Dag 15 - Bryce Canyon

De wekker ging, zoals bijna een gewoonte begint te worden, weer redelijk vroeg. Om 6.45 uur namelijk, want we wilden om 7.30 uur in de auto zitten. Tot dusver ging alles goed. Helaas bleek bij het opstaan, dat ik maar moeizaam mijn bed uit kon komen. Zere benen? Nee. Zere voeten? Ook niet. Pijnlijke enkels dan? Weer mis. Het voelde namelijk alsof ik een gekneusde rib had. Blijkbaar was mijn sierlijke val in het water, toch iets minder goed gedaan dan verwacht. Ik ving mij namelijk op in het water ben heb daarbij blijkbaar een spiertje verrekt. Hoesten, ademen en überhaupt bewegen is niet fijn: maar we gaan gewoon lekker door. Alfred verzorgde me overigens goed😉

Nadat alles weer was ingepakt, checkten we uit en namen een coffee-to-go mee voor onderweg. Tijden het rijden is dit, inclusief een iets te rijpe bruine banaan, wederom ons ontbijt. We gaan opnieuw het Zion national park in, waarbij we dit keer eindelijk onze nationale-parken-pass konden kopen. Hierna rijden we het hele park door en klimmen met de auto rustig de bergen in op weg naar de tunnels. Deze tunnels stammen uit 1930 en zijn te krap voor het hedendaagse verkeer. Met name bussen en campers hebben het lastig. Hierdoor kan er steeds maar vanaf één kant tegelijkertijd worden ingereden. Het uitzicht op Zion park is, zo hoog in de bergen, werkelijk fantastisch! Bergen met lagen, die lijken op leisteen, worden opgevolgd door bergen die compleet glad zijn afgesleten. Nadat we de tunnels uitkomen, veranderd het uitzicht direct. De bergen worden groener en hebben andere kleuren. Zodra we het officiële Zion park uit zijn, dalen we binnen 10 minuten naar beneden waar de natuurlijk opeens op die van Zuid-Limburg lijkt. Glooiende groene weilanden, inclusief koeien! Een half uur later lijkt de natuur ineens op die van Oostenrijk. Groene bergen, dennenbomen en blokhutten. Opeens stopt dit en rijden we Red Canyon in waarbij de bergen, hoe toepasselijk ook, rood zijn. We stoppen even bij de rode stenen tunnel op Highway 12. Voor ons beter bekend als de ‘Bassie en adriaan’ tunnel. Ze zien er fantastisch uit en de kleur is adembenemend. We rijden verder naar Bryce Canyon, waar we 20 minuten later arriveren.  Het is inmiddels kwart voor 10 en nog heerlijk rustig. Het park is niet groot en we besluiten met de auto, helemaal naar het eind te rijden en vanaf daar terug naar het begin. Dit park heeft namelijk maar één in- en uitgang. Na 20 minuten (het park is maar 16 mijl lang), stappen we uit bij Rainbow point. Vanaf hier hebben we een geweldig uitzicht over het gehele park. Bryce Canyon is ontstaan doordat samenwerkende krachten van vriezen en dooien, kalk- en zandsteenformaties vormen die langzaam geërodeerd en op die manier zogenaamde hoodoos ontstaan. De informatieborden leren ons dat deze Hoodoos worden gevormd door twee processen. Het eerste proces, vorstverwering, oefent vooral in de winter zijn invloed uit. Water sijpelt in kleine scheuren in de rots. Wanneer het water bevriest, zet het uit, waardoor de scheur groter wordt. Het ijs smelt, er loopt meer water in de scheur en het water bevriest weer. Scheuren kunnen op deze manier zo groot worden, dat er stukken rots afbreken.
Dat is waar het tweede proces verdergaat: regen neemt de stukjes rots die zijn afgebroken door het vriezen en dooien van water in scheuren mee. De regen draagt ook bij aan de erosie van de rots doordat het wat zuur is. Kalksteen, waaruit hoodoos bestaan, lost daarin op.
Tot zover deze natuurkundige les.

Terwijl we hier rondlopen en deze prachtige natuurlijk bekijken, is de lucht blauw en er zijn een paar prachtige witte wolken. Het is heerlijke fris, met 19 gaden. We videobellen even met het thuisfront, want zowaar hebben we internet! Kunnen we meteen de omgeving laten zien. Ook zien we een mormoonse familie in levende lijve. Erg naar hun zin lijken ze het overigens niet te hebben. Ze sletteren wat rond in hun, bijzondere, kleding. De vrouw doet ons denken aan het ‘Zeeuws meisje’ uit de boterreclame van vroeger. Na dit stiekem bekeken te hebben, reden we langzaam terug naar beneden waar we de Natural Bridge bewonderden. De zon scheen prachtig op de brug, waardoor deze nóg roder leek dan de rotsen die we vanaf boven zagen. We maken een paar foto’s lopen wat rond en rijden naar het volgende punt, fairview point. De heenweg reden we achter een namelijk een hotdog kraampje en we hebben inmiddels wel trek. We bekijken vluchtig de canyon, die vanaf hier niet zo anders is dan vanaf de vorige punten. Meer oog hebben we voor de versbereide hotdogs. De vrouw achter het kraampje is aardig en vraagt natuurlijk waar we vandaan komen. We moeten even wachten op de hotdog want ‘hij moet wel vers’ zijn volgens mr. Hotdog himself. Aan een picknicktafel in de schaduw is plek want de temperatuur is inmiddels opgelopen tot 27. Twee mannen, van middelbare leeftijd, schuiven bij ons aan. Uiteraard vragen ze waar we vandaan komen, wat we gaan doen en hoelang we hier al zijn. Zelf komen ze uit Florida en is dit hun eerste keer in Utah. Blijkbaar was dit niet het doel van het gesprek, want na deze vragen volgt al snel een negatieve hartuitstorting over president Trump.

De volgende stop is inspiration point. Opeens slaat het weer om. Binnen 15 minuten wordt de lucht in de verte gitzwart en begint het flink te waaien. Terwijl we wederom genieten van het spectaculaire uitzicht, begint het in de verte te regenen en horen we gerommel. Naar de auto dus, want onderweg zagen we al waarschuwingsborden over bliksem. De trail die we eigenlijk willen wandelen slaan we voor nu even over. Misschien wordt het vanmiddag nog droog. Het is vanaf hier maar 10 minuten rijden naar ons hotel, nét buiten het officiële park. Het hotel ligt in ‘old Bryce town’. Voor velen bekend als de plek waar Bassie en Adriaan ook zijn geweest. Op t.v. ziet het er geweldig uit: een leuk wild west stadje met saloondeurtjes. Helaas valt het in het echt vreselijk tegen, al zou dit ook kunnen komen door het troosteloze weer want het is inmiddels gaan regenen. Om 13.00 uur kunnen we gelukkig al inchecken en lopen, als het even droog is, toch door deze fakestadje heen. Er zitten nog wat hotels waar we even de menukaarten bekijken. Het is allemaal niet heel veel bijzonders dus lopen we nog even een souvenirwinkel in voor een leuke magneet. We zien dat het weer begint te regenen en lopen snel terug naar onze kamer. Het laatste stuk van de middag bekijken we op t.v. een gedeelte van een film, Jurrasic park deel 1, en nemen wat chili chips die we pas hebben gekocht. Helaas blijkt deze super heet/scherp te zijn, (zo blijkt ook de volgende ochtend, maar hier zullen we niet over uitwijden).  Helaas knapt het weer niet echt op maar tussen de buien door lopen we even naar eetgelegenheid aan de overkant van de weg. We lopen naar binnen en kiezen een ‘fried chicken’ menu. We worden geholpen door een vrouwelijke versie van ‘Bart de Graaff’, welke net met haar hoofd boven de counter uitkomt. Aangezien ze haar nek mist, doet ze ook erg veel denken aan ‘Hetty’ uit NCIS L.A. Haar zware stem verraad dat ze waarschijnlijk rookt. Binnen 10 minuten hebben we ons menu, welke eens een keer normaal van formaat is.

Als we het allebei ophebben lopen we terug naar de kamer. Het is inmiddels droog, maar in de verte is de lucht alweer donker. De zonsondergang bekijken in de canyon, gaat dus helaas niet lukken. De rest van de avond kijken we Jurrasic park deel 2 en een gedeelte van deel 3. Als de zon ondergaat schijnt even de zon door de wolken en worden we alsnog getrakteerd op een prachtige oranje/roze zonsondergang.

Hotel: Bryce Canyon View
Gelopen: 6,6
Gereden: 142 mijl (229km)