Dag 20 - Page/Lake Powell

Door Alfred & Roy - 03-08-2019 07:20

Rond 8 uur ’s morgens hadden we alles weer ingepakt en konden we ontbijten. Dit keer zat het erbij in. Ook even lekker; iets anders dan een banaan en een yoghurtje. Hierna reden we richting Page en Lake Powell. De rit van 2 en half uur, was niet bijzonder spectaculair maar prima te doen. Onze eerste stop was de Horseshoe bend. Een hoefijzerachtige kromming van de Colorado river, uitgeslepen in de rotsen. We parkeerden de auto, namen flesjes water mee en liepen richting het uitkijkpunt. Een korte wandeltocht van ongeveer 800 meter. Het eerst stuk liepen we omhoog door het zand, alsof je door de duinen liep, waarachter zich de zee zou bevinden. Bovenaan bleek dat we een afdaling voor de boeg hadden. Voor de mensen die terug liepen was dit dus een korte klim. We spraken onze verbazing tegen elkaar uit, dat de mensen zo zuchtte en steunden terwijl ze weer naar boven liepen. Een Nederlands vrouw hoorde dit blijkbaar en deelde een korte sneer uit. ‘Jullie merken de terugweg wel hoe zwaar dit gaat worden hoor!’ Uiteraard bleek de terugtocht een peulenschilletje voor onze, inmiddels gepierde, lichamen te zijn. Absoluut niet te vergelijken met onze vorige hikes in bijvoorbeeld Arches. Het idee dat deze vrouw dit al ‘zwaar’ vond, vonden we een vermakelijk idee.. Ze doet vast het rondje andersom, waarbij al onze bezochte parken nog moeten komen.

Enfin, het uitzicht was werkelijk fantastisch en adembenemend mooi. Uiteraard zijn er geen hekken te vinden, waardoor je goed moet oppassen waar je loopt en zeker niet te dicht aan de rand moet komen. De afgrond is duizelingwekkend diep en er staan borden dat er regelmatig mensen naar benden vallen en overlijden, doordat ze de mooiste en beste selfies proberen te maken. Dit brengt ons meteen op het volgende punt: Aziaten! We willen ze niet allemaal over één kam scheren dus houden we het, voor ons doen, redelijk oppervlakkig. Deze zelfzuchtige groep mensen irriteert ons al drie weken. Voorkruipen, schreeuwen en ander respectloos gedrag behoort tot één van hun specialiteiten. Het nemen van selfies en foto’s behoort tot een ander, vergevorderd, doel in hun leven. Met busladingen overspoelen ze de toeristische plekken, kruipen dan snel voor om een complete foto reportage te maken en denken hierbij totaal niet aan andere mensen.  Alfred stond blijkbaar iets te dicht op een groepje van deze mensen, terwijl er een foto werd gemaakt. Netjes vragen of hij even aan de kant wilde, ging natuurlijk niet. Een oorverdovende Aziatische oerkreet maakte duidelijk dat hij heel snel aan de kant moest gaan, of anders een samoeraizwaard tussen zijn ribben kreeg.  Of in ieder geval iets wat erop leek. Oh ja, in smakken en snel eten zijn ze wereldkampioen😉

Nadat we toch nog hadden genoten van het uitzicht, besloten we Page in te rijden. We waren vanmorgen vroeg weggegaan want we hadden een uur tijdsverschil. Natuurlijk hadden we niet goed gekeken en ging de klok terug, wat ons een extra uur opleverde. Natuurlijk heel leuk, maar om half 11 hadden we de Horseshoe bend al bekeken en moesten we ‘wachten’ tot 14.00 voordat onze excursie begon. We kwamen langs de gigantische winkel Walmart, waar we opnieuw een lading waterflesjes insloegen en wat te eten haalden. Hierna reden we verder door het plaatsje en reden richting Lake Powell om de stuwdam te bekijken. Voor ons was deze dam indrukwekkender dan de Hooverdam. Bij deze dam was ook een gratis museum, waarbij je op allerlei interactieve manieren de bouw van de dam kon bekijken. Ook de omgeving kwam ruim aan bod. Het ontstaan van de Colorado river en de manier waarop de dam voorziet in de stroombehoefte. We keken hier ook een korte, maar zeer interessante, film over de ‘ontdekking’ van Glenn Canyon en de bouw van de dam. Hierna reden we terug naar het centrum van Page en aten bij de grote gele M een ijsje. Het was inmiddels bijna 13.00 uur dus besloten we maar naar de plek te rijden, vanwaar onze excursie vertrok.
Bij aankomst bleek het fijn dat we op tijd waren, wan het was enorm druk. We kochten een magneet en hoefden eigenlijk niet zolang te wachten.

Om 14.00 uur werden we omgeroepen in en groepjes van 8 mensen geplaatst. Elk groepje had een gids en die van ons heette Kevin. Kevin was een originele Navajo. Dit is trouwens verplicht, aangezien één Navajo familie deze complete grond bezit. Op, of liever gezegd in, deze grond bevinden zich de Upper-, Lower- en X-Canyon. Regen en wind heeft groeven uitgesleten in de zachte, rood/oranje achtige zandgrond, waardoor deze smalle Canyons zijn ontstaan. Wij bezochten vandaag de Lower Cayon welke door veel mensen, als mooiste wordt beschouwd. Deze gaat dieper de grond in, maar is iets minder lang. Doordat deze zo diep en smal is, is deze moeilijk toegankelijk. Je moet goed ter been zijn, wil je hier beslagen ten ijs komen. Uiteraard voor ons geen probleem. We daalden af, over de steilste trap die we ooit hebben gezien. Met maat 47,5 nog een flinke uitdaging voor Alfred, aangezien de treden maar 10 centimeter breed waren. Onze gids Kevin (een jaar of 25 oud) was een enorm vrolijke en bevlogen gids en vertelde heel enthousiast over deze geweldige Canyon. Ook deed hij zich voor als een professionele fotograaf. Hij wist waar je de mooiste foto’s kon maken en wilde dit graag voor je doen. Handig! De route duurde een uur en was werkelijk geweldig! De kleuren, rondingen en vormen die in het steen zijn gesleten zijn fantastisch. Het zonlicht welke op deze rode en oranje kleuren schijnt, maakt het spectaculair. Kijk en oordeel zelf. In ons groepje zaten, naast ons, twee andere Nederlands, een stelletje uit Texas (welke zijn autosleutel in de diepe Canyon, door de trap liet vallen), een Italiaans stelletje en een stel uit Phoenix.

Na een uur kwamen we, via een hele smalle gleuf in de grond, weer naar boven. Andere mensen op deze manier naar boven zien komen, zag er hilarisch uit. Alsof je via het geboortekanaal de aarde verliet. Na Kevin een fooi te hebben gegeven, reden we richting ons hotel. Voor deze dag, en met deze hoge temperaturen, waren we er klaar mee.

Het hotel, Quality Inn, lag op een steenworp afstand van Lake Powell en sommige kamers keken hierop uit. Een uiterst vriendelijke (en voor ons dit keer ook gemeend) vrouw, stond achter de balie. Ze wees onze kamer en vertelde dat het ontbijt erbij inbegrepen zat. Mooi!
Na onze ruime kamer te hebben opgezocht gingen we even naar het zwembad, en relaxte hierna op onze kamer.

’s Avonds aten we een pizza in een leuk restaurantje, waar het enorm druk was. Voor ons in de rij, stond een Frans gezin. Er was nog één tafeltje voor twee en daar mochten wij zitten. Het gezin moest wachten, wat de gemoedstoestand van de vader niet ten goede kwam. Zichtbaar geërgerd mochten ze een kwartier later ook plaatsnemen. De pizza was overigens heerlijk!

De rest van de avond hebben we t.v. gekeken en de wekker voor morgen eens iets later gezet!

Hotel: Quality Inn, Lake Powell
Gereden: 129 mijl (208km)
Gelopen: 7,7km

Reacties

Wilke 03-08-2019 10:04 {{button-59253}}

Leuk weer

Hélène van Klaarbergen 04-08-2019 20:15 {{button-59327}}

De musea en uitleg bij de parken die je krijgt is erg compleet. Je krijgt een heel goed beeld van het ontstaan van de Dam of de gesteenten. Leuk weer om te lezen, heel gaaf allemaal👍🏻
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan