Dag 8 - Yosemite

Vandaag was de dag aangebroken dat we onze, in Nederland ingelopen, lesbische wandelschoenen mochten aantrekken! Op de planning stond namelijk een bezoek aan Yosemite park. De wekker stond op 6.45 uur en voor het eerst was ik niet eerder wakker. Dit had vast te maken met de onderkoelde staat waarin ik mij bevond. Vanavond proberen de aircotemperatuur iets hoger te zetten. Na het pakken van onze rugzak (met daarin ontbijt voor in de auto) en het inrichten van de grote koelbox, reden we richting het park. Een tochtje van een half uurtje door een prachtig terrein. Onderweg kwam ons een enorme auto tegemoet met een man, die uit het raam zwaaide om te stoppen. We dachten dat er iets met onze auto was, maar het bleek dat hij een toegangskaart had, die nog 7 dagen geldig was. Erg aardig natuurlijk, maar voor ons een beetje nutteloos, aangezien we een parkenpas moeten kopen die in alle parken geldig is. Toch hebben we hem vriendelijk aangenomen. Dan kopen we die pas in het volgende park wel. We reden verder naar de toegang van het park waar een overdreven vrolijke ranger ons op stond te wachten. We hoefden alleen ons gekregen kaartje te laten zien en vervolgden daarna onze route. We keken onze ogen uit onderweg! We stopten één keer om op de foto te gaan met het bord ‘Yosemite Park’. Roy maakte daarna de opmerking: ‘Morgen moeten we echt afspreken wat we morgen aandoen, want onze t-shirts vloeken vandaag bij elkaar!’
Nadat we rond 8.00 uur aankwamen bij het bezoekerscentrum, bleek deze pas om 9 uur open te gaan. Dit in tegenstelling tot wat de man van de receptie bij ons hotel vertelde. We trokken zelf ons plan en besloten de ‘mist-trail’ te gaan lopen. Een wandeltocht (of liever gezegd hike) van ongeveer 8,7 km, die we later zouden uitbreiden met nog een andere hike. We hadden gelezen dat een bus rondreed om je af te zetten bij de startpunten van de trails. Bij het punt waar wij de bus wilden opstappen, zat een medewerker op het bankje geërgerd vragen te beantwoorden van toeristen. Deze man had blijkbaar niet zijn dan. Hoe dan ook namen we de pendelbus en werden we uitgezet bij het begin. Nadat we een brug waren overgestoken begon de klim. Eerst was het pad nog redelijk geasfalteerd, maar als snel veranderde dit in een stijl rotspad. We kwamen onderweg een brug tegen die over een riviertje lag met een heftige stroming. Voor de brug stond een bord met daarop een nieuwsbericht van twee jongen kinderen die omgekomen zijn op die plek. Dit bericht diende als waarschuwing, omdat de twee kinderen samen met hun ouders aan het pootje baden waren. Gezien de hevige stroming snappen wij niet goed waarom mensen op het idee komen om pootje te baden. We liepen snel verder. De omgeving is echt geweldig! Zoiets moois hebben we nog nooit gezien. De geur van naaldbomen, het geruis van een waterval in de verte en de, nu nog koele, boslucht vormden één adembenemend geheel. We klommen verder over een, in de rotsen, uitgehakte trap op weg naar de waterval. Deze trail wordt de ‘mist-trail’ genoemd omdat het water uit de hoge waterval als een mist over het pad trekt. Een glibberig smal trapje bracht ons richten de top van de waterval. Een mooie plek om even te pauzeren. Achter ons zat een vader met zijn twee pubers, een jongen en een meisje, zijn kinderen enthousiast te maken over de trail. Dit wist hij niet goed over te brengen, want zij hadden de kop van een oorwurm. Erg vermakelijk om te zien! 😊
We liepen verder en gingen richting het eindpunt, terwijl de temperatuur verder steeg, tot boven de 30 graden. Dit was nog 3.1 mijl, dus we hadden nog een flinke afdaling! Na een uurtje bereikten we het eind van de wandeltocht. In totaal hadden de gezamenlijke trails een lengte van  11.9km met een stijging en daling van 878 meter! Dit allemaal in een kleine 4 uur tijd en 8 flesjes water later. We stapten in de pendelbus die ons naar de parkeerplaats bracht. Onze buschauffeur was diezelfde ‘enthousiaste’ man van vanmorgen. De beste man leek in een manische depressie te zitten. Hij vertelde übervrolijk over het park (hij was enorm trots op de rotonde die ze hadden), totdat wij de bus uit wilden stappen. De bus stopte bij onze halte en wij stonden, samen met andere toeristen, op om de bus uit te lopen. Vervolgens schreeuwde de man dat wij moesten blijven zitten, omdat wij niet riepen de bus te willen verlaten. Daarom zette hij ons een halte verder eruit. Alfred kon het niet laten om voor het stappen heel hard YES te schreeuwen, voordat wij bij de halte waren.  Na een stukje lopen kwamen we bij de auto om flink af te koelen in de airco. Inmiddels zagen wij op de parkeerplaats dat het enorm druk was geworden. We waren blij op tijd vertrokken te zijn.

Op ons lijstje stond nog één mustsee, namelijk Glacier Point. We voerden het ‘adres’ in op de navigatie en vertrokken. Onderweg aten we onze lunch, bestaande uit een banaan, yoghurtje en een sultana. Via verschillende haarspeldbochten en adembenemende uitzichten, reden we naar dit magnifieke uitkijkpunt. Onderweg wisselde het uitzicht na elke bocht en passeerden we grote stukken afgebrand bos. Vorig jaar is hier in Yosemite een zeer grote brand geweest, waarvan de gevolgen nog flink aanwezig zijn. Anderhalf uur later (waarvan drie kwartier file), kwamen we aan op de parkeerplaats. Onze blaas stond inmiddels op knappen en Alfred stapte vast uit terwijl ik, in een rijdende file, een plekje zocht. Over de staat van de toiletten zullen we verder niet uitweiden. Beeld je het ergste maar in, dat komt redelijk in de buurt. Nadat we een verkwikkend waterijsje hadden gekocht, bekeken we vanaf Glacier Point de omgeving. Alle superlatieven samen, omschrijven nog niet het juiste gevoel. GE-WEL-DIG! We zagen vanaf deze kant de ‘half-dome’. Dit is een berg die, zoals de naam al doet vermoeden, maar half is. Daarnaast, aan de rechter kant, de watervallen waar we deze morgen naartoe zijn geklommen. Als je de foto’s bekijkt: we zijn tot aan de hoogste waterval geklommen. Het is enorm indrukwekkend om te zien, hoe dit in de loop der miljoenen jaren is ontstaan. En dan te bedenken dat deze bergen ooit de zeebodem waren. Je kunt er goed zien dat de aardlagen en platen allemaal schuin staan. Dit is ontstaan doordat, bij de San Andreas breuk, twee aardplaten over elkaar heen schuiven. De aardplaat schuift onder de zeeplaat en is langzaam gekanteld, waardoor deze omhoog is gekomen en schuin is gaan staan. De rivier heeft het verdere ‘uitslijtwerk’ gedaan. Uiteraard geen proces van een paar jaar, maar dit geheel terzijde. We hebben dit uitzicht wel eens gezien op foto’s en op televisie, maar het is totaal anders om er te staan. Je voelt je ontzettend nietig bij het zien van deze enorme landmassa en het geweldige natuurschoon. Ik kreeg bijna het idee om lekker een tentje op zetten en te genieten van de zonsopkomst. Bijna dan😉.

Inmiddels was het half 5 en vonden we het welletjes. De vermoeidheid en de warmte begonnen zijn tol te eisen. We reden langzaam terug naar het hotel, want het was enorm druk. Duizenden mensen wilden op dezelfde tijd het park verlaten, over de weinige toegangswegen die het park rijk is. Net voor ons hotel (en net buiten het officiële park), bevond zich één van de weinige tankstations. We gooiden onze tank vol voor 50 dollar. Voor Amerikaanse begrippen een hele kwak geld, aangezien dit benzinestation de hoofdprijs rekent. Aangezien we morgen (route: Tiogapass en Death Valley) niet met een lege tank willen staan, gaat deze tot de rand toe vol.
Iets over 6 komen we aan bij ons hotel, doen onze zwembroek aan en nemen een heerlijke duik in het lauwe water. Langzaam komen we iets bij. We douchen ons en eten een hapje in het restaurant (eetcafé alias snackbar) van de Lodge. Hier in de buurt is namelijk niks (misschien El Portal, een aantal km verderop), maar we hebben geen zin meer om hierheen te rijden. Het eten bij het hotel is simpel maar prima te doen, en lekker goedkoop. Dezelfde doorgesnoven junk, als gisteravond, help ons weer. Gelukkig zijn we niet de enige die hem vreemd vinden. Na het eten relaxen we nog even op de enorme kamer, en kruipen rond half 10 in bed. In bed overdenken we deze enerverende maar GEWELDIGE dag en vallen dan in een diepe slaap…

Gelopen: 18,4 km
Gereden: 96 mijl (155 km)
Hotel: Cedar Lodge, El Portal

p.s. foto's volgen later, internet is te slecht om ze te uploaden.