig verlicht. We hebben absoluut voor het beste tijdstip gekozen, het is een hele bijzondere ervaring.

Na het eten maken we nog een rondje langs de watervallen, de Amerikaanse kant vinden we beide in het donker beter uitkomen dan de Canadese Horseshoe Falls, terwijl het overdag andersom is. Het is koud en we maken het niet te laat, want ook deze volgende ochtend gaat de wekker weer bijtijds.

We stellen de TomTom in op de route zonder tolwegen en dat betekent dat we via de Peace Bridge Canada weer verlaten. Het begint al snel te regenen en we rijden zo veel mogelijk in 1 rechte lijn naar de Finger Lakes terug. In Geneva houden we een kleine lunchpauze in de stromende regen en daarna willen we langs het water van Seneca Lake, richting Watkins Glenn. In plaats van langs het water rijden we erdoor en we zien niets van het meer. Onze geplande wandeling door Watkins Glenn State Park wordt helemaal niets…

...of toch wel? Als we het dorpje binnen rijden komt er een waterig zonnetje door. Toch maar even kijken bij het Visitor Center en daar lijkt het erop alsof het een uurtje droog blijft. We gokken het erop en een mooi aangelegd pad neemt ons, via heel wat traptreden, mee door de kloof. We genieten van de watervallen (het moeten er 19 zijn) en de mooie herfstkleuren.

Na de wandeling is het tijd voor een kop koffie, we lopen door het dorp, maar de cafeetjes zijn of gesloten of leeg. Via een outdoorshop lopen we zomaar bij Ben&Jerry naar binnen, met als bonus: geen rij!!! We hadden er nog eentje tegoed toch?

Als we Watkins Glenn uit rijden begint het weer te plenzen en we rijden snel door naar Ithaca, waar we in de schemering arriveren. TomTom stuurt ons over een industrieterrein, over 300m links af en bestemming bereikt… euhm maar hier is niets… alleen een leegstaand gebouw. Dan Google maar eens proberen. Die zegt 3x rechtsaf binnen 300m… hmmm dat is hetzelfde gebouw, maar dan vanaf de andere kant gezien. Zou het hier echt zijn?

Ja het is echt ons hotel… We krijgen de sleutelkaart in onze handen gedrukt en we parkeren de auto in de deur van onze kamer… de bagage hadden we nog nooit zo snel binnen. Het hotel is vergane glorie, maar bij nadere inspectie wel schoon. We hebben een Thais restaurantje op Tripadvisor gevonden, Tamarind. Van buiten lijkt het net een grenswachtershuisje uit de DDR-tijd… hmmm. We kijken door het raampje en het is hartstikke gezellig binnen en er zitten veel mensen. De goede waardering is ook hier zeker terecht, we krijgen goed eten en de bediening is heel vriendelijk. Tijd om terug te gaan naar onze “Inn”. 

Nog voordat de wekker kan gaan worden we wakker en we eten ons laatste restje yoghurt met muesli op. We rijden om 8:00 weg, op zoek naar een Starbucks voor een laatste Pumpkin Spice Latte en een Morning Glory muffin en dan door naar Newark Liberty Airport. De rit gaat heel vlot, auto inleveren, bagage afgeven en we hebben zelfs tijd voor een aller aller laatste Latte voor we terugvliegen naar Nederland en we echt moeten gaan afkicken van alle lekkernijen en suiker.