Zwolle- AMS- Chicago (dag 1)

Eindelijk is het dan zover!! Nadat we allebei deze week nog hadden gewerkt, gisteravond onze lieve Puk hebben weggebracht naar opvang Wilke (waarvoor dank), zijn geknipt, laatste bagage hebben gepakt en nog veel meer, ging vanmorgen om 6.00 uur de wekker. YES! Gelukkig hebben we als een blok geslapen. Terwijl Alfred de koffers naar de auto sjouwde, ik de laatste dingen controleerde en we allebei een cracker en een sterkte bak koffie naar binnen werkte, tikte de tijd door. Om half 8 arriveerden we in Wapenveld, waar mijn vader klaar stond om ons richting Schiphol te brengen. Zonder veel problemen, maar met enige file, arriveerden we om 9 uur op Schiphol airport. In vertrekhal één was het een drukte van belang. Rijen dik stond iedereen opgesteld. Van een (gelukkig stillere versie van) Gerda Havertong tot een vriendelijke mollige stewardess (welke ietwat enthousiast geweest met opmaken) aan toe.  Gelukkig ging het best vlot, medemogelijk gemaakt door het kijken naar alle soorten mensen. Voordat we de douane passeerden, dronken we snel ons water op. Schijnbaar hoeft dat tegenwoordig niet meer, want we mochten, zo vertelde de douane meneer ons,  zelfs flessen wijn en kratten bier meenemen in onze handbagage. Een (nog) oude(re), joviale versie van Gert-Jan Droge, loodste ons langs de bakjes en de scans. Ondertussen vroeg hij waar onze reis heen ging en somde, alles wat hij over Chicago wist, binnen 30 seconden op. In een mum van tijd waren we door de alle checks heen en konden we een heerlijke kop koffie drinken. Na iets meer dan een uur wachten ging de gate open en verplaatsten we ons daarheen. Ook daar ging het boarden weer razend snel. Binnen 10 minuten was iedereen aan boord en konden we ons rustig installeren. Even later stegen we op, vanaf de befaamde Polderbaan en kon het entertainment programma aan. De reis verliep uiterst soepel, snel en relaxed. Klein detail: een vrouw twee rijen voor ons, liet haar poes (kat) even ‘uit’ aan een tuigje in het gangpad. Hebben we dat ook een meegemaakt. Voor zover bekend waren er geen allergische personen aan boord.

Na 8 en half uur landde we op schema, op O’Hare airport in Chicago. Aangekomen binnenin de airport was het één grote chaos. Honderden mensen, allerlei rijen, honderden meters aan ‘afzetlint’ aan paaltjes en een gigantische hoeveelheid in- en uitcheck apparaten. Helaas was personeel bijna niet te vinden. Nadat we uiteindelijk een jongen hadden aangesproken, werden we verwezen naar ‘down the hall’, dus dat deden we netjes. Nadat diverse hallen en gangen waren doorgelopen, waarbij bij elke stap de moed ons verder in de schoenen zakte, vonden we het eind van de rij waar we konden aansluiten. Het leek erger dan het drukste attractiepark waar we ooit in de rij hebben gestaan. Gelukkig bleek het vrij snel door te lopen, en hebben we uiteindelijk ‘maar’ anderhalf uur hoeven wachten.

Aangekomen bij de Douane moesten we ons digitale formulier laten zien, welke we halverwege in een hal op een apparaat moeten aanmaken. Vragen invullen, paspoort scannen, en dom in de camera kijken voor een foto. Ik mocht aansluiten bij Bruce Willis in levende lijve. Groot kaal en vrij dominant vroeg hij waar ik heen ging, wat ik ging doen en waarom ik juist Amerika had uitgekozen om een roadtrip te doen. Alfred kreeg, zoals gewoonlijk, weer de knapste Douane beambte. Deze man vroeg aan hem wat hij ging doen, en waarheen hij allemaal ging. Nadat Alfred had uitgelegd dat we een roadtrip door Amerika gingen maken, vroeg hij hoeveel cash Alfred had. 20 dollar aan contact geld vond hij maar een vreemd verhaal. Hoe kon je in vredesnaam een roadtrip maken met maar 20 dollar? Blijkbaar gebruikt deze beste man, als enige Amerikaan, geen creditcard…

Nadat dit allemaal vlekkeloos was verlopen, konden we op zoek naar de metro. Het bleek als snel dat we in een andere vertrek/aankomsthal moesten zijn. Met de pendelbus konden we van vertrekhal 5, naar hal 2. Een gratis pendelritje van 10 minuutjes konden we weer afvinken. De metro was snel gevonden en een kaartje zo gekocht. Er is maar één lijn (de blauwe) naar Chicago downtown, dus dat scheelde een hoop zoeken. Een metro-trip waarbij we 50 minuten lang van het uitzicht konden genieten, aangezien het grootste gedeelte van de tijd, de metro boven de grond en boven de wegen reed. Bij het juiste perron, konden we uitstappen en met al onze bagage een weg naar boven zoeken. Tot onze spijt kozen we eerst de verkeerde uitgang. Alfred wees mij nog op het bord, waarop stond dat je met bagage deze roltrap niet mocht gebruiken. Eigenwijs en koppig zoals ik ben, zei ik: ‘dat kan prima, die vrouw voor ons met haar kleine koffertje neemt ook de roltrap’. Zoals vaker vanuit een ondergrondse metro was het een hele lange roltrap. Eenmaal bovenaan gekomen bleek de uitgang te klein te zijn (draaideur) om met koffer en jezelf in te passen. Terug dus en toegeven dat Alfred weer eens gelijk had. Een roltrap naar beneden was er niet, dus moesten we met onze koffers en tassen een hele lange trap af. Eenmaal buiten bij de juiste uitgang, was het zweten geblazen. Met een temperatuur van 33 graden en een brandende zon, gingen we opzoek naar ons hotel, welke we binnen een half uurtje hadden gevonden. Ik had een klein plattegrondje meegenomen, zodat we de juiste straat konden vinden maar het hotel was wat lastiger. We gingen in de schaduw staan, een beetje de kaart bestuderen en rondkijken, maar het bleek dat we al voor ons hotel stonden. Het inchecken ging snel. De jongen achter de counter was, zoals bijna elke Amerikaan, erg vriendelijk. Bij het overdrevene af. Hij verkocht via het hotel ook boottochten, en aangezien de zondag (morgen) al bijna vol zat besloten we deze ook te kopen. Via het hotel kregen we korting en echte Nederlanders zijn hier gek op, dus een win-win situatie.

Eenmaal op onze kamer, op de 5de verdieping aangekomen, konden we ons even lekker opfrissen, douchen en afkoelen. De kamer bleek niet groter te zijn dan een postzegel. Een bed, twee hele smalle paadjes erlangs en een badkamer. Met twee grote koffers en 3 rugzakken was het een behoorlijk gepuzzel. De koffers op bed openmaken, dan weer dichtdoen en proberen een hoekje te vinden waar ze kunnen staan. Er bleek achter een soort gordijn (dat overigens niet open kan) toch een raam te zitten. Nieuwsgierig als we zijn, keken we daar even achter. Tip: kijk nooit achter een gordijn dat eigenlijk niet open kan. Een combinatie tussen vuilkokers, airco ventilatoren en smoezelige pijpen keek ons aan. De kamer is trouwens netjes schoon en de badkamer, in verhouding met de slaapkamer, gigantisch. De lucht van het heerlijke chloorwater maakt het Amerika-gevoel helemaal af. Het bed, zo bleek later, ligt heerlijk en dat is het belangrijkste.

Na het opfrissen en afkoelen onder de airco, zijn we de stad in getrokken opzoek naar een eettentje De vermoeidheid viel nog heel erg mee dus hebben we eerst even lekker rondgewandeld. Wat ziet Chicago, er op het eerste gezicht, geweldig uit! Ons hotel zit ongeveer 3 straten/blokken achter de Chicago River, tegenover Bloomingdales (een soort Bijenkorf). Dus we zitten echt middenin het geweldige centrum. Onderweg zagen ook een leuke ijs-truck. Wie de serie Mr. Mercedes wel eens heeft gezien, vindt deze ijs-truck nu wat minder leuk. Na ongeveer 45 minuten lopen, besloten we water te kopen. We waren compleet uitgedroogd na het zoute vliegtuigeten. Hierna op zoek naar een eetgelegenheid. Deze was vrij snel gevonden. Nadat Alfred een hamburger en ik een fried-chicken op een brood had, voelden we ons toch wel moe. Het after dinner dipje hakte er vol in. Om 20.45 uur plaatselijke tijd waren we weer op onze kamer. Hier hebben we even een wijntje gedronken, welke we meengenomen hadden uit het vliegtuig. (graag niet verder vertellen haha). Om 21.30 gingen we slapen en zette de wekker op 7.30. Hopelijk slapen we een beetje door op onze allereerste nacht in de USA.

Hotel Chicago: Freehand
Gelopen: 9 km
Uren wakker: 23