Dag 12 - Las Vegas

Om 9.30 uur schrokken we wakker van de schoonmaakster die opeens in de kamer stond. Snel ver excuseerde ze zich, en vertrok. Voor ons een uitgelezen kans om op te staan. Ook vandaag hadden we niks op de planning staan. We douchten en deden lekker rustig aan. Na enig overleg besluiten we een Outletshopping mall, op 10 minuten rijden van ons hotel, te bezoeken. Als we aankomen zien we dat het een soort Batavia stad betreft. We lopen er even doorheen en kijken kort in de Nike en Adidas store. Aangezien we nog niet hebben ontbeten en het inmiddels 12.30 uur is, hebben we trek. De cheescake factory trekt onze aandacht en we glippen hier naar binnen. Een overdreven aardige serveerster, brengt ons naar één van de tafeltjes in dit gigantische restaurant. We dachten alleen cheesecake te kunnen eten, maar ze blijken een legio aan etenswaar te verkopen. Het ziet er lekker, en vooral een stuk, gezonder uit. Toch zwichten we voor een gigantisch stuk cheesecake. In Amerika staat bij elk gerecht en in elk restaurant het aantal kilocalorieën. Zo te zien help het niet, maar dat terzijde. We kiezen een ‘original’, welke toevallig ook de minste calorieën bevat. Komt dat even goed uit! Het zijn er maar 780. De koffie en cheescake smaken heerlijk maar ik krijg de laatste happen niet op. Jammer maar helaas.

Na onze ‘brunch’ besluiten we om naar de Hooverdam te rijden. Deze ligt op 45 minuten afstand, een lekker ritje dus. Terwijl een muziekje luisteren en genieten van het uitzicht, passeren we de buitenwijken van Vegas. Deze zijn werkelijk gigantisch. Zo ver je kunt kijken staan er huizen. Net voor we de Hooverdam overrijden, worden we gecontroleerd. De raampjes moeten allemaal naar beneden en de jongeman gluurt, overigens meer voor de vorm, even naar binnen en vraagt of we een pistool of geweer in de auto hebben. Aangezien we deze niet hebben, mogen we doorrijden. Stapvoets rijden we de dam over en parkeren onze auto op 5 minuten lopen van de dam. Parkeren is hier gratis, dit in tegenstelling  tot de rest van de parkeerplaatsen waarvoor je 10 dollar moet betalen. We stappen uit en lopen naar de dam. Een indrukkend gezicht. Een gigantisch machtig betonnen gevaarte, steekt boven het water uit. Aan de bergen eromheen is te zien dat het water erg laag staat. Blijkbaar is dit normaal in de zomer. Aan de andere kant van de dam is het nog een stuk dieper, 222 meter om precies te zijn. Onze maag draait om als we ons hoofd over de rand steken. Het is niet aan de boogdam af te zien, dat deze hier al sinds 1936 staat. Op een bord lezen we dat er meer dan 100 arbeiders bij om het leven zijn gekomen en sommigen daarvan zijn ‘begraven’ in het beton. Dit mede door de gevolgen van de hitte. Warm is het zeker. Na een half uur loopt het water in straaltjes over onze rug en lopen we terug naar de auto. Op de dam waait het nog een klein beetje, maar richting de auto verdwijnt deze en voelt de 44 graden een stuk warmer aan. We rijden een stukje terug over de brug, richting Nevada. Bij de dam is namelijk ook de grens tussen de staat Nevada en de staat Arizona. Vanaf de Hooverdam zien we een gigantische brug liggen en hier willen we nog even heen. Op de parkeerplaats hoeven een alleen een trap op, welke eindeloos lang is en in de brandende zon ligt. De brug is vrij nieuw is in 2010 opgeleverd. De 580 meter lange Mike O’Callaghan-Pat Tillman Memorial Bridge is de langste boogbrug van het westelijk halfrond en is meer dan 300 meter hoog. Hij is erg indrukkend om te zien; wat een knap staaltje vakwerk. De kosten van dit bouwwerk bedroegen 240 miljoen dollar. Nadat we tot het midden zijn gelopen en de informatieborden hebben gelezen, lopen we snel terug naar de auto. De airco gaat op volle kracht aan en we rijden terug naar Las Vegas.

Op internet zoek ik een supermarkt op, waar ze veel groente en fruit verkopen want we willen even gezond eten. Na 40 minuten komen we aan bij ‘Whole Foods’. Een gigantische supermarkt, waar ze alleen supermarkt dingen verkopen. Anders dus dan de Wallmarkt. De maaltijden zijn hier best prijzig. Een simpele ceasarsalad kost 10 dollar. Je kunt in deze supermarkt ook dingen zelf scheppen en er kunnen ook dingen voor je worden bereidt. Het lijkt een beetje op de Jumbo Foodmarkt. Het is 16.00 uur en nog te vroeg om te eten. Ook hebben we onze koelbox niet mee dus gaan we zonder gezonde salade, maar met bananen, richting de auto. Het is 5 vanuit hier maar 5 minuten rijden naar het bekende ‘Welcome to fabulous Las Vegas’ bord. Natuurlijk willen we even op de foto. Als we aankomen zien we dat de rij gigantisch is. We parkeren onze auto en lopen langs de rij naar de zijkant. We hoeven niet perse middenvoor het bord te staan. Schuin vanaf de zijkant is prima en hier is geen wachttijd van bijna een uur. Na de fotosessie, rijden we de gehele strip over. Een tocht van een dik half uur, aangezien het erg druk is maar het absoluut de moeite waard. Aan het eind van de strip, voorbij de Stratosphere (een gigantische uitkijktoren) bevinden zich de welbekende weddingkappelletjes. We rijden langs en bekijken ze aandachtig. Terwijl we draaien komen we langs ‘Danny’s’. Dit is een bekende keten in de US. We besluiten hier maar een hapje te eten. Weliswaar iets minder gezond, maar we zagen gisteren dat we het nog wel kunnen hebben. Het eten was prima en niet al te duur. Nadat we het op hadden, rekende we af. Voor ons stonden 2 oudere mensen in de rij, welke het niet eens waren met het één en ander en niet weggingen voor ze korting hadden gekregen. De serveerster bood haar excuses aan maar vertelde dat ze niet maar zo korting konden geven. Na een heel drama, besloten de mensen toch maar te betalen.

Na de korte rit terug naar ons hotel gingen we even naar het Venetian, tegenover ons hotel, om magneten te scoren. Deze hadden we de eerste dag al gezien, maar nog niet gekocht. Het Venetian blijft voor ons een vreemd gebouw. De zingende gondeliers, de neppe gebouwen en de vieze chloorlucht. Nadat we ze hebben lopen we terug en gaan in ons eigen hotel even gokken. Bij het eerste apparaat win ik meteen al 25 dollar en Alfred later ook nog wat kleine bedragen. Uiteindelijk hebben we een leuke avond en ongeveer quitte gespeelt. Tegen 11 uur gaan we slapen, want morgen verlaten we de hectiek en rijden we richting Zion!

Hotel: Treasure Island
Gelopen: 11,4km
Gereden: 94 mijl (152km)