Dag 3 - Chicago

Maandag-
Na wederom een heerlijke nacht, waarbij we blijkbaar totaal geen last hebben van de jetlag, worden we 10 minuten voor de wekker wakker. We zetten het nieuws aan en douchen ons even. Morgen moeten we deze geweldige stad helaas alweer verlaten, maar vandaag nog een volle dag voor de boeg. Als we het nieuws moeten geloven, moeten we ook blij zijn dat we later deze week hier niet meer zijn. In Chicago schijnt het de heetste week van het jaar te worden. Vandaag rond de 34 graden, oplopend naar 39 eind van de week.
Nadat we een overheerlijk ontbijt hebben genuttigd, van twee keiharde bruine boterhammen met overheerlijke jelly-jam en een kop slootwater, lopen we naar buiten. We overleggen wat we als eerst willen gaan doen, het wordt de John Hancock Tower (met Cee-oo-cee-kaa). Het was lastig beslissen of we voor deze wolkenkrabber gingen, of voor de Willis-Tower. Volgens ‘Judeska’ van de receptie is de Hancock Tower leuker, omdat je Michigan Lake dan beter ziet. Ook had ze kortingsvouchers voor deze tower en zoals echte Nederlands betaamd, gaf dat de doorslag. De Hancock tower ligt ongeveer 10 blokken naar het oosten. Makkelijk te lopen dus. Rond kwart over 9 komen we daar aan. Tickets zijn snel gekocht en er staat op dit tijdstip nog geen rij. Hierna volgen vele hallen en kamertjes. Vergelijkbaar met de wachtruimte in een attractiepark. Tussen verschillende lijnen schuif je steeds een kamertje op en zigzag je deze door. Om het wachten aangenamer te maken hangen overal schermen met informatie en filmpjes. Gelukkig hebben wij deze niet nodig en lopen we, nadat we kort een informatiefilmpje over de stad hebben bekeken, door naar de lift. Op een groot bord staat dat dit de snelste lift van Noord-Amerika is. We stappen in, en schieten binnen 30 seconden naar de 96 verdieping van dit indrukwekkende gebouw. Het uitzicht is echt fenomenaal. De lucht is strakblauw en het schijnt dat je vanuit hier 3 andere staten kunt zien liggen. We gaan er maar van uit dat het waar is, want we kunnen het niet controleren. We lopen 360 graden rond en genieten van het uitzicht. Na ongeveer 40 minuten vinden we het welletjes en gaan weer terug naar de lift. Binnen 30 seconden staan we weer beneden. Mijn oren vonden de daling een stuk minder fijn en deze zitten dan nog minimaal een uur dicht.

Hoog op onze Chicago to-do-list stond een bezoek aan Firehouse 51 uit de T.V. serie Chicago Fire en het politiebureau uit Chicago P.D. Ik zoek uit (met de wifi van de toren) welke metro we moeten nemen. Het blijkt vanaf hier, het handigst om de bus te nemen die aan de overkant van de weg stopt. Binnen korte tijd stopt deze en we stappen in. Alfred zegt waar we heen willen en dat we graag een enkeltje willen naar busstop Washington. De vriendelijke doch grote chauffeur ratelt een heel verhaal, waaruit we opmaken dat we bij een supermarkt of benzinepomp een buskaart moeten kopen. Deze kunnen we dan ook gebruiken bij de metro. Maar we mogen gewoon gaan zitten, de volgende keer kunnen we deze dan kopen. Wat we vreemd vinden, is dat er een geldautomaat, voorin bij de chauffeur in de bus zit, waar je cash in kunt doen. Tijdens deze rit stappen er tientallen mensen in, waarvan het merendeel geld in de automaat werpt en gaat zitten. Wat trouwens ook een raar gezicht is dat de bus aan de voorkant, een fietsendrager heeft. Als je een fiets mee hebt, hang je deze voorop de bus en daarna stap je in. Aangekomen bij onze overstapplek stappen we uit en lopen we naar de Walgreens supermarkt. Hier kunnen we een buskaart kopen. De twee-tandige vrouw achter de kassa vraagt of we ook de metro willen gebruiken. Deze hebben we vandaag niet nodig,  want Chicago is makkelijk te doorlopen. De vrouw vertelt ons dat we voor $15 per persoon een bus/metro kaart kunnen kopen die één dag geldig is. We vertellen dat we alleen een enkeltje willen met de bus. Na enige verwarring begrijpen we dat wel tóch gewoon een enkeltje in de bus kunnen kopen voor $2,50 door geld in de automaat te werpen. Een vreemd verhaal allemaal. Zonder kaart maar met meer buskennis, lopen we naar buiten. Het is inmiddels bloedheet geworden en de zon brandt flink. Wederom insmeren met zonnebrand en op naar de halte.

Na een bustocht van 40 minuten, komen we aan op 1360 S Blue Island Ave. Voor seriefanaten dé welbekende filmlocatie van Firehouse 51. Tot onze vreugde blijken ze vandaag aan het filmen te zijn. De hele straat is afgezet. Overal staat beveilig, talloze trailers, aggregaten en meters aan kabels. Lopend mogen we de straat een stukje in lopen. Geweldig om deze brandweerkazerne nu eens in het echt te zien. De meeste acteurs staan helaas binnen en zien we niet. Mouch (acteur Randy McHolland) zien we wel. Daarnaast wordt het een scene opgenomen met een acteur die we nog niet kennen (we zijn in NL nog niet bij met deze serie). Deze scene, inclusief ambulance en brandweerwagen, wordt 2 keer opnieuw gedraaid. Erg leuk om te zien. Na een tijdje lopen we naar het politiebureau uit Chicago P.D deze zit 150 meter verderop, maar aangezien we niet langs die weg mogen moeten we een eind omlopen. We komen door een armetierige buurt. Aan elkaar geschakelde huizen, die verspringen. Een likje verf zou hier zeker niet misstaan. Wat op ons opvalt van deze huizen, zonder tuin (ze staan op één groot grasveld met 0 privacy), is dat voor alle huizen 1 of 2 barbecues staan. De meeste zijn groot, sommige zijn gigantisch. We lopen de hoek om en komen bij een ander blok. Deze zijn blijkbaar gerenoveerd, want ze zien er een stuk beter uit al kun je al van ver zien dat dit een achterstandswijk is. Zowaar is hier een familie op de stoep aan het barbecueën. Grote stukken kippenpoot liggen te garen. We lopen langs en een jongen met een basketbal vraagt of we gezellig even een potje willen meespelen. Hij zag natuurlijk dat we super sportief zijn, maar we bedanken vriendelijk en lopen door. Ondanks dat dit een achterstandswijk is, voelt het (overdag) prettig aan. Mensen zijn vriendelijk en waggelen over straat. Aangekomen bij het politiebureau maken we wat foto’s en lopen terug naar de brandweerkazerne. We hebben geen zin om dat stuk weer om te lopen, en sneaken stiekem de afgesloten straat door. Nog even blijven we kijken en lopen dan via de achterkant van de kazerne richting de wijk Little Italië. Aan die achterkant staat een grote tent, waaruit net de ‘echte’ fire-truck’ komt rijden. Deze kazerne wordt namelijk echt gebruikt maar voor de serie afgehuurd, waardoor zij tijdelijk in een tent zitten. Van tevoren las ik op internet dat, als er geen opnames zijn, je van de brandweerlieden een rondleiding kunt krijgen door het gebouw, waarbij ze trots erover vertellen. Uiteraard alleen als ze geen ‘uitruk’ hebben. Vandaag was dat dus niet mogelijk.

We lopen door en smeren ons ondertussen in met weer een nieuwe laag zonnebrand. De zoveelste vandaag al. De wijk Little Italy is leuk opgezet, maar doet zijn naam weinig eer aan. We zien welgeteld 3 Italiaanse eetgelegenheden. Een ijsbar waar je Italiaans ijs kunt kopen, een Italiaanse pizzeria en een Italiaans restaurant genaamd ‘Toscane’. We vervolgen onze weg en lopen langs de Chicago University om stilaan het centrum verder te naderen. Onderweg zien we in een parkje, geklemd tussen twee drukke wegen, allemaal leuke tentjes staan. Martine van Oss van omroep Max, zou hier een heel programma kunnen opnemen. Al snel zien we dat het de tenten zijn van de minderbedeelden. Al is het wat mij betreft beter dan een bankje. Na 45 minuten stevig doorwandelen hebben we enorm dorst. Het is inmiddels 13.00 uur en al ons meegesjouwde water is op. De temperatuur is gestegen naar 34 graden en boven het asfalt voelt het aan als een oven. Bij de grote gele M, scoren we een drankje en een (pittige) chili chicken dollarknaller. Tipje mijnerzijds: neem geen pittig eten als het warm is en je al enorm dorst hebt. Na een uur heb je namelijk gigantische dorst.
We koelen wat af in de ambiance van dit gezellige ‘restaurant’ en zien allerlei types binnenkomen. Een vrij gezette afro-Amerikaan komt met een grote bruine papieren zak van de concurrent binnen (geen lege!) en besteld hier nog een aantal dingen.  Laten we er maar vanuit gaan dat haar collega niet van de gele M houdt 😉. In de rij staat ook een oude vrouw, met een minirokje aan. Gelukkig hadden we onze burger op, want alles kwam eronder uithangen. Haar tandloze gezicht, fleurde het geheel ook niet erg op. We hadden genoeg gezien en liepen door naar de andere kant van de stad.

Hier besloten we, dicht bij het strand, een fiets te huren. Iets minder inspanning en wat meer wind klonk ons als muziek in de oren. Zoals bij veel wereldsteden staan, verdeeld over de stad, overal fietsen die je bij een digitale paal kunt huren. Zo’n paal lijkt op een digitale parkeermeter. Je vult je gegevens in, haal je creditcard erdoor en krijgt een bonnetje met een code. Deze vul je in op het rek waar de fiets in zit en je klikt hem eruit. Klinkt simpel en dat is het ook. Tenminste…. Zo goed als. Na enig gehannes lukt het en fietsen we richting het Millennium park, waar we de boulevard op kunnen. We fietsen met de wind in onze rug, richting het oosten. De fietsen zijn geen Gazelle of Sparta fietsen en na 45 minuten hebben we een zere, natte zwanus (bips) en gaan we met onze voeten in het water zitten. Wederom hebben we enorm dorst en is al het water weer op. In de buurt zit, aan het strand, een groot restaurant annex theater. We drinken een ijskoude ginger-ale en fietsen door het park terug. Dit keer is de wind toegenomen en hebben we hem uiteraard tegen. The windy city doet zijn naam eer aan! We fietsen weer richting het strand en zoeken een bankje op om even uit te rusten in de schaduw. Na werkoverleg besluiten we naar de Navy pier te fietsen, en deze rustig te bekijken. Op deze pier zijn talloze restaurants vinden. Ook vertrekken er vanaf hier cruises en boottochten over Michigan Lake. Het grote reuzenrad steekt er met kop en schouders bovenuit. Deze slaan we over, het zou immers teveel van het goed zijn. Uiteraard zit hier ook weer de McDonalds  en een groot theater. We kijken even rond en slenteren, met de fiets aan onze hand, weer terug. Alvorens we naar het hotel terug keren, zetten we onze fiets terug in de daarvoor bestemde rekken en lopen 8 blokken terug naar ons hotel. Hier komen we rond 17.45 aan. We zijn het zat. De hitte vandaag heeft z’n tol geëist en we gaan lekker douchen. De lagen zonnebrand, stof en zweet mogen er nu eindelijk vanaf. Blijkbaar hebben we tóch niet goed of niet goed-genoeg gesmeerd want sommige randjes zijn verbrand. Zoals sommigen zouden zeggen: ‘altijd goed de randjes meepakken’. Op het strand smeren we ons altijd ongans, maar in de stad met een hemdje aan, vergeet je het sneller.

Rond 20.00 uur verlieten we ons hotel voor een warme hap. We hadden geen zin om te zoeken, dus besloten, een aantal blokken verderop, een Italiaanse pizza te eten. De temperatuur was inmiddels aangenamer geworden, dus we wilden graag buiten op het gezellige terras eten. Helaas zat dit vol en werden we naar binnen verwezen. De temperatuur binnen, was te vergelijken met een ijskast. Een overenthousiaste medewerkster probeerde een glas wijn van $14 dollar, en een cocktail van $15 aan ons te slijten. We trapten er uiteraard niet in.  De gigantische pizza was overheerlijk maar te groot. De pizzapunten die over waren kregen we, netjes en luchtdicht verpakt, mee. De lunch voor morgen hebben we dus al haha. Na het eten waren we moe en zijn we meteen naar ons hotel gegaan. Rond 22.00 uur zijn we gaan slapen. De laatste nacht in Chicago.

Gelopen: 16 km
Gefietst: 13 km