Dag 14 - Zion

Sinds we in Amerika zijn hebben we, tot nu toe, allebei heerlijk geslapen. Afgelopen nacht was dat helaas anders. In slaap komen lukte niet: erg licht slapen, steeds wakker en ga zo maar door. Hierdoor zag ik vanmorgen de zon opkomen achter het prachtige gebergte. Deze oranjeachtige bergen, leken vanmorgen wel van goud: geweldig. We hadden de wekker om 6.50 gezet, want we wilden vroeg het park in. Aangezien ik wakker was, zag ik om 6.00 uur al een hele stroom auto’s richting het park rijden. Stiekem heb ik wat extra lawaai gemaakt zodat Alfred wakker zou worden en we nóg eerder konden gaan. Om 6.45 zaten we in de auto. Gelukkig is het maar 5 minuten rijden naar de ingang van het park. Onderweg aten we een bruin broodje met kipfilet en een yoghurtje. In het vorige nationale park (Yosemite), hadden we van een voorbijganger een ingangskaart gekregen, waardoor we nog niet de Nationale parkenpas hoefden te kopen. Vandaag moest dit wel, althans dat was de bedoeling. Rond deze tijd zat er nog niemand bij de ingang van het park, dus konden we gratis naar binnen. In Bryce Canyon deze pas maar kopen… We parkeerden de auto bij het visitorscenter en wachtten op de bus om naar stop ‘Grotto’ te gaan. Vanaf deze plek vertrekt de hike naar Angels landing. We waren goed voorbereid: zonnebrand mee, 9 flesjes water á 675ml mee en eten voor onderweg. In de bus was het al enorm druk, en dat voor 7.10 uur. Er moest een aantal mensen staan. De buschauffeur bleef maar vragen om door te lopen naar achteren. Eén vrouw had daar echter  niet zo veel zin in, want ze bleef maar herhalen dat ze totaal geen plek had. Dit terwijl er nog wel 2 mensen achter haar konden staan. Uiteindelijk heeft ze de hele weg lopen zeuren en klagen dat ze moest staan en dat het krap was. Bij elke bocht dreigde ze om te vallen. Achter haar stond een Nederlandse jongen, welke bij elke bocht in zijn kruis werd geprikt door haar Nordicwalk-stok die ze meehad. Bij het uitstappen benadrukte ze nog even flink, hoe enorm zwaar ze het had gehad. Dit terwijl de klim nog moest beginnen.

De hike Angels Landing heeft een lengte van 3,9km (totaal niet lang dus), maar een hoogteverschil van 1,35km! Een behoorlijke klim dus. Rond 7.25 uur begonnen we aan deze klim. Al snel bleek dat we binnen een paar honderd meter lopen ook heel wat honderden meters waren gestegen. Ons hart bonkte in onze keel, maar we liepen stug door. Nadat we ongeveer 45 minuten hadden gelopen en af en toe even stil hadden gestaan voor een watertje en een foto, kwamen we op het moeilijkste gedeelte. Hier hield het pad op en bestaat de berg alleen uit smalle rotsen met een ijzeren ketting om je aan vast te houden. Het was al erg druk en op deze smalle stukken kwamen ook passerende hikers vanaf boven, terug naar beneden. Voordat je de ketting kon loslaten, moest je eerst een stabiele positie vinden en vooral NIET naar beneden de kloof in kijken. We bereikten steeds grotere hoogte, maar besloten het allerlaatste stukje over te slaan. Het was namelijk zo druk geworden dat we er zeker nog een extra uur heen én terug over hadden gedaan. Daarnaast zijn we natuurlijk geen ervaren hikers en wilden we het lot niet tartten. Wijs hè. Volgens een bord op de route, waren er sinds 2003 maar 9 mensen omgekomen doordat ze naar beneden waren gestort😉. Wil je  een indruk krijgen van deze, stiekem toch best een beetje enge, trail, google dan even op: angels landing hike.
Daarnaast hebben wij ons over een aantal dingen zéér verwonderd. Komtie!
Deze trail kan best gevaarlijk zijn, overal staan waarschuwingsborden om geen kinderen en dieren mee te nemen. Op de hoogte waar wij zijn omgedraaid, al een heel stuk na de ijzeren kettingen, kwamen een familie tegen met 3 kinderen, van ongeveer 3, 4 en 6 jaar oud. De jongste en de oudsten waren vreselijk aan het huilen. Wij keken even en de vader zei tegen ons: ‘they have second thoughts’. Als je op internet de hoogte ziet, en welke schoentjes deze kinderen aanhadden, zouden deze ouders meteen aangeklaagd moeten worden.
Ook een man met 1 arm in het gips en in een mitella, besloot  nonchalant langs de ijzeren kettingen te lopen alsof er niks aan de hand was.
Alsof dit niet genoeg was, kwamen we een vrouw tegen met een gipsen been in zo’n kunststof voet. Ik vraag me echt af, waar deze mensen hun verstand hebben. Alsof dit nog niet genoeg was, zagen we talloze mensen op sneakertjes, en slippers lopen.

Enfin, genoeg hierover. Nadat we een dik uur later weer veilig beneden stonden (in totaal 2 en half uur), besloten we een andere hike te gaan doen. De Narrow trail. Dit is een route die grotendeels door een riviertje loopt. Deze rivier heet de Virgin River en heeft in vele duizenden jaar een kloof gemaakt. We stapten op de bus en stappen uit bij de Narrow trail. Het eerste stukje was een aangelegd pad         met weinig hoogteverschillen, heel anders dan de route van eerder. Onderweg zijn we getuige van een hinde met haar jonkie die aan het grazen zijn. Gek genoeg trokken ze zich weinig van de toeristen aan. Zie de foto. Overal stonden waarschuwsborden dat je alert moest zijn op een ‘flashflood’. Ver weg van waar de toeristen deze rivier betraden, kon het erg slecht weer zijn en abrupt een zogenaamde flashflood ontstaan. Dit risico was vandaag ‘possible’ maar niet ‘probebly’. We besloten, net zoals honderden anderen, dit risico voor lief te nemen. Aan het eind van het aangelegde park stuitten we op de rivier. Een trappetje leidde ons naar beneden en de tocht door de rivier kon beginnen! We stapten in de rivier, die op dit punt ongeveer 15 tot 20 centimeter diep was. Door de stroming kon je de rotsen en de stenen op de bodem niet goed zien en was het zoeken naar het evenwicht. Terwijl het dieper werd, nam ook de stroming geleidelijk toe. Af en toe konden we op de kant over stenen lopen, daarna moesten we weer oversteken de rivier door en soms tientallen meters lang door het water waden. Op sommige plekken kwam het water onze heupen, bij onze Aziatische medemens soms tot de schouders. In de pendelbussen werd omgeroepen dat het, ook in de zomer, erg koud kon zijn in en bij de rivier. Daarom werd sterk geadviseerd om een jas mee te nemen. Deze hadden we niet mee en vonden we ook echt onzinnig. Terwijl we verder liepen, zagen we mensen met de meest dikke jassen aan. Dit zag er erg onhandig uit, aangezien de zakken van de jassen allemaal volliepen met water. Het bleek überhaupt ook onzin, want het was enorm warm. Het water gaf een fijne koelte, maar was niet koud. Onderweg stopten we om een broodje te eten.
Na 2 kilometer vonden we het welletjes, want we moesten ook weer terug. Aangezien het niet makkelijk lopen was, wilden we graag terug. We grapten over dat het verrassend was, dat geen van ons twee gevallen was. Dit was de goden verzoeken, want een kwartier later gleed ik weg en viel voorover in het water. We snappen het allebei niet, ik ben toch niet onhandig? Voor degene die mij (Roy) kennen, snappen dat er één iemand de schuld hiervan kreeg: Alfred! Gelukkig was alleen de voorkant nat en viel de schade mee😉

Na weer 2 kilometer kwamen we terug bij het beginpunt en tevens eindpunt. We liepen weer terug naar de pendelbus, die ons terugbracht naar de parkeerplaats. Inmiddels was het drie uur en waren we blij dat we zo vroeg vetrokken waren. De parkeerplaats was een stuk drukker. We stopten onderweg voor een hapje eten bij Oscar’s Cafe. Roy nam een bruine speltbol met kip en avocado (het smaakte zowaar gezond want er was niks gefrituurd of gegrilld én er zat sla op!) en Alfred nam een broodje pulled pork. We hadden ons drinken nog niet half op en we kregen alweer een refill! Wat een service. Terwijl we zaten te eten, betrok de lucht binnen 10 minuten en ging het regenen. Nadat we vol zaten, liepen we met een cola(light)buik richting de auto om terug naar het hotel te rijden.
Eenmaal bij het hotel aangekomen, vonden we het tijd voor een lekkere duik in het zwembad. Zo snel de lucht wat dichtgetrokken, zo snel was hij ook weer blauw. We koelden heerlijk af en, nadat we compleet waren ingesmeerd met zonnebrandcrème, gingen we overheerlijk in de zon liggen bakken. Hierna douchten we ons en haalden we bij de supermarkt in Springdale een broodje. Deze aten we op, op ons balkon met uitzicht op de bergen. De rest van de avond relaxten we wat en zochten dingen uit over onze reis naar Bryce Canyon, voor morgen.

Hotel: Majestic View Lodge, Springdale
Gelopen: 15,8km
Gereden: 9 mijl (14,4km)