Dag 7 - San Francisco, Yosemite

Vandaag hadden we de wekker rond 8.00 uur gezet, aangezien we deze ochtend rustig aan konden doen. Natuurlijk was ik, inmiddels bijna traditiegetrouw, om 7.00 uur wakker. Ik rommelde alvast wat in de papieren terwijl Alfred nog lekker sliep. Ergens had ik gelezen dat we om 12.00 de auto konden ophalen. Terwijl ik door alles heen bladerde, zag ik dat dit al vanaf 9.00 uur mogelijk was! Handig, want we hadden een flinke tocht voor de boeg.
Nadat we allebei waren opgestaan en de koffers gingen pakken, moest ik nog even de navigatie op orde maken. In Nederland had ik een kaart gehuurd voor 30 dagen (was goedkoper en een ‘vaste’ kaart voor Amerika was niet te krijgen). Deze kaart had ik al op mijn laptop staan, maar moest nog geïnstalleerd en geactiveerd worden op het navigatiesysteem. Natuurlijk is offline rijden met bijvoorbeeld Google Maps ook mogelijk, maar het gehannnes met een telefoon leek ons niks. Alfred heeft geen goede accu meer, en ik net een nieuwe telefoon; die ik niet de hele dag in aan de oplader wil hangen.

Enfin, het wilde natuurlijk allemaal niet lukken. Het geheugen bleek te klein. Wat ik in NL al had gecheckt en zou moeten passen, paste niet. Terwijl alles werd geïnstalleerd, besloten we nog even snel een ontbijtje mee te pakken. Koffie, broodmuffin en wat fruit. Daarna de laatste dingen in de koffer, welke niet meer dicht wilde natuurlijk en op naar de receptie om uit te checken. De lift was kapot, dus moesten we al zeulend de trappen af. Nadat een oude bell-boy ons had uitgecheckt, liepen we 2 blokken verder naar Alamo, het autoverhuurbedrijf, om onze auto op te halen.
 

We hadden verwacht dat we lang zouden moeten wachten, maar binnen 5 minuten waren we aan de beurt.  Een oudere, saaie man, hielp ons. Hij sprak traag en vertrok geen spier. Uitdrukkingsloos vroeg hij ons rijbewijs en creditcard. Hij sjokte naar een kast, pakte de sleutels (3 stuks) en kwam terug. De sleutel van de auto die we hadden gereserveerd, en twee sleutels van upgrade auto’s. Een SUV en een Cabrio. Hij vond dat echt iets voor ons. Natuurlijk waren we niet gek, dus bedankten we vriendelijk. Via TiogaTours hadden we  ook de auto geboekt. Een Full-size auto, zo stond te lezen op onze papieren en op internet. Ford Focus of vergelijkbaar, met cd-speler. We kregen een auto toegewezen op de 9de verdieping van de parkeergarage een blok verderop. Nadat we ook extra verzekeringen e.d. hadden afgeslagen (we hadden in NL al een extra verzekering gedaan, dus deze was onnodig) was alles afgerond. De man gaf ons de sleutel en brabbelde nog iets wat klonk als ‘fijne reis’.  Aangekomen op de bovenste verdieping van de garage, zochten we onze auto. Een vrij nieuwe Nissan Altima SV, stond klaar. Een gigantische kofferbak, waar onze twee enorme koffers makkelijk in pasten en nog ruimte overhadden. De auto had 50.000km op de teller en was nog vrij nieuw. Nadat we foto’s en filmpjes hadden gemaakt van de krasjes en deukjes op de auto, installeerden we ons. 4 elektrische hendels naast de stoel, zorgden dat je deze op alle mogelijke manieren kon instellen. Hij moest naar achteren. Na alle knopjes te hebben geprobeerd, was alles veranderd maar was de stoel nog niet naar achteren. Een bobbel in je onderrug, de zitting omhoog en omlaag, de leuning naar boven en naar achteren, de zitting schuin; zodat hij je knieholtes opvulde… Alles was mogelijk, behalve normaal de stoel naar achteren te krijgen. Natuurlijk was er ook geen hendel te ontdekken. Na een eindeloos gepiel, bleek dat je één van de knopjes vanaf de zijkant nog kon indrukken. Gelukt.
Uiteraard betrof het een automaat, opzich wel fijn voor lange afstanden. Tijd om te oefenen was er niet, want we moesten 9 verdiepingen naar beneden en meteen de drukke stad in. Alles was geen probleem en binnen een kwartier reden we op de Interstate en lieten we SF achter ons.

Het doel van vandaag was om bij ons hotel in Yosemite park te komen. Via tips op internet had ik gelezen dat het leuker was om iets om te rijden en via Sacramento en Sonora, naar El Portal te rijden. Na ongeveer 45 minuten kwamen we een Wallmart tegen. Aangezien we nog een aantal dingen moesten hebben, stopten we hier. Voor wie wel eens in Amerika is geweest, is dit bekend terrein. Een gigantische winkel waar ze alles, maar dan werkelijk ALLES verkopen. Van fietsen tot tenten, van vishengels tot cola en van tv’s tot stofzuigers. Hetgeen wij het meeste over verbaasden, was het gangpad met geweren en pistolen. Achter een glazen deurtje, lagen ze allemaal uitgestald. Dit tegenover de koelbox, die wij gingen kopen. Een vreemd tafereel. De grootte van de winkel is vergelijkbaar met ongeveer 4 keer de Hornbach in Zwolle. Ohja, ik ben nog even op de foto gegaan met een worst van meer dan één meter. Kijk en huiver.
We gooiden onze kar vol met een groentesalade, wat broodjes en kipfilet, de koelbox, dikke zakken om ijs in te doen en nog wat dingen. De prijzen voor eten, liggen in deze winkel trouwens erg hoog. Zo kost een pakje, plakjes kipfilet, 7 dollar en een bakje yoghurt 3 dollar. Ook kochten we 96(!) flesjes water (verpakt per 48), voor nog geen 8 dollar. Raar prijsverschil allemaal.
We laadden alles in de koelbox en reden verder.

Toen we uit SF vertrokken reden we een heuvelachtig landschap in, begroeid met dor gras, welke overging in een vlak groen landschap. Naarmate we nog verder reden, voorbij Sacramento, verlieten we de Interstate en reden we door een glooiend heuvellandschap begroeid met wijngaarden. Nee, niet Henk. Tussen deze wijngaarden door stonden typisch Amerikaanse ranches, met een wit hek erom. Vergelijkbaar met de ranches uit bijvoorbeeld de tv-serie Dallas. Hierna ging het landschap over in een bergachtig, zomers, landschap die doet denken aan Griekenland en Spanje. Dorre bergen met bomen. Niet echt spectaculair en dit roept ook zeker geen Amerikaans gevoel op. Naarmate de tijd vorderde ging het gebied over in ‘echte’ bergen, begroeid met dennenbomen en reden we door hele leuke, kleine dorpjes. In al die dorpjes, hoe klein ook, stonden immens veel fastfoodketens. In één van deze dorpjes stopten we. Het was alsof je in Slagharen stond. Allemaal winkeltjes die doen denken aan een western attractiepark. In het midden van het dorp stond een typisch Amerikaanse bioscoop. De buitenkant leek sprekend op de bioscoop uit de serie ’13 reasons why’. We gluurden even naar binnen: geweldig! Een counter met daarnaast een popcornautomaat, en een jongen in een keurig donkerrood pak,  net zoals in de serie. Het dorp heet trouwens Angels Camp en bleek vanouds een goudzoekersgebied, maar blijkt nu iets te maken te hebben met een militaire opleiding. Het fijne weten we er nog niet van; dit zoeken we later online op. We liepen even rond in de zinderende hitte (ingesmeerd en wel!) en vervolgden onze weg. Na een avontuurlijk gebied en wat oponthoud, kwamen we rond 19.00 uur aan in het hotel, dichtbij de ingang van Yosemite park. Wat een prachtig gebied  en heerlijk hotel. Het terrein bestond uit verschillende losse gebouwen, die eruit zien als motels. Je parkeert je auto ervoor en hebt beneden en boven kamers. De kamer is gigantisch! Twee tweepersoons bedden, een bank, kasten, tv en een koelkast. Ook de badkamer is lekker ruim. Het zag er keurig en schoon uit. Ook hier bleken weer veel Nederlanders te zitten. Gelukkig hebben we ze tot nu toe nog kunnen vermijden.
 

In de bar van het hotel, aten we snel een hapje. De man achter de kassa was blijkbaar net ontsnapt uit de gevangenis. Tientallen tatoeages sierden zijn lichaam en aan zijn ogen te zien had hij net een snuifje op. Nogal een angstaanjagend gezicht.  Na deze hap, deden we in de kamer een handwasje en douchte we ons met ‘niet-op-dieren-geteste, gender neutrale, veganistische shampoo’. Zo was op de achterkant te lezen. Weten we ook weer dat dat bestaat. De komende dagen zullen internetloos verlopen, aangezien we geen internet of telefoonbereik hebben. Ook de betaalde wifi uit het hotel werkt niet. Ook wel eens lekker!
We lezen nog wat informatie door, over ons bezoek aan Yosemite park morgen, en zetten onze wekker om 6.45 uur. De prachtige natuur lonkt namelijk enorm…

Hotel: Cedar Lodge hotel, El Portal
Gereden: 396km
Gelopen: niet noemenswaardig

p.s. foto's volgens later, internet is te slecht om ze te uploaden.