Dag 27 - San Diego

Door Alfred & Roy - 09-08-2019 06:43

Vandaag is het donderdag en hebben we onze laatste volle dag in San Diego! We werden om 8.00 wakker (of eigenlijk al om 5.30, aangezien onze buren wel 10 keer hun deur KEIHARD dichtsloegen) en begonnen onze dag weer heerlijk in het bubbelbad. We betrapten een stelletje wat intiem aan het zoenen was. Ze voelden zich enorm betrapt en het meisje kreeg een rode kleur. Je jongen had schijnbaar een wapen bij zich😉 We trokken er ons niks van aan en liepen naar het bubbelbad. Voordat we erin stapten zag Alfred een wesp in het water. De held beschermde zijn geliefde en gooide de wesp uit het water. Het zou zielig zijn als Roy alweer geprikt zou worden…😊 De temperatuur van het water was heeeeeeerlijk! Serieus een perfecte start van de dag. Na een half uurtje liepen we terug naar onze kamer om een yoghurtje en een halve banaan te eten. Dit deden we snel, want we wilden zo snel mogelijk verder de stad verkennen. We regelden een Uber en werden gereden naar Oldtown. De chauffeur was oud en deed denken aan Rob Verlinden. Hij had eveneens een grote hoed op en rook een beetje muffig. Aan zijn armen had hij de handschoenen van Michael Jackson; geen idee waarom.

Oldtown is het oudste gedeelte van de stad. Toen we daar aankwamen kregen we niet het gevoel van een authentiek dorpje. Logisch, want in de jaren 90 is het dorpje volledig gerenoveerd om toeristen aan te trekken.
We struinden door het dorpje en kwamen grappige winkeltjes tegen. Het geheel leek op de set van bijvoorbeeld de oude serie ‘Dr. Quin Medicine Woman’. Saloons met klapdeurtjes, huifkarren, en een echt Colorado House. Eigenlijk hadden we het idee was om hier eens rustig te gaan ontbijten met een goede kop koffie. Nadat we even hadden gewacht (alles hier ging pas om 10.00 uur open), konden we een tafeltje uitkiezen. We kregen de kaart en bekeken deze aandachtig. Tot onze spijt was hier niks van een pancake of eier-gerecht op te vinden. Alles was warm en bestond uit Mexicaanse wraps, tortilla’s en Dorritos chips. Hier hadden we ’s ochtends echt geen zin in en we besloten weer te vertrekken. We liepen wat rond en vonden aan de rand van dit ‘openluchtmuseum’ een soort diner.

Binnengekomen bestelde Alfred Pancakes met fruit en  ik (Roy) een gebakken ei (sunny side-up) met toast. Uiteraard beiden vergezeld met een kop koffie. Even later kwam een andere ober vragen welk brood ik als toast wilde hebben. Het duurde enige tijd voor we het kregen. Alfred kreeg 3 grote pancakes met een laag fruit en slagroom. Ik kreeg 2 gebakken eieren en gebakken aardappelen (blijkbaar had ik die gemist op de kaart). De toast ontbrak. Ik wilde het vragen, maar de serveerster kwam niet terug. Zonder toast smaakte de eieren ook prima. De gebakken rozemarijn aardappelen waren, zo vroeg op de ochtend, vreemd maar smaakten prima. Nadat we een kwartier later onze maaltijd zo goed als op hadden, kregen we nog een kop koffie en kwam de serveerster mijn toast brengen. Geen idee waarom het als nog kwam, maar ik heb er een beetje van geknabbeld en de rest laten liggen.

We rekenden af en besloten een elektrische step te huren. Deze zijn werkelijk overal in San Diego (ook in Chicago en San Francisco) te vinden. Je kunt ze huren van 4 verschillende bedrijven. De steps staan overal op de stoep en zijn met een app te ontgrendelen. Ik had de app de vorige dag al geïnstalleerd, maar Alfred nog niet. Na een hele tijd prutsen en honderd keer onze gegevens invoeren (lees: creditcard gegevens, email, adres, telefoonnummer etc.) lukte het eindelijk! Je moet even hard steppen, waarna je een gasknopje indrukt en vooruit schiet. IN het begin even wennen, want ze gaan best hard 15 mijl (25km) per uur. Heuvel af nog harder. We hadden geen haast dus deden rustig aan. De heuvel op ging wat lastiger. Met de step mag je niet over de stoep, toch hadden we google maps ingesteld op ‘wandelen’, want we wilden opnieuw naar Balboa park. Nadat hij ons enige tijd een enorm drukke weg op wilde sturen, zette we de step aan de kant en deactiveerden we deze. Je kunt ze op elke gewenste plek neerzetten, zolang ze maar niet in de weg staan. Wij hielden ons daar netjes aan, de rest van de mensen iets minder. Ze waren werkelijk overal te vinden.

Voor het laatste stukje bestelden we weer een Uber, want we hadden geen zin om nog 45 minuten te wandelen. Eenmaal aangekomen in het park liepen we rond. We begonnen aan het begin bij een grote fontein. Rondom deze waterspuiter zaten kinderen van een opvang pootje te baden. Daarnaast deden ze allerlei spelletjes in verschillende hoeken. Het deed ons denken aan de Koningsspelen. Blijkbaar had één van deze groepen een stagiair die er geen zin in zat. Ze was vrij fors en zat met een nukkig gezicht tegen een boom aan geplant. Als startopdracht heeft ze vast een geweldige eerste indruk gemakt: niet. Allebei genoten we van de gedachte dat we nog eventjes vakantie hebben. Een paar honderd meter verder stapten we een gebouw in met een binnentuintje. Totaal niet-Amerikaans om te zien. De Mexicaanse invloeden waren in dit park ook duidelijk aanwezig. Op de één of andere manier voelde dit echt aan als vakantie. We besteedden in dit park een paar uurtjes. Op het laatst moest Roy hoognodig naar de wc en bleef Alfred achter op een bankje in het park. Dit bleek een uitgelezen kans te zijn voor een interviewer van het toeristenbureau van San Diego. Een gewillig, treurig slachteroffer helemaal alleen op een bankje. Ze vroeg of Alfred een paar minuten tijd had. Zo keurig en netjes als hij is, zegt hij hier geen problemen mee te hebben. Binnen een kwartier spuwde de dame in kwestie een vragenvuur op Alfred af. De vragen gingen over het verblijf in San Diego: hoeveel heb je uitgegeven? Waar kom je vandaan? Hoe vaak ben je hier al geweest? Alfred was blij dat het klaar was en dat Roy hem kwam redden. Snel renden we weg om op zoek te gaan naar een step. We hebben namelijk bedacht om terug te gaan naar Gaslamp District om daar wat rond te struinen en een drankje te doen (lees: happy hour). Een step was zo gevonden en we scheurden op deze heerlijke dag en in een aangename temperatuur terug naar het Gaslamp District. Helaas was het nog te vroeg; happy hour was nog niet begonnen. We besloten daarom richting een ander gedeelte van de haven te lopen waar een groot vliegdekschip lag. Deze hadden we gisteren vanuit de bootbus al gezien. Eigenlijk wilden we dolgraag hier binnen kijken, maar een rondleiding nam 2 tot 4 uur tijd in beslag en dat vonden we jammer. Van buitenaf viel te zien dat dit een gigantisch schip was, welke dienst had gedaan in de eerste golf oorlog.

Een stuk verderop was ook het originele schip uit de films ‘Pirates of the Caribbean’ te zien. Voor echte fans leuk, maar wij vonden dit te ver lopen. We liepen de ander kant op over de boulevard. Hierop stonden kraampjes welke allerlei souvenirs verkochten en stonden mensen muziek te maken. Daarnaast lagen er in de parkjes weer veel dak- en thuislozen. Hier valt ons hier trouwens op dat er enorm veel daklozen zijn in San Diego. Veel meer dan we hebben gezien in Chicago, San Francisco of waar ook waar we ooit zijn geweest. Sommigen zien er vrij verzorgd en ‘normaal’ uit, anderen lijken zeer verslaafd. De meeste hebben winkelwagens, bureaustoelen, rolstoelen of andere attributen welke wielen hebben, bij zich om al hun ‘eigendommen’ op te vervoeren. Alfred kan zich voor dit leed makkelijk afsluiten, voor mij (Roy) blijft dit zeer aangrijpend om te zien. Wij hebben een onvergetelijke vakantie en sommigen hebben nauwelijks kleren aan hun lijf.

Nadat we op een bankje een watertje hadden genuttigd, liepen we verder. Aan de kade, op de boulevard, was een fotoshoot bezig met alle miss’en van Amerika. Het deed ons denken aan de hilarische film ‘Miss Congeniality’ met Sandra Bullock. Ze hadden allemaal een blauwe jurk aan en gigantische hakken. Om hen heen hing een sjerp met de naam van hun staat. Ze zagen er allemaal uit alsof ze heel graag ‘world peace’ wilden.

We vervolgden onze weg en liepen het Gaslamp district weer in en zochten een barretje op voor een drankje. We verbleven hier een uurtje en bekeken op het terras alle voorbijgaande mensen. Hier hadden we ook bedacht wat we wilden eten: SUSHI! Via internet vonden we een AYCE restaurant in de Hillcrest buurt. We namen een Uber, want het bleek meer dan een uur lopen. Tegen 17.30 uur kwamen we hier aan en werden geholpen door een uiterst vriendelijke medewerkster. Voor 28 dollar konden we onbeperkt sushi bestellen. Of het komt doordat we al weken vet eten of ergens anders door, weten we niet, maar de sushi was hemels! Er was een ongekende variatie aan sushi en de combinaties waren totaal anders dan in Nederland. Wij, als echte sushi kenners, kunnen we zeggen dat dit één van de heerlijkste keren was! Voor wie ooit in San Diego is: RB Sushi in de wijk Hillcrest. De inrichting was nogal saai, maar de sushi maakte alles goed.

Hierna liepen we richting een supermarkt en kochten we een flesje wijn, welke we later op de kamer zouden nuttigen. We namen een Uber terug naar ons hotel, want dit is hier de goedkoopste manier van vervoer. Tussen de 5 en 7 dollar (met z’n tweeën), kom je de hele stad door. We kwamen rond 20.30 aan en keken wat t.v. en genoten van ons wijntje. Morgen verlaten we deze verrassende stad helaas alweer. Absoluut de moeite waard om eens te bekijken en we hadden ons hier met gemak nog een paar dagen vermaakt. Morgen op naar LA!

Hotel: Daysinn San Diego, hotel circle
Gelopen: 10,9km
Elektrisch gestept: 5km

Reacties

Hélène van Klaarbergen 10-08-2019 21:14 {{button-59577}}

Wat een leuke verhalen weer☺️goede reis naar LA😎
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan