Dag 4: Van sneeuw naar 34 graden

Deze ochtend met z’n 3-tjes om 6 uur wakker. Snel opstaan en ontbijten, want er staat een lange tocht te wachten. De geplande tocht zou zo’n 4 uur duren maar omdat de Tioga Pass nog niet was geopend ivm wegwerkzaamheden door sneeuwval afgelopen winter moesten we bijna 2 uur extra rijden. We gingen nu iets noordelijker over de Sierra Nevada over de Sonora Pass en als we die hadden gehad gingen we naar het zuiden, Lone Pine om precies te zijn. Maar eerst de laatste dingen opruimen voordat we konden vertrekken. Stekker los, water afgekoppeld en de riooltanks geleegd. Daar gingen we, goed luisterend in de eerste bochten of we ook alles echt hadden opgeruimd, gelukkig bleek dat het geval. Het eerste stuk hadden we de heenweg al gehad richting Yosemite maar bij Chinese Camp gingen we dus wat noordelijker. De weg was erg goed te rijden met camper 2x2 banen en je mocht aardig door tuffen. Maar op een gegeven moment gingen we de bergen in en werd het nog maar 1 baan in beide richtingen. Wat omhoog en wat omlaag, helemaal niet spannend. Af en toe wat auto’s laten passeren wat die waren veel sneller. In de verte zagen we nog besneeuwde bergtoppen en dat in Juni !! We reden wat verder en zagen toen een bord “ Sonora Pass nog recommended for vehicels over 25ft”. (Niet aanbevolen voor voertuigen langer dan 25 ft). Oh oh, wij zijn 25ft, moesten we dit wel doen, zeker aan percentage van 27 die de weg soms omhoog ging. Maar ja, welke keus hadden we. We deden het gewoon op ons gemak. Zeer steile stukken en haarspeldbochten, soms erg langzaam naar boven. En na een paar mijl zagen we sneeuw vlak langs de weg. 7000 ft hoogte, 8000ft.....9000ft. (Ruim 2,5 km hoog) en steeds meer sneeuw. Tot manshoogte nog langs de weg. We zijn dus even gestopt voor wat leuke foto’s en om bij te komen van het sturen. Uiteindelijk op 9624ft (2933m) bereikten we de top. Nu nog naar beneden, de motorrem maar aangezet zodat de normale remmen niet overbelast werden. Rustig aan ook naar beneden en kwamen weer onder de sneeuwgrens. De weg minder kronkelig en steeds weer wat breder. Uiteindelijk kwamen we op kruising met de US 395 en sloegen rechtsaf om de weg zo’n 250 km te volgen. Langs Mono Lake, Lee Vining, Mommoth Lakes naar Bishop. Daar moesten we tanken, we stopten bij pomp en volgden de instructies op scherm. We kwamen er niet uit en de bediender was te druk bezig om ons het uit te leggen. Dan maar verder, een paar honderd meter nog een benzinepomp. Ook daar kwam ik niet uit instructies dus weer naar binnen. De man liep zelfs mee hoe we het moesten doen. Welke benzine, kaart erin en je postcode indrukken.....postcode? Je bedoeld pin. Nee echt de 5 cijfers van postcode. Dat ging dus niet. Maar hij kon binnen wel bedrag reserveren voor hoeveel erin zou gaan. Weet ik veel dit was de eerst keer, dus in boekje kijken, 35 gallon tankgrootte, dus doe maar 30. Hij bedrag gereserveerd en ik tanken. Na tanken kijken of meter weer op full stond. Nee dus, 3/4. Dus weer naar binnen, doe er nog maar 10 bij en hij zat vol. Weer op weg, nog even langs supermarkt voor wat hout en kolen voor BBQ en nog wat spullen. Snel inladen voor laatste honderd kilometer. Uiteindelijk kwamen we 16:30 op camping. Wat een hitte, 34 graden maar gelukkig full hook-up dus kan airco vol draaien en ze hadden een zwembad. Dus nadat camper klaar en aangesloten stond het zwembad in met z’n 3-en, wat had Ivey het naar haar zin, zeker na zo’n lange reis in autostoel. Daarna kijken of het BBQ zou gaan lukken. Dat ging niet verkeerd voor eerste keer, wat hamburgers, filetlappen, worstjes en maïskolf gingen erop. Ja het Amerikaanse leven is begonnen. Ivey rond 19:30 gedoucht en op bed. Nu zitten wij aan een lekkere Corona terwijl in NL de wekkers afgaan. Morgen naar Las Vegas maar eerst Death Valley, het zal weer een warme dag worden