Dag 13 - Las Vegas, Zion

Iets later dan gepland stappen we, op deze donderdag 25 juli, uit bed. We pakken onze spullen en merken dat we er steeds handiger én sneller in worden. Na te zijn uitgecheckt kopen we een koffie en een donut en gaan richting de auto in de parkeergarage. Al een heel avontuur op zich.  Eigenlijk wilde we om 9 uur in de auto zitten, maar dit wordt half 10. Via de site gasbuddy.com zoeken we het goedkoopste tankstation dat op onze route ligt. Als we arriveren blijkt dat deze alleen geschikt is voor pashouders. Op naar de volgende dus. Net zoals vorige keren, een onbemand tankstation. Je gooit je creditcard erin, je pincode en tanken maar. Helaas blijkt dat nu niet het geval. ‘See Cassier’ blijft hij steeds aangeven. Dit terwijl er geen winkel of shop bij is. Op naar de volgende. Zoals je misschien al raadt, hier precies hetzelfde. We zoeken er nu één met een winkeltje erbij. Ook hier lukt het buiten niet, maar gaat Alfred het binnen proberen. Achter de kassa staat een forse, donkere vrouw op leeftijd met witte dreadlocks. ‘Hi darling, tell me.’ Alfred legt het probleem uit en krijgt te horen dat je van te voren moet betalen en daarna pas kan tanken. Dit heeft te maken met dat mijn creditcard uit een andere regio komt. De vrouw doet voorkomen alsof dit een extra service is. Eigenlijk vrij onhandig. Na een heel gezeur, krijgen we voor 20 dollar benzine. De tank wordt dus maar half gevuld maar we kunnen, na 45 minuten, eindelijk op weg. Dit terwijl we ons bananen ontbijt nuttigen.

We hadden de vorige dag al besloten om een klein stukje op te rijden en Valley of Fire state park te bezoeken. Dit ligt op ongeveer drie kwartier rijden van Las Vegas. Onderweg is het rustig en rijden we in een lekker tempo erheen. De natuur verandert in een rap tempo van kale vlakte naar een prachtig bergachtig landschap. We rijden het park in waar we een fee van 10 dollar betalen. We krijgen een kaart met looproutes en een oranje waarschuwingsbriefje. Op dit briefje staan de kenmerken van een zonnesteek en uitdroging. Wanneer je merkt dat iemand aan het uitdrogen is, moet je diegene in de schaduw leggen. Later blijkt dit een onmogelijke taak te zijn, want van schaduw is geen sprake. Enfin, we rijden in de richting van het visitors center. Vanuit daar bekijken we wat we gaan doen en welke kant we oprijden. Overal langs de kant van de weg staan waarschuwingsborden met: ‘Today’s heat: extreme!’ In het visitors center wordt aangegeven vandaag geen hikes te gaan maken en dus geen trails te gaan lopen. We kijken wat rond en lezen wat informatie over het ontstaan van de vallei. Ook hebben ze terrariums met dieren die er leven, zoals wat slangen en hagedissen. We kijken op onze kaart met wandeltochten en besluiten toch te gaan hiken. Één wandelroute heeft namelijk de lengte van 1,25 mijl. Dat moet te doen zijn in de hitte.

We stappen uit op een parkeerplaats waar het startpunt van de rainbow trail is, hoe toepasselijk ook😉. Gewapend met onze camera’s en flesjes water beginnen we aan onze tocht. Vrij in het begin stuiten we op een klein groepje toeristen dat ons gebaart stil te zijn. We zien al snel waarom, want een eindje verderop staat een steenbok bovenop een rots. Prachtig! De steenbok stond er als een koning dat zijn rijk aan het bekijken was. Even later besluit hij voor ons ook nog de berg af te lopen. Je hoort zijn hoeven galmen tussen de rosten; magnifiek! Na wat plaatjes geschoten te hebben, vervolgen we de route. We passeren wat Aziaten die even later hysterisch aan het gillen en aan het krijsen waren. Ze schreeuwen: SNAKE! Op dat moment leek voor de Aziaten te hitte niks uit te maken en maken zich uit de voeten. We trekken ons er niks van aan en lopen verder. Het pad wordt steeds avontuurlijker met rotsen en hoogteverschillen. Het zweet druppelt van alle kanten naar beneden, maar we lopen stug door. Zeer begrijpelijk, want op het eind staat ons een prachtig vergezicht te wachten. We vragen een viertal Duitsers om wat foto’s van ons te maken. Zie het resultaat!

We begrijpen de waarschuwingen, want het wordt steeds heter. Daarom lopen we snel terug naar de auto om bij te komen in de airco. Zoals het spreekwoord al zeg: de laatste loodjes wegen het zwaarst. In dit geval het heetst. In meer dan 45 graden lopen we terug. Wat een verademing om een auto met airconditioning te hebben. Anders is het niet te doen met hoge temperaturen. Na wat hartkloppingen verder stellen we onze TomTom in naar ons eindpunt voor vandaag: Springville. Dit dorpje ligt aan de rand van het nationale park Zion. Onderweg passeren de staat Arizona en doen we nog wat boodschappen (bij Smith’s in St. George): avondeten en ontbijt. Het Amerikaanse eten komt ons redelijk de neus uit en daarom hebben we lekkere salades meegenomen voor het avondeten. Tijdens het doen van de boodschappen spreekt een medewerker ons aan. Na de inmiddels klassieke vragen ‘How are you?’ en ‘Where are you from?’ rekenen wij af en vervolgen onze route, althans niet voordat we weer hebben getankt. Zoals je al raadt: weer 2 tankstations verder lukt het pas om deze voor 35 dollar vol te gooien. Wij moeten ongelood 87 tanken, maar die hebben ze hier niet. Ik vraag de jongen, met een enorm pokdalig gezicht en een vies lang staartje, of ongelood 88 bijna hetzelfde is. Hij hangt een heel verhaal op, in een dialect Amerikaans waaruit ik een paar woorden filter en begrijp dat deze ook goed is en 87 hier niet bestaat. Als je binnen betaald moet je een bedrag doorgeven. Het is dus een gok hoeveel erin kan, maar we hebben het goed uitgekiend, want na 35 dollar kan er geen druppel meer bij.

Na drie kwartier komen aan bij onze verblijfplaats ‘Majestic View Lodge’ in Uta. We begrijpen meteen de naam, want wat een geweldig uitzicht! Onze lodge heeft uitzicht op de adembenemende bergen van Zion. De kamer is overigens uitstekend: schoon, ruim en een groot bed! We zetten onze spullen in onze kamer, trekken onze zwembroek aan en gaan naar het zwembad om af te koelen. Het zwembad is niet heel groot, maar wel fijn om in af te koelen. Om ons heen horen we genoeg bekende klanken van de Nederlandse taal en lijkt het net of we in een buitenzwembad in Nederland zijn. Ach, ook wel weer gezellig. Na een uurtje gebadderd te hebben, eten we onze salades op, frissen ons op en gaan eventjes op het balkon zitten, welke mede mogelijk gemaakt werd door mevrouw Chardonnay. We werken onze blog bij en zien dat het in de bergen weerlicht. Een prachtig schouwspel er natuur! Morgen hebben we een lange wandeltocht (9 km) voor de boeg en gaan dus vroeg slapen.

Hotel: Majestic view lodge
Gelopen: 5,7
Gereden: 198mijl (319km)