Wild Canada

Gold Bridge en de Tyax Lodge stonden heel hoog op mijn to-do list en de dag is aangebroken om hier naar toe te gaan. Om er te komen rijd je 100km de rimboe in, over een onverharde weg. Tijd om in 100 Mile House nog wat te snacken in te slaan en te tanken. We rijden via de Cariboo Highway langs de Gold Rush Trail naar Lillooet.

Hier begint het avontuur, want na alle bijna perfecte wegen in Canada weten we niet wat ons te wachten staat. Het begint goed, de eerste 10km is geasfalteerd. Weliswaar geen strepen of vangrail, maar met dat mooie uitzicht wil je toch  niet hard rijden. De eerste vieze auto's komen ons tegemoet en dan is het zover, de zandweg begint. We volgen het spoor, maar het is zeker goed te doen met 30 of 40 km/h. Na 10km begint tot onze verbazing het asfalt weer. Ergens halverwege zit nog een goede 15km aan zandwegen en de laatste 8km naar het resort is ook onverhard, maar verder is het, met goed opletten voor stenen en gaten, een best prima weg. 

De gemiddelde snelheid ligt niet zo hoog, maar daar hadden een steenarend, een wapiti met groot gewei en beer nummer 6 ook mee te maken.

Als we aankomen bij de prachtig gelegen Tyax Lodge is het weer droog, we hebben een grote kamer die uitkijkt op het bos (inclusief grazende mule deer). We gaan een stukje kanoën op Tyaughton Lake in een Canadese Kano, deze zijn gratis te gebruiken door de gasten. Dan is het al weer tijd om te eten en onze gereserveerde tafel met uitzicht op het meer wacht op ons.

Vanmorgen hoeven we niet vroeg op, maar de biologische wekker gaat toch gewoon weer om 7:00. Na een snel ontbijtje gaan we op pad, Gold Bridge, Bralorne en Bradian verkennen. Op de hoofdweg stoppen we bij een leuke natuurcamping Gun Creek, aan de gelijknamige rivier. Net als we buiten de auto staan komt er een visarend aangevlogen en hij landt in een boom vlakbij, wat een enorme vogel. In de boom ernaast zit ook een "roofvogeltje". We hebben geluk, beiden geven een prachtige vliegshow weg en de kleinere vogel blijkt een roodkopgier te zijn. Super lelijk beest, maar wel bijzonder om ook die zo te zien.

Gold Bridge heeft een soort bezoekscentrum, dat is helaas dicht op dinsdag en woensdag, dus we gaan kijken even in het dorpje. Het welkomstbord geeft heel optimisch aan dat er 43 zielen wonen, in werkelijkheid is dit gereduceerd tot 23. Precies 5 huizen, een kippenhok, general store en een hotel dat er erg gesloten uit ziet. Toch gaat de deur open en er steekt een nieuwsgierige blik om de hoek. Of we even binnen willen komen. Het is alles behalve gesloten, het is de lokale pub en het is er vast gezellig 's avonds. 

Dan is het 11km verder naar Bralorne, zowel het bord als de locals zeggen dat er ongeveer 70 mensen wonen... als je het aantal verlaten en/of te koop staande huizen ziet, geloof je dat nauwelijks. Het museumpje is ook dicht... het wordt verbouwd. Op de deur van de "coffee to go" staat Open and Closed... we gokken maar op het laatste. Een vriendelijke vrouw die al minimaal 50 jaar in het dorpje woont wijst ons de weg naar Bradian... de nabijgelegen Ghosttown.

Twee haarspeldbochten verder staan we inderdaad in dit dorp... we kijken even verbaasd, want de verlaten huizen hebben vrijwel allemaal een nieuw golfplaten dak. Toch woont er echt niemand... oh wacht op de helling staat nog een nieuw huis, oké er woont dus 1 iemand. We laten de auto midden op de weg onder een boom staan en gaan op onderzoek uit. De eerste twee huizen zou nogal klimmen en klauteren worden om binnen te komen, bij de derde is niet veel te zien, maar dan is het raak. We nemen een kijkje in een aantal huisjes, waar mensen hun halve hebben en houden achtergelaten hebben. We zouden bijna monopoly kunnen spelen, thee kunnen zetten met een fluitketel en er is ook nog een toiletpot met een blauwe bril. Kranten en tijdschriften geven 1993 aan... het is dus een goede 25 jaar verlaten.

Terug bij de Tyax Lodge gaan we opnieuw kajakken, nu elk een eigen sit-on kajak. Eerst tegen de wind in, want dan worden we tenminste terug geblazen... euhm niet dus, want de wind gaat net liggen als we het meer over gepeddeld zijn. Daarna nog een ommetje door het bos langs het meer. Het begint wat te rommelen... het slechte weer lijkt nu toch echt te arriveren.