Dag 2 - Chicago

Dag 2:

Goedemorgen! Na een heerlijke nacht, waarin we allebei hebben doorgeslapen, ging de wekker deze zondag om 7.30. Zowaar voelden we ons lekker uitgerust. Na een lekkere douche en het pakken van ons rugtas zijn we naar de guestroom gegaan, waar het ontbijt voor de gasten klaarstond. We kwamen in een bedompte ruimte en was gevuld met backpackers en met hier en daar een verdwaalde 50+’er. Na het lezen van veel reisverslagen waren we voorbereid op een karig ontbijt. We we hadden de keuze uit twee soorten brood, waarvan één ‘bruin’, met jam en boter of melk met cornflakes. Ook was er koffie, thee en sinaasappelsap te krijgen. Na dit zeer uitgebreide ontbijt zagen we nog appels en bananen die we mee konden nemen. Deze gingen in de rugtas en daarna liepen wij het hotel uit om aan onze eerste echte dag in Chicago te beginnen! Het was inmiddels 8.30 en om 10.30 moesten wij bij het verzamelpunt voor de boot zijn. Dit betekent 2 uurtjes ronddwalen in Chicago… We liepen eerst naar de Navy Pier. Naast deze Pier bevind zich een klein strandje, waar op dit tijdstip al veel mensen aan het badderen waren. Verder liepen er veel honden met hun baasje, veel sportieve mensen en wij…

Nadat we hier wat hadden rondgelopen en de skyline van de stad hadden bekeken, werd het langzaamaan tijd om richting het verzamelpunt van de ‘Architecture river cruise’. We waren nog wat aan de vroege kant, maar na een tijdje mensen kijken was het tijd om te boarden. Aangezien we voorin de rij stonden, zochten we een mooi plekje uit achterop de boot, in een hoek. In de rij werden we al aangesproken door de reisgids tijdens onze tour.  Een aardige vrouw die vertelde dat ze weleens in Nederland is geweest; absolutely amazing! Ze praat graag in superlatieven…
De tour duurde in totaal 90 minuten en we voeren langs prachtige, enorme gebouwen zoals: the Willis Tower en de Trump Tower. De gids wist veel te vertellen over de verschillende bouwstijlen. Een aanrader voor wie eens in deze stad komt. Aangezien de temperatuur al behoorlijk was toegenomen, was de wind heerlijk. Na 90 minuten zetten we weer voet aan wal.

We besloten richting het Millenium Park te lopen. Middenin dat park staat een grote zilveren boon. Op internet is deze veelvuldig te vinden, zonder toeristen erbij op. Je raadt het al: vandaag (en ik gok altijd) is dat anders. Drommen mensen met selfiesticks, I-pads, camera’s, en alle andere apparaten die een camera bevatten, stonden rijen dik hierom heen. Even snel een foto gemaakt en weer door…
Naast dit park was dit weekend een Foodfestival. ’s Morgens in het journaal was dit al getoond en vandaag was de laatste dag. In het kader van, nu-we-hier-toch-zijn, zijn we hier even overheen gelopen. Alles in Amerika is groot, groter, grootst en dat was hier niet anders. Een heel aantal straten was afgezet, tientallen ambulances en politieauto’s stonden om dit festival heen, en er was heel veel security. Voordat we binnenkwamen werd er een tascontrole uitgevoerd, wat overigens niet veel voorstelde. Tientallen, zo niet honderden tentjes stonden langs deze brede weg opgesteld. Van Mexicaans tot Japans en van Albanees tot Amerikaanse hotdogs. Uit elke uithoek van de wereld was wel een gerecht aanwezig. Tot grote telleurstelling, hadden ze de kroketten en bitterballen overgeslagen. Nadat we een slice pizza hadden gescoord en een stukje kip werd het tijd om te gaan. Het was inmiddels bloedheet en er waren gigantisch veel mensen. Via de luidsprekers die over dit hele terrein stonden opgesteld, vernamen we dat over een half uurtje een eetwedstrijd zou beginnen. Dit keer geen hotdogwedstrijd, maar een overheerlijke ‘Mac and cheese’ (macaroni met heel veel kaas) eetwedstrijd. Deze contest besloten we over te slaan, immers, teveel hoogtepunten op één dag kunnen we niet aan.

Dorst, dat werd nu het codewoord. Lang hoefden we niet te zoeken en in een Pharmacy (Alfred was z’n lenzenbakje kwijt) kochten we een lenzenbakje en een flesje Cola Zero. Na de hele dag water was een colaatje wel even lekker. We zochten een bankje, in de schaduw, op en pakten onze kaart erbij om te kijken wat we wilden gaan doen. We besloten om naar het grotere strand te lopen. Een wandeltocht van ongeveer 20 blokken, ik gok zo’n 5 kilometer. We zwierven tussen hoge gebouwen door, die zich afwisselden met veel laagbouw. Totaal anders dan Manhatten in New York, waar we een paar jaar geleden waren. Éénmaal bij het strand aangekomen bleek het een drukte van belang te zijn. Veel ouders met kinderen, millenials, oudere echtparen en uiteraard veel gezette Amerikanen in veel te strakke kleding. Dit bijzondere tafereel werd afgewisseld met enorm sportieve, vooral jonge, mannen die aan het hardlopen, fietsen of opdrukken waren. Uiteraard in ontbloot bovenlichaam, want zoiets moet natuurlijk gezien worden. Showen dus. Inmiddels waren we behoorlijk dorstig maar gelukkig was er een strandtentje (zeg: container) waarin ze ijs, drinken en snacks verkochten. Alfred besloot in de, vrij korte, rij te gaan staan. Na 20 minuten, waarbij het een paar plaatjes was opgschoten, was hij nog steeds niet aan de beurt. Sociaal als ik ben, wilde ik wel even ruilen van plek zodat hij in de schaduw op het bankje kon zitten waar ik al die tijd lekker had gezeten. Maar dit hoefde niet. Toen Alfred aan de beurt was, vroeg een typische Amerikaanse vrouw: ‘Hi Honey, what are you having?’ en ‘Where are you from? The Netherlands oh my God, I have also been there, it is beautifull!’ Na deze eigenzinnig conversatie konden we genieten van een ($4) dollar flesje water. Maar als je enorm dorst hebt, maakt de prijs niet meer uit. ’s Morgens hadden we 2 grote flessen water meegenomen, maar het wordt lastig om voor de hele dag water mee te nemen.

Nadat we ongeveer anderhalf uur op het strand hadden doorgebracht en genoten van het schouwspel van twee frisbeëende volwassenen, besloten we langs de boulevard richting de Navy Pier te lopen.  Aangezien het water over de kade stroomde, deden we onze schoenen uit en liepen lekker door het water. We vroegen ons af of het water altijd over de kade stroomde, want dit was een bijzonder gezicht. Tijdens het wandelen vingen we op dat het water inderdaad 2 feet (ongeveer 60cm) hoger stond dan normaal. Aan het eind lieten we onze voeten drogen en besloten we richting het hotel te lopen om ons op te frissen, het was immers bijna 18.00 uur geworden en de zonnebrand zat in dikke lagen op ons lichaam (niet op alle plekjes, zo bleek later). Na een verkwikkende douche even relaxen op het bed en het bijwerken van deze blog, besloten we rond 20.15 op zoek te gaan naar wat eten. Op één of andere manier hebben we deze dag weinig trek nog niet veel gegeten. We besluiten naast de Chicago river sidewalk (east zijde) een eetgelegenheid op te zoeken. We ploffen neer op twee stoelen met uitzicht op de rivier. Zoals op de foto te zien is, is het uitzicht adembenemend. De lucht is paars, de gebouwen verlicht. Nadat we allebei een klein sharinggerecht hebben gesteld; Alfred kleine wrapjes met Gyros en ik 6 dumpling-achtige Chinese deegzakjes met een overheerlijke vulling, besluiten we nog even langs de sidewalk te wandelen en met een flinke omweg richting het hotel te gaan. Eigenlijk zijn we nog niet moe, maar we willen in het ritme blijven. Om 11.00 gaat het licht uit en is de wekker ingesteld op 7.30 uur en kunnen we dromen over deze geweldige dag!

Hotel: Freehand

Gelopen: 21Km