Dag 18- Moab

Deze dinsdag moesten we er wederom vroeg uit. De wekker ging om 6.45 uur, want onze eerste excursie van deze reis was aanstaande. In totaal hebben we drie excursies geboekt, plus een Alcatraz bezoek en een bezoek aan Universal Studios. Het enige nadeel aan deze drie excursies, is dat we ze op drie achtereenvolgende dagen hebben. Vandaag nummer één, namelijk: Rafting. Na het eten van ons gebruikelijke yoghurtje en een banaan, rijden we richting het bedrijf welke zich op 3 minuten rijden bevindt. Als we aankomen bij het bedrijf zien we dat het al een drukte van belang is. We parkeren onze auto en vertellen dat we een excursie hebben. Meteen krijgen we een zwemvest uitgereikt, die door onze raftbootgids wordt strak getrokken. Aan zijn armen te zien raft hij vaker en dit is ook te merken met het omdoen van het zwemvest. Een korset is er niks bij…

Nadat iedereen aanwezig is krijgen we een ijzeren kistje uitgereikt waar onze waardevolle spullen in kunnen. Deze doet ons denken aan klein legerkistje waar soldaten vroeger hun eten in hadden. Aangezien we maar één telefoon, wat flesjes water en zonnebrandcrème hebben, blijft ons kistje vrij leeg. In totaal gaan er deze morgen, van dit bedrijfje, drie raftboten het water in. Op elke boot ongeveer 9 á 10 mensen. Met z’n allen is stappen we in een Amerikaanse schoolbus; geweldig! Comfortabel zit deze bus niet, maar het wel een leuke ervaring. Bonnie is onze buschauffeuse en ze trapt het gas flink in. Na 40 minuten stappen we uit op de plaats van bestemming. Twee, nogal mannelijke Duitse vrouwen, vragen of we even een foto van hen willen maken in vol ornaat. Uiteraard vragen we eerst onze radio en fiets terug, maar nemen dan een leuke foto. Nadat er eerst tig andere boten te water zijn gelaten is ‘ons’ bedrijf aan de beurt. Wij zitten bij Taylor. Hij roeit onze deze trip door het water en zorgt ervoor dat we niet verdrinken. Taylor is een jongen van veel woorden en we schatten hem op een jaar of 29. Hij is erg groot en heeft een weelderige (lees: onverzorgde) baard en is breed van gestalte. Als hij zich later, in de boot, voorstelt blijkt hij net 18 te zijn. Hij raft al 7 jaar en sinds twee maanden doet hij dit commercieel, tijdens zijn zomervakantie. Veel persoonlijke verhalen volgen later deze trip.
We merken op dat het water eerst erg rustig is maar na een tijdje gaan we de eerste stroomversnelling in. Al snel worden we zeiknat. Afwisselend zijn er stukken met stroomversnellingen en stukken waar het rustig is en je eventueel kunt zwemmen. Deze kans laten we aan ons voorbij gaan. De rivier waar we dit op doen, heet de Colorado River en is meer dan 2300km lang. Op deze raftboot zitten we met twee andere gezinnen. Taylor vraagt om de beurt waar we vandaan komen en wat we gaan doen in de USA. Eén gezin komt uit Colorado Springs en vertelt enorm enthousiast dat ze eens in Amsterdam zijn geweest. Het andere gezin komt uit Holland (Michigan). Ze vinden het erg leuk nu eens ‘echte’ Hollanders te ontmoeten. Bij nader onderzoek blijkt in deze stad te zijn gesticht door een Nederlandse dominee, dhr. A.C. van Raalte (anno 1847). Er schijnt nog steeds een hoog aantal Nederlanders te wonen, welke nog steeds Nederlandse uitdrukkingen gebruiken. Zo eten ze er nog steeds ‘Snert’, wordt er bij vochtig weer nog steeds gezegd ‘It’s very benauwd’ en bestaat het politie-embleem uit o.a. de tekst: ‘God zy men ons’’ en ‘Eendragt maakt magt’. Ook staat in deze een molen en zijn er honderden tulpen te vinden. Tot zover onze dagelijkse  rubriek ‘leren met Alfred & Roy’.

Het raften zelf is erg leuk, al had het best een tandje meer gemogen qua wildheid. Deze dag is het gelukkig erg bewolkt. Als de zon, op het water, af en toe doorkomt branden we bijna weg. Taylor praat weer verder en vertelt dat het water voor deze tijd van het jaar erg hoog staat. Dat schijnt vrij gunstig te zijn voor de stroomversnellingen. Een maand geleden stond het water een meter hoger maar toen was het raften te gevaarlijk. Verder vertelt hij dat hij heel bang is om kaal te worden. Geen idee waarom hij dit moest vertellen, maar ik houd wijselijk mijn mond… Daarnaast verteld hij dat hij heeft meegedaan aan een Amerikaanse kookshow op televisie, iets wat we ons maar moeilijk kunnen voorstellen.
In één van de laatste wilde stroomversnelling, roeit Taylor iets te fanatiek en breekt de complete linker peddel af. Gelukkig is hij op alles voorbereid en fikst hij dit binnen een paar minuten. Het gehele raften is erg leuk! We kijken onze ogen uit want de rivier kronkelt langs bergen en steile kliffen. Alles wat we om ons heen zien was ooit, ten tijde van het supercontinent Rodinia, deel van de zeebodem en dat nog steeds goed te zien. Overal zijn fossielen van schelpen, vissen en dinosauriërs te vinden. Ook zie je in al de Nationale parken heel duidelijk alle aardlagen. Soms staan al deze lagen horizontaal en soms bijna verticaal, doordat de aardplaat onder de zeeplaat schuift en de bodem omhoog drukt. Erg fascinerend.
Om ongeveer 12 uur meren we af aan de zijkant van de rivier. Wij hebben namelijk een ‘half day raftingtrip’ en geen hele. Als we uitstappen gaat het even kort regenen. Voor ons maakt dat niet uit, want nat zijn we toch al. Met de Amerikaanse schoolbus rijden we weer terug en leveren onze spullen weer in.

Tegenover dit bedrijf zit een ‘frozen yoghurt’ winkel. We besluiten een overheerlijk, maar achteraf duur, ijsje te eten. Er staan 16 ‘softijstaps’ waar je zelf met je bakje (eerder een ‘bak’ overigens) zelf je smaakt kunt tappen en daarna er van allerlei fruit, snoep, koek of andere zoetigheden overheen kunt strooien. Het geheel wordt dan gewogen, waarna de prijs wordt berekend. Voor 19 dollar zijn we twee giga ijsjes rijker. Gelukkig is dit in plaats van onze lunch en als we het ijs proeven, zijn we snel over de prijs heen.

Als we het rustig hebben opgegeten, is het nog maar 13.15 uur. Een trail lopen hebben we geen zin in, dus besluiten we naar een wijnboerderij te gaan. Deze ligt op ongeveer 15 minuten rijden. Hier kun je voor 1 dollar, 3 verschillende (slokken) wijn proeven. Het smaakt heerlijk en we besluiten van de lekkerste een flesje te kopen. Op deze plek bevindt zich ook een filmmuseum over de films die in de omgeving van Moab zijn gemaakt. Dit betreffen vooral veel westernfilms, waaronder ‘Indiana Jones and te last Crusade’, ‘Thelma and Louise’ en vrij recent ‘The Lone Ranger (2013)’. Ook zijn hier veel commercials en videoclips opgenomen, waaronder één van Jon Bon Jovi, genaamd ‘Blaze of Glory’. We lopen rond en bekijken hier een korte film over het ontstaan van de filmindustrie rond Moab. Nadat we alles hebben gezien, rijden we terug naar het hotel en relaxen bij het zwembad. Na het douchen besluiten we te gaan eten bij een restaurant dat onderdeel is van het raftbedrijf. We krijgen, omdat we hebben geraft, hier 10% korting. We worden geholpen door een serveerster met de naam ‘Rainbow’ (geen grap). Ze is erg vriendelijk en komt al snel aan met een broodje met boter en een grote bak salade. EINDELIJK! Dit keer zonder lagen mayonaiseachtige substanties of bergen andere ongezonde dingen, maar gewoon gemengde sla, tomaatjes, olijven en een paar croutons. Dit alles is afgegarneerd door een friszurige dressing. Het restaurant ziet er gezellig uit, een soort western blokhut. Enorm druk is het niet, er zitten ongeveer 40 mensen. Het personeel bestaat, voor zover we kunnen tellen, uit 15 man. Eén, nogal sprieterige, jongen is blijkbaar een stagiair want bij aankomst staat hij de stoep te vegen. Even later, als we zitten te eten, mag hij binnen de ramen en deuren wassen. We vinden het maar een raar tafereel, wie verzint er nou om ramen te gaan wassen terwijl de gasten zitten te eten. Ook werkt er een serveerster die blijkbaar net een schminkcursus heeft gevolgd, en dit vandaag bij haarzelf heeft uitgeprobeerd. Ze ziet eruit als een panda die zojuist is aangereden. Nadat we een tijdje zitten te eten, blijkt ook de familie uit ‘Holland’ naast ons te zitten, en ook de twee potteuze Duitse vrouwen zijn aanwezig. Blijkbaar werkt de 10% discount niet alleen bij Nederlanders😉.

Als we het diner genuttigd hebben, rijden we weer naar ons hotel. De rest van de avond besteden we aan de televisie, blog en een spelletje en gaan op tijd naar bed.

Hotel: Motel 6, Moab
Gelopen: 3,5km
Geraft: 10km
Gereden:  11 mijl (18km)