Dag 6. Mono Lake/ South Tufa Trail/Death Valley

Door Gesiene en Henk Huuskes - 22-10-2018 15:26

Dag 6. Dinsdag 18-9-2018. Mono Lake/ South Tufa Trail/Death Valley

Vanmorgen hebben we, nadat we ons startbereid hadden gemaakt, het vuile water voor fris water vervangen. Maar ook het zwarte water hebben we geloosd. Zwart water is een term  van camperbewoners onderling en daar bedoelen ze mee het rioolafval, zeg maar poep en pies.

Voordat wij naar Death Valley rijden gaan we eerst de “South Tufa Trail” bij het Mono Lake lopen. Mono Lake is een zoutmeer waar bijna geen nieuw water aan wordt toegevoegd daarom wordt het zoutgehalte van het mono lake steeds hoger. Dit is een tocht van 1.6 km maar met de nodige foto stops toch gauw 1 ½ uur. De zo genaamde  tufa ’s (zoutpilaren) beginne al een hele afstand voordat het water begint. Dat komt omdat het niveau steeds verder zakt en daardoor de waterlijn steeds verder opschuift. Dat werd met markeringen onderweg duidelijk aangegeven in welk jaar het meer welk niveau had. Daarna koffie gedronken op de parkeerplaats.

Vervolgens doorgereden naar Death Valley. Onderweg kwamen wij door het plaatsje “Bishop”. Hier was een Nederlandse bakker genaamd Erik Schatz daar zijn we natuurlijk naar toe geweest. Het brood was daar wel duurder dan bij de Walmart maar of het nou lekkerder was?!!! Wij hebben daar ook krentenbrood gekocht en dat was heerlijk.

Wij reden over de interstate 120 richting Death Valley. Interstate’s zijn prima 4 baans wegen. De wegen in Amerika zijn goed. Alleen minder parkeerplaatsen en tankstations dan bij ons. De kwaliteit van de wegen verschilt echt. Toen wij vanuit Fremont naar Merced reden, waren er echt slechte stukken weg bij. Het is prettig rijden op die grote wegen. Het landschap waar we nu rijden, van Mono Lake naar Death Valley is aan de kant wel mooi maar  eentonig. Het valt op er is maar weinig landbouw in dit gebied. Alleen een soort groen gewas wat kennelijk veel water nodig heeft. Je ziet overal grote sproei installaties. Waar ze het water weg halen kun je niet zien. Verder valt het op dat er over grote afstanden een afrastering is gespannen langs de weg zonder dat aan de andere kant van de afrastering vee staat. Waarschijnlijk doen ze dat om te voorkomen dat wilde dieren rechtstreeks de autobaan op kan rennen.

Je rijdt door de Sierra Nevada totdat je af moet slaan naar Death Valley. Direct rechts is dan een info center en daar zijn we eerst naar toe gereden. De nodige folders en informatie ingewonnen. Wij moesten nog een heel eind naar de camping. Ongeveer 180 km en toen was het al 17.00 uur. Dus, zoals het er nu naar uit zag, konden wij net voor het donker over zijn.

De weg was aanvankelijk mooi recht met weinig hoogteverschil dus konden ongeveer 90 km/ h rijden dat schoot op. Maar halve wegen kregen we afdalingen wat prachtig was maar het schoot niet meer op. De snelheid was soms niet meer dan 30 km/h. Maar prachtige uitzichten, ook verschillende keren gestopt voor een fotomoment.  Je realiseert je niet dat je in een woestijn rijdt. Weinig begroeiing maar de begroeiing die er is, is gevarieerd. Veel verschillende soorten cactussen bijvoorbeeld. Maar vooral de rotsen met zijn kleur schakeringen, het is prachtig om te zien en het verveeld geen moment. 19.15 uur, net voor het donker werd waren wij op de camping “Stovepipe Wels”. Deze camping hadden wij besproken, althans dat dachten wij. Zoeken naar de receptie, dat is hier niet zo vanzelfsprekend als bij ons. Nee, hier moet je bij de receptie van een hotel zijn of bij een ander verscholen achterafje. Eindelijk hadden wij dat gevonden, vertelde die man ons dat wij de verkeerde camping hadden en dat wij nog 40 km verder moesten rijden. De namen leken erg op elkaar. Dat was een tegenvaller, we zagen onszelf al achter een biertje zitten maar dat moesten wij nog even uitstellen. Wij verder rijden geen mens meer op de weg te bekennen alleen nog 2 campers met Nederlanders aan boord in het donker in de death valley. In gedachten zie je een ineen geschrompelde man met een lege waterzak achter zich aanslepend door de woestijn sjokken.  De naam van deze Valley krijgt dan meteen een andere lading. Om een lang verhaal kort te maken we hebben nog 2 andere campings gehad voordat we de goede camping (The Range at Death Valley) hadden gevonden. 09.15 uur stonden wij op de camping. Wij hadden al bijna geen zin meer in dat biertje. Maar met de laatste moed die we hadden hebben we toch maar alsnog dat biertje opgedronken.

Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan