Dag 1 Amsterdam NL - Vancouver, BC

En ineens gaat om 7.30u. de wekker. Niet heel anders dan anders. "O, pff wéér een hele dag op kantoor zitten" (ik heb heel leuk werk, maar 's ochtendsvroeg is alles te veel). En na een seconde of 10 ('s ochtends ben ik gewoon niet op m'n best) komt het besef dat vandaag de dag is. Die zes maanden zijn ineens voorbij! En zonder klagen en zuchten sta ik naast m'n bed. Hm, dat kan ik dus wél.

Spullen bij elkaar pakken, koffer in de auto en na een luide, jaloerse kreet van de buurvrouw (zij is overigens altijd wel vrij luid) kunnen we naar Schiphol. En precies op de tijd zoals gepland. Dat was vroegâh wel anders in de tijd dat we met de Caravan op vakantie gingen. Als we om 6.00u. wilde vertrekken, reden we 9.00u. weg.

Afijn, het verkeer zit mee en we zijn veel eerder dan gepland op Schiphol. Het gaat zelfs zo voorspoedig dat we vergeten om een half uur voor aankomst de valet service te bellen. Wat resulteert in dat we voor de vertrekhal moeten wachten voordat de auto wordt opgehaald. Op deze manier is de handigheid van valet parking volledig waardeloos. Top.

Overigens is dit niet de eerste keer dat de ‘efficiency’ van deze service ons niet gegund is. Ik zal er hier verder niet op ingaan, maar het heeft te maken met dat we iemand kwijt waren op Schiphol. Ellende.

De afgelopen weken zijn we bang gemaakt met horrorverhalen in de media over topdrukte op Schiphol. Nu moet je niet alles geloven wat je op tv ziet, kan ik uit ervaring zeggen (confession: ik ben hier ook schuldig aan, ik werk bij tv), en het blijkt het ook. Het is rustig. Na een ongeveer drie kwartier zijn de koffers ingecheckt en wij door de douane. Ready!

De KLM-vlucht gaat in principe heel relaxt, maar allejezus wat duurt het lang. Schiet op! (‘Schiet op!’ is hét vaste gezegde op mijn werk). Waarom ligt Canada niet op 3 uur vliegen? Vreselijk. Mijn slechtste eigenschap is dan ook dat ik heel ongeduldig ben.

Dat moment dat je anderhalve film hebt gekeken, je even probeert te slapen, wakker wordt en realiseert dat je nog niet eens halverwege bent. Klaar mee. Ik moet een andere hobby zoeken. Punt is: wanneer je er eenmaal bent, lijkt het alsof het zo voorbij is gegaan. En dan zeg ik tegen mezelf dat ik me goed gedragen heb die negen-en-een-half uur en NIET geklaagd heb. Tenminste, niet hardop dan. En zelfs dat is eigenlijk niet eens waar.  

In de aankomsthal merk je gelijk dat je niet meer in Nederland bent. Er hangt een andere sfeer in de lucht. Of misschien zijn het wel de naar autisme neigende luchthavenmedewerkers die alles in goed banen willen.. of nee, móeten leiden. Al-les moet gestructureerd. Overal worden rijen opgesteld en overal staat er iemand bij die het geheel begeleid. 

En als we dan eindelijk customs bereikt hebben, mag voor 86 miljoenste én laatste keer het paspoort tevoorschijn worden gehaald. "Why are you visiting Canada?", vraagt de strengkijkende meneer. Stél dat ik 10 kilo coke in m’n koffer heb, dan ga ik dat toch niet zeggen?! “I'm on holiday", zeg ik op m’n vriendelijkst. Pfieuw, that was close.

Wat gelijk al opvalt aan 'Canada' is de grote hoeveel aan Aziaten. Specifiek Chinezen, tot zover ik dit kan beoordelen. Qua eten kan ik dit erg goed onderscheiden, maar wat mensen betreft vind ik  het lastig. Ik begin te denken dat we per ongeluk in het verkeerde vliegtuig zijn gestapt en helemaal niet in Canada zijn. Laatst hoorde ik een bericht van een Nederlandse jongen die in Sydney Canada aan was gekomen in plaats Sydney Australië. Lullig. Wanneer de (niet Chinese/Aziatische) man achter de informationdesk opent met: 'Hi, how are you?" ben ik iets meer gerustgesteld. Eerst even pinnen en dan een taxi zoeken.

Het taxi-systeem in Vancouver is heel duidelijk. Elk stadsdeel heeft een vaste prijs en naar Downtown is in dit geval $31. Na dit nog wel persoonlijk even gecheckt te hebben, gaan we op weg naar het hotel.

Alles is zo duidelijk anders dan in Europa. De wegen, auto's, gebouwen. Echt Amerikaans. I love it! 

De overduidelijk Indiase chauffeur (die kan ik dan weer wel herkennen, aan z'n tulband) begint plotseling in een onverstaanbare taal te praten. Mijn vader merkt op dat hij waarschijnlijk aan het bidden is. Óf misschien is hij ons aan het bezweren. Wat m’n vader blijkbaar niet in de gaten heeft, is dat de chauffeur via een oortje aan het bellen is. We lieten hem in deze waan.

De suburbs van Vancouver zijn niet erg inspirerend, maar dan doemt ineens de skyline van Downtown op aan de overkant van de rivier. We steken de brug over en rijden tussen de wolkenkrabbers. Frank Sinatra zingt 'New York, New York' in mijn hoofd. Het lijkt er enigszins op. Alleen met meer Chinezen.

We verblijven twee nachten in het Chateau Granville. Ik laat het 'Best Western' hierbij achterwege, want zonder klinkt het super fancy. Het hotel is dito ingericht en we hebben een kamer op de 12e verdieping. Het heeft een apart zitgedeelte met een ‘huge’ tv en een bureau die heel inspiratievol naar het raam gericht staat. Zo'n plek waar je gaat zitten om gedachtes op te schrijven, terwijl je naar buiten staart. De slaapkamer een two double beds en een iets minder grote maar nog steeds ‘huge’ tv. 

Het eerste wat ik doe, is dan toch de tv aanzetten. Niet-Nederlandse tv brengt mij in de vakantiesfeer. Het eerste wat ik zie is de Ellen Degeneres Show! YES. Vol verwachting druk ik op de afstandsbediening op het knopje 'guide' en ik zie 'Family Feud', 'Little Big Shots', America's Got Talent! I'm in tv heaven. Canada is gewoon Amerika. Ik begin het steeds leuker te vinden (ik ben dus tv-minded).

We besluiten even de buurt van het hotel te verkennen (als America's Got Talent afgelopen is!). Snel valt op dat hier veel zwervers wonen. Echt wonen. Hun hele inboedel staat op straat uitgestald. Het ziet er over het algemeen ook vrij armoedig uit. Gauw maar ergens wat eten en terug. 

We eten een Smokey BBQ Burger bij A&W. Beetje McDonalds-achtige zaak (later blijkt dat de A&W net zo vaak, of misschien nog vaker, voorkomt dan de Mac). Prima burger én friet die in een frietmandje wordt geserveerd. De cola wordt in een pul/glas van zo'n halve liter geschonken. Heerlijk die Amerikaanse ‘bigger is better’-mentaliteit.

Dit is al zoveelste maaltijd van vandaag aangezien we nu zo'n 20 uur wakker zijn. Gek genoeg voelt het helemaal niet zo. Ik ga gewoon over in het ritme. . Twee jaar geleden in de VS heb ik hier ook geen last van gehad.

Om 20.00u houd ik het toch voor gezien en val ik in slaap..