White Sand Dunes and Valley of Fire.

Oftewel van het witte gips naar de zwarte lava.

We zijn al een week op pad en onze volgende bestemming is the White Sand Dunes. We rijden rond een uur of 4 in de middag naar het park,  de temperatuur is dan aangenamer en de zonsondergang schijnt erg mooi te zijn. De duinen bestaan uit gipskristallen en niet uit zand en beslaan een oppervlakte van ongeveer 710 km2. De gipskristallen zijn gedurende miljoenen jaren uit de omringende bergen door regen en smeltwater opgelost en meegevoerd naar het dal in een soort basin, waar het water niet weg kon. De hete zon en droge wind zorgden ervoor dat het water verdampte en de kristallen als stukken ter grote van een fietswiel achter bleven. Deze uiterst kwetsbare kristallen werden door de harde wind meegevoerd en werden steeds kleiner, totdat ze zo fijn waren als zand. Het park heeft een scenic route van 16 mijl, deels verhard en deels op het “zand”. De route is prachtig, maar doordat het licht bewolkt is zijn de duinen niet verblindend wit, maar meer gebroken wit. We stoppen op een aantal plekken en wandelen een stuk de duinen in. Zo vreemd om te zien, witte duinen met op vele plekken nog vegetatie zoals Yucca’s en andere struiken. De zonsondergang is ondanks en misschien wel dankzij de bewolking prachtig. We genieten tot het laatste moment en rond kwart voor 9 pm  erlaten we pas het park. De volgende ochtend gaan we gewoon nog een keer. Nu lopen we een gedeelte van het park in waar we omringd zijn door hagelwitte zandduinen. De zonnebril kan niet af, zo verblindend zijn ze. Na nog een keer 2 uur in het park doorgebracht te hebben, rijden we verder naar de lavavelden van het Valley of Fire State park. Dit is ontstaan door het splijten van de aarde waardoor het lava naar boven kon komen. Ook hier maken we een avondwandeling en het is mooi om te zien hoe vruchtbaar de lavagrond is. 
Wat een dag, een groter contrast is er niet, van het hagelwitte zand naar de gitzwarte lava. New Mexico, niks mis mee!!!!