Dag 11 - Las Vegas

In Vegas is, net zoals in New York, bijna alles de hele nacht open en leven de mensen ’s nachts. Zo ook wij, een beetje dan, want we sliepen heerlijk lang uit. Nadat we waren opgestaan ontbeten we met allebei twee yoghurtjes. Later zou blijken dat dit ook meteen onze lunch was. We besloten om even lekker te gaan zwemmen in het buitenbad bij het hotel. Een halve wereldreis later, kwamen we daar aan en kregen een grote handdoek. We zochten een bedje uit en smeerden ons weldadig in met zonnebrandcrème. De ligbedden zijn niet echt heel gezellig gesitueerd. Lange rijen, strak tegen elkaar. Gelukkig liggen we aan de zijkant. In het bad is het een drukte van belang, maar er is nog genoeg plek voor ons. In dit zwembad (ook in de vorige trouwens), zitten aan de zijkant, onderwaterbankjes. Hier vermaakten we ons kostelijk en keken onze ogen uit naar verscheidenheid aan mensen. Zo was er een typisch Amerikaans vrijgezellenfeest met ongeveer 15 vrouwen. Voor deze gelegenheid hadden ze speciaal badpakken laten maken met de tekst: ‘Bride Squad’ erop. De zuurstokroze badpakken hadden model ‘Baywatch’. De aanstaande in kwestie had een zwarte aan met de tekst: ‘bride to be’, erg origineel. Overigens waren ze blijkbaar vergeten om, bij het bestellen, de juiste maten door te geven. Bij twee forse dames zat het badpak zo strak, dat het meer een roze rollade leek dan een badpak. De letters op het badpak waren, bij deze twee, een stuk breder geworden waardoor de omvang nog duidelijker te zien was. Eén van deze twee vrouwen had ook een lippenstift op, in dezelfde felroze kleur. Ze wilde er graag op haar paasbest uitzien, want ze had blijkbaar ook net haar lippen, iets te enthousiast, laten opspuiten. Hierdoor leek ze precies op ‘Louisa’ van dat TLC genderkoppel. Het uur dat deze ‘Squad’ in het zwembad was, hebben ze alleen maar eindeloos foto’s gemaakt. Nu maar hopen dat er één gelukt is. Wat ons trouwens ook is opgevallen is dat alle jongere Amerikaanse mannen hier, een afgrijselijk jaren ’80 ‘Freddie Mercury’ snorretje hebben. Blijkbaar een modetrend.

Nadat we genoeg mensen hebben bekeken en uiteraard lekker hebben gedobberd, op het bedje hebben gelegen, gedobberd en nogmaals op het bedje hebben gelegen vonden we het tijd om naar de kamer te gaan. We douchten ons rustig en relaxten even onder de airco. Buiten was het immers weer 45 graden, maar gelukkig vandaag bewolkt. We besloten even naar de shoppingmall naast ons hotel te gaan. Hier bevonden zich allemaal luxe winkel waaronder de Macy’s. We liepen een tijdje rond, bekeken de etalages aandachtig en na een tijdje gingen we terug. Het was inmiddels 17.30 uur en we hadden trek. Allebei hadden we geen zin om heel ver te lopen om te eten. Nadat we via internet nog even hadden gezocht, besloten we bij hetzelfde buffet als gisteren te gaan eten. De rij was dit keer een stuk langer en onze Corrie van Gorp net een tikkeltje chagrijniger. Het eten smaakte wederom erg lekker.

Na het eten, zijn we naar de kamer gegaan om ons even op te frissen en de tickets op te halen voor Slotzilla. Dit is een Zipline door Fremontstreet, het oudste gedeelte van Vegas. De plek waar het ooit allemaal begon. Vanaf ons hotel was het, volgens googlemaps, meer dan anderhalf uur lopen. Met deze warmte echt een no-go, dus bestelden we een Uber. De taxi was binnen 5 minuten aanwezig en aangezien we een gedeelde rit hadden, zat er al iemand in. De chauffeur was vriendelijk en zat duidelijk op de praatstoel. Hij vertelde dat hij jarenlang in allerlei hotels in Vegas gewerkt, maar inmiddels met pensioen was. Aangezien hij nog piepjong was (bijna 70) en zijn vrouw nog werkte, had hij besloten om Uber chauffeur te worden. Om van zijn vrouw te ontsnappen, grapte hij. Na een ritje van ongeveer 15 minuten, kwamen we aan op Fremontstreet. Wederom een heftige straat met, hoe kan het ook anders, miljoenen lampjes. Er is zelfs een overkapping overheen gemaakt van ledschermen, waarop allerlei video’s worden afgespeeld. Luide muziek klinkt dan uit de boxen.
Ook hier is het lekker druk. De taxi heeft ons uitgezet aan het begin van deze straat, waar ook de bekende ‘heart attack grill’ zit. Zoals de naam al doet vermoeden, een restaurant die niet echt goed is voor je gezondheid. In alles zit extra veel suiker, vet, koolhydraten en cholesterol, in andere woorden: alles er ervoor te zorgen dat je een hartaanval krijgt. De grootste en vetst hamburger heeft bijna 20.000 (ik heb geen 0 teveel gezet) kilocalorieën en heet de Octuple Bypass Burger. Hij bevat meer dan 1900 gram vlees, 40 plakjes bacon, chilisaus en heel veel kaas. Het restaurant is ingericht als ziekenhuis. Als je er gaat eten krijg je een ziekenhuisschort aan en als je geluk hebt, een infuuspaal. Het personeel is gekleed als zusters en broeders. Buiten staat een grote weegschaal om je op te wegen, want als je meer dan 350lbs (160 kilo) bent, mag je hier gratis eten. Natuurlijk wegen wij ons ook even en ik zie dat ik nog steeds een nette 173 LBS weeg (78kg): valt mee dus. De slogan van het restaurant is, op z’n minst, ook opvallend. Hier staat te lezen: ‘Worth dying for’. Ook het ‘anno’ is erg origineel weergegeven: ‘Fighting Anorexia since 2005’. Kortom, een bizar restaurant welke we overslaan.

Het valt ons op dat er veel meer daklozen zijn. De één mist een been, de ander mist een arm. Erg schrijnend om te zien. Het grotendeel van de mensen trekt zich hier niks van aan en kijkt enthousiast om zich heen. Dit snappen wij, omdat er veel verschillende straatartiesten te zien zijn: een aantrekkelijke man die eruitziet als de Pinguin Man uit Batman heeft een kleine slipje aan, met een dikke buik eroverheen en voor zich heeft hij een elektrische gitaar. Daaronder piept een haan eruit. Achter hem hangt een bord met de tekst: rock out with my cock out. De man lijkt maar wat te doen met zijn gitaar. We lopen verder en komen showgirls tegen, die vragen of we op de foto willen met ze. Wij zijn niet gek en we voelen er natuurlijk niks voor om met halfnaakte vrouwen op de foto te staan. Even verderop blijkt voor mensen van onze parochie iets veel interessanters te staan: twee Chippendales. Voor flink wat duiten mag je met ze op de foto. Hoe verleidelijk dit ook is, we zijn maar doorgelopen. We belanden bij de ingang van het Fremont casino waar een, voor ons bekende, scène uit CSI is opgenomen. Leuk om te zien. De afgelopen dagen hebben wij ons ingehouden, maar in dit casino gaan we helemaal los. Steeds winnen we wat en verliezen we weer iets, maar we spelen een aantal uur voor 25 dollar waarbij we gratis drinken krijgen. In dit casino zit ook een piepkleine, oude vrouw. Ik schat haar zo’n 75 tot 80 jaar. Ze is bij het allergrootste apparaat gaan zitten wat er in dit casino te vinden is. Ze komt amper met haar hoofd boven de knopjes uit, werkelijk een hilarisch gezicht. De foto zal ik bijvoegen😉. Wij vinden het trouwens erg vreemd, dat in alle casino’s gerookt mag worden. Sigaretten, elektronische sigaretten, sigaren en wat al niet meer. Bij elke machine staat een asbak. Blijkbaar hebben ze een goede afzuiginstallatie, want de geur en rook vallen mee. Over geur gesproken; het valt ons op dat er overal in Las Vegas een enorme wietlucht hangt. Amsterdam is er werkelijk niks bij. Je kunt overal kopen en zelfs op straat staan ze met een soort kraampje met wiet. In deze warme lucht is de geur nog veel intenser. Vooral de combinatie van Churros, frituur en wiet is zeer onaangenaam.

Inmiddels is het 22.00 uur geweest en begeven we ons naar  de zipline aan het begin van deze straat. Via internet hadden we, maanden geleden, al kaartjes gekocht. We kunnen pas om 22.40 naar boven, dus drinken we nog even wat in bij een naastgelegen barretje. Bij deze bar binnen, staat een automaat, net zoals op de kermis met een grijparm. Op de kermis kun je dan een knuffel of een horloge eruit vissen. Aangezien alles in Las Vegas extremer moet, hebben ze hier zo’n machine gevuld met water. In dat water zitten levende krabben. Als je er één omhoog weet te takelen en in het bakje kun laten vallen, wordt hij gratis voor je bereidt. Dit voor maar 2 dollar per keer. Bizar.

Nadat we een uur in de rij staan en allerlei tuigjes hebben aangekregen, is het dan zover. We worden, op een hoogte van 25 meter, via een soort kabelbaan over de straat geschoten. Dit met een snelheid van meer dan 50km per uur. Het ‘over de rand stappen’ valt gelukkig reuze mee en we genieten allebei van de snelheid en de mensen onder ons. Binnen een minuut zijn we aan de andere kant, maar het was het zeker waard! Na dit avontuur laten we Fremontstreet achter ons, en nemen we de Uber terug naar ons hotel. Hier drinken we nog even wat en gaan dan heerlijk slapen.

Hotel: Treasure Island
Gelopen: 11km
Gereden: 0