Dag 4 - Chicago, San Francisco

Door Alfred & Roy - 17-07-2019 17:12

De laatste nacht in Chicago, wederom goed geslapen. Om half 7 werd ik wakker en ben ik maar even gaan lezen. Nadat we alvast het meeste in onze koffer hadden gepakt, besloten we wat te gaan eten. Dit keer geen overheerlijke boterham met jam, maar een donut bij Dunkin’ Donuts. Bij het buitentreden van ons hotel, regende het wat. De temperatuur was wel hoog, waardoor het erg benauwd was. Na de heerlijke koffie wandelden we terug om de rest van onze koffer in te pakken en uit te checken. Met onze koffers en tassen, zeulden we richting de metro die ons naar de airport zou brengen. Deze metroingang, lag 13 blokken verderop. Kaartje kopen en met koffers en rugzakken naar beneden. Bij deze ingang bevond zich geen roltrap, dus besloten we de lift te nemen. Deze ging tergend langzaam. De zinderende hitte en de geur van urine, zweet en allerlei andere smerigheden, prikten in onze neus. We moeten weer 45 minuten met de metro, maar mensen kijken verveelt nooit. Aangekomen op de airport verliep alles, in tegenstelling tot de aankomst, soepel en snel. Binnen een half uur waren we door de douane heen. We waren erg vroeg(half 1), aangezien we geen zin hadden om in het hotel te wachten. De vlucht naar Minneapolis, waar we moesten overstappen, vertrok om 15.30. We zochten een plekje om onze overgebleven pizzapunt van gisteravond op te eten en aten wat fruit.

De tijd vloog voorbij en het boarden kon beginnen. We liepen door de slurf, een kleiner vliegtuig in. Vergelijkbaar met een vliegtuig van Easyjet of Transavia, alhoewel deze een stuk luxer was. We stapten in, waarbij we meteen in een soort gordijn van mist terecht kwamen. Uit het plafond in het gangpad en langs de wanden kwam een gigantische nevel mist. We grapten even dat Victor Brand wel mee zou zijn, nadat hij bij een aflevering van ‘de Rijdende Rechter’ een  heel huis vol rook moest zetten, zodat ze de ‘lekken’ konden zien’. We voelden ons net een appel bij de Albert Heijn. Bij veel nieuwe Appies heb je op de groente-en fruitafdeling, boven het fruit een slang die mist en nevel uitstoot om het langer houdbaar te houden. Alleen in dit geval was het vele malen erger. Bekijk de foto maar en oordeel zelf.
De vlucht zelf zou maar 45 minuten duren. We waren nog niet opgestegen of er werd omgeroepen dat ze langskwamen met koffie, water en een koekje/kaassnack. De stewardess smeet iedereen een flesje water toe en grabbelde in een grote zak om, voor ons, een kaassnack tevoorschijn te halen. Het was lekker, maar vreemd. Alsof alle E-nummers die bestonden, in dit zoutje waren gepropt. Van onze kaasstengels en kaasvlinders kunnen ze nog wat opsteken. Helaas was het zeer slecht weer waardoor we, voor Minneapolis, 20 minuten met turbulentie rondjes vlogen. Dit bleken resten van het storm te zijn, die New Orleans had getroffen. Daardoor is het in San Francisco aankomende dagen ook wat kouder dan normaal. Toen we aankwamen stapten we uit, maar wisten we niet precies hoeveel tijd we hadden om over te stappen, aangezien we 20 minuten vertraging hadden. We keken op het bord, en zagen dat het boarden was begonnen. Het vliegveld in Minneapolis is gigantisch. Uiteraard moesten we aan de andere kant zijn, dus een wedstrijd snelwandelen kon beginnen. Dit keer was ik de gelukkige met twee tassen. Na een kwartier kwamen we aan bij de juiste gate, maar was van boarden nog geen sprake, waardoor we nog even naar het toilet konden.

De vlucht naan San Francisco duurde 3 uur en 45 minuten. Dit vliegtuig was een stuk groter en het aanbod in entertainment uitgebreider dan het vorige. We zochten allebei een film uit om de tijd te doden. Omringt door kinderen (altijd leuk☹) vloog te tijd voorbij. Alfred had het geluk naast een Japanse man te zitten, welke bijna geen woord (Engels) sprak. Hij rook naar een oude sok maar sliep gelukkig veel. Überhaupt waren er veel Aziaten aan boord. Ook dit keer hadden we op sommige plekken weer turbulentie. Aangekomen op de airport in SF (San Francisco), voelden we hoe fris het was. Het waaiden bijna de slurf uit. De koffer hadden we snel, en konden opzoek naar de airtrain die ons naar de metro zou brengen. Helaas bleek deze ‘out of service’, waardoor we met een pendelbus moesten. Het metrostation was makkelijk te vinden, maar een kaartje kopen bleek hier ingewikkelder. In Chicago kocht je gewoon een enkeltje (vaste prijs), dagkaart of weekkaart. Hier moet je op een lijst kijken waar je heengaat, en de prijs die erachter staat intypen op het scherm. Voor ons 9,65 dollar p.p. Standaard staat deze ingesteld op 20 dollar, doordoor je met allerlei knopjes deze terug moet brengen naar 9,65 en het kaartje moet printen. Een vriendelijke vrouw hielp ons daar even mee. Na een half uur in de metro stapten we uit en zochten een weg naar boven. Gelukkig een roltrap. Behalve het laatste stuk naar de weg. Een snijdende koude wind, verwelkomde ons in SF. Ik had een kaartje gemaakt hoe we moesten lopen, al waren de staatnamen hier niet op te lezen. Enige wat we wisten is dat we richting Union Square moesten. Aangezien je niet precies weet hoe je boven komt, vroegen we welke kant we op moesten. Een vriendelijk meisje deed haar gigantische koptelefoon af en wees ons de weg. Onderweg veel zwervers, veel meer dan in Chicago. Onderweg vroeg een lachende zwerver aan ons, of we een kofferrace aan het doen waren. We liepen inderdaad snel want het was inmiddels 22.00 uur en aangezien we 2 uur terug waren gegaan in de tijd, voor ons dus eigenlijk al 00.00 uur. Met koffers de bekende heuvels op hier, viel niet mee. Gelukkig was het maar een kwartiertje lopen. Het hotel was makkelijk gevonden en bevond zich, voor zover we konden zien in het donker, in een leuke wijk. We betraden het hotel en werden welkom geheten door een vrouw achter de receptie. Een hele bijzondere vrouw. Op haar hoofd had ze, voor de sier, een doek wat leek op een Turkse hoofddoek. Deze had ze alleen niet over haar hele hoofd, maar als een soort gigantische prop aan de voorkant. Hiermee leek ze een beetje op een eenhoorn, wat een lachwekkend gezicht was. De receptie had de tand des tijds niet helemaal doorstaan. De muren moeten ooit wit zijn geweest, maar waren nu geel/bruin. Er stond een fax uit de jaren 80. Deze was ooit ook wit, maar nu zo geel als wat. Het geheel deed rommelig aan. De vrouw was vriendelijk en binnen 2 minuten hadden we onze kamerkaart en internetgegevens. Onze kamer bevond zich op de tweede verdieping. De kamer was een heel stuk groter en dit keer met een raam! Al konden we in het donker niet zien waar dit op uitkeek. De volgende ochtend zouden we zien dat dit een grote bruine muur was, op 1 meter afstand. Ook de badkamer was ruimer en beter verlicht. Alleen de douchekop hing op een belachelijke hoogte voor ons. Dat wordt vanavond op de knietjes douchen…

We hadden vandaag eigenlijk nog niet gegeten, dus besloten we even snel een hapje te doen. We wandelden het hotel uit en zochten iets op. Bij veel eettentjes was de keuken al dicht, maar we vonden een leuk Aziatisch restaurantje. We bestelden dumplings, garnalenstokjes en Kim-Chi met vlees. Het was heerlijk, al was de Kim-Chi gigantisch pittig. Mijn lippen stonden in de fik, en tranen biggelden over mijn wangen. Gelukkig konden de vlammen geblust worden met een liter water en een Pina Colada, waar ik niks meer van proefde. De vraag is of ik überhaupt ooit in staat ben om smaken te onderscheiden. Toch vonden wij het eten erg lekker! Na deze maaltijd zijn we richting het hotel gelopen om te douchen, op de knietjes, en om lekker te gaan slapen. We kunnen niet wachten om de stad morgen te verkennen 😊

Hotel: Beresford, San Francisco
Gelopen: 10,8 km
 

Reacties

Fenny 17-07-2019 18:24 {{button-58398}}

Prachtig om die verhalen zo te lezen.....genieten samen!!!!

Wilke 17-07-2019 21:30 {{button-58407}}

Ben heel benieuwd naar foto.s van steile straten in San Fransisco.😀
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan