Dag 28 - Los Angeles

Wakker worden in een hottub is inmiddels, naast onze banaan het yoghurtje, bijna een gewoonte geworden. Uiteraard gebeurde dit nádat we uit bed waren gestapt; dit om geruchten te voorkomen😉. Hierna douchten we, pakten we alles bij elkaar en checkten we om iets voor half 10 uit. Naast het hotel zat een restaurant, waar we een coffee-to-go kochten voor onderweg. Volgens google maps was de snelste weg naar ons hotel in Los Angeles bijna 3 uur rijden. Deze weg ging alleen over de Interstate. Wij wilden graag, net buiten San Diego de highway 1 of, zoals dit stuk van de weg heette, Pacific Coast Highway pakken. Deze weg duurde een uur extra, maar rijdt daarentegen direct langs de kustlijn. Als eerste plaats deden we Dana point aan, een kleine toeristische plaats aan de kust. We zochten hier een supermarkt op waar we weer water en ander etenswaar insloegen. Dit voorafgegaan aan een hoognodig toiletbezoek. Hierna reden we verder richting Laguna Beach. Hier besloten we de auto te parkeren en het geweldig uitziend strand te bezoeken. Helaas kon je hier de auto maar voor maximaal 30 minuten parkeren, anders waren we hier nu nog geweest.

Het strand lag in een soort U-vorm en bestond uit heel fijn geel zand. Aan de uiteinden, links en rechts, waren grote rotspartijen te zien. De golven sloegen krachtig aan land en veroorzaakten flinke golven. De geur van de zee was geweldig! Net zoals deze, op bijvoorbeeld de Nederlandse eilanden, een stuk sterker van geur is dan aan de ‘normale’ kust. Aan het strand was het een drukte van belang. Veel gezinnen, families en jongeren genoten van zon, zee en strand. Midden op het strand was een strandwachtershuisje te zien, zoals deze ook in LA te vinden zijn. Zoals verwacht, inclusief lifeguard! Nee, geen Pamela Anderson of David Hasselhoff, maar wel de bekende rode zwembroeken. AL met al zeker een plek waar we eens naar terug willen. Mocht je hier ooit in de buurt zijn, boek hier zeker één of twee nachten! Het plaatsje zelf ziet er namelijk ook erg gezellig uit. Terwijl we terug naar de auto liepen, zat er een dakloze man aan de kant van de stoep. Een man voor ons stopte bij hem en gaf hem een plastic zak met daarin 6 grote blikjes bier. ‘Geniet ervan’ zei de man in het Engels, terwijl hij zelf nummer 7 opentrok en verder liep. De dakloze bedankte, klikte het blikje open en dronk deze gulzig leeg. Alfred en ik keken elkaar maar eens verbaasd aan. Natuurlijk is het een goede daad om een dakloze te helpen, maar we vroegen ons af of dit de juiste manier was…

Hierna reden we verder door een grotere plaats: Huntington. Hier waren veel grote hotels te vinden en is het strand een stuk groter. Het doet iets minder gezellig aan maar de prijzen zullen hier, verwachten we, ook wel ietsje lager liggen. Vanaf hier was het nog ongeveer 75 minuten en moesten we de Interstate weer op. Naarmate we verder richting LA kwamen, doemden er steeds meer rijstroken op. Helaas is het verkeer hier hopeloos. Het gehele stuk hebben we stapvoets moeten rijden. Het schijnt in LA heel normaal te zijn en we zullen hier de komende dagen maar aan moeten wennen. (Even ter vergelijking, vanaf ons hotel richting het strand is ongeveer 19km, maar volgens google maps doen we hier een 80 minuten over). Ons hotel staat in de wijk Hollywood aan de straat Sunset Boulevard en al snel zagen we de welbekende letters op de berg tevoorschijn komen. Hier willen we de komende dagen zeker naar toe! We parkeerden de auto op het terrein van het hotel en liepen naar de receptie. De receptie was klein en afgeschermd met, zoals het leek, kogelvrij glas. Dit voelde erg persoonlijk aan en we vroegen ons af of het hotel in een achterstandswijk stond… De man achter de balie leek zich hier weinig van aan te trekken en leek weinig zin te hebben in zijn werk vandaag. We lieten ons niet kennen en gingen bepakt en bezakt naar onze hotelkamer. Een simpele, praktische kamer. Helaas heeft de kamer een smal tweepersoonsbed. We waren inmiddels gewend aan de ruimte van een tweepersoonsbed voor onszelf. Dit wordt weer knus tegen elkaar aan liggen 😊…
We besloten vanaf hier, lopend naar de walk-of-fame te gaan, op ongeveer 35 minuten loopafstand. In LA was het een stukje warmer dan in San Diego en dit merkten we al snel. Het zweet liep in straaltjes van ons af. Binnen 10 minuten kwamen we in de welbekende wijk en doemden de bekende sterren op de stoep op. Of eigenlijk moeten we zeggen, onbekende. Hoe verder naar de officiële walk of fame, hoe bekender de sterren werden. De omgeving van de Walk of fame, is erg toeristisch maar doet tegelijkertijd ook verlopen aan. Er staat veel leeg en er is eigenlijk weinig te beleven. We liepen in ganzenpas, met tientallen andere toeristen, langs de bekende en minder bekende sterren. Bij de ster van Tom Hanks wilde ik bijna een ‘blote-billen-foto’ maken, maar Alfred wist mij gelukkig tegen te houden. De film ‘Cast Away’ heeft bij mij een diepgewortelde, bijna haat, tegen deze man ontwikkeld. Vreselijk. We maakten een paar foto’s van leuke of bekende sterren, zoals Chris Pratt, Michael Jackson, Meryl Streep, Sandra Bullock en een aantal anderen. Alfred wilde heel graag met de ster van Ryan Renolds en Ryan Gosling op de foto hier heb ik, als persfotograaf, maar aan gehoorzaamd. Nadat we bij de Mc Donalds een softijsje hadden gegeten, liepen we terug. Onderweg passeerden we een Irish Pub welke, hoe toevallig ook, happy hour had. We dronken hier een ijskoud biertje, en waanden ons even in Europa: heerlijk. Hierna liepen we nog wat rond en bezochten we wat toeristische winkeltjes. In één van deze winkels hadden ze blijkbaar aandelen in LED-verlichting. Alles in deze winkel had LED-panelen: de muren, de pilaren en delen van het plafond. Nadat we hier even hadden rondgekeken bij de, veel te dure, magneten verlieten we dit gebouw. Het was inmiddels 18 uur geweest en we waren deze drukte zat. We liepen terug naar ons hotel en besloten bij de Panda-Express naast ons hotel, te gaan eten.

Voor een luttel bedrag, waren we twee grote maaltijden rijker. Chinese plakkip welteverstaan; heerlijk! Terwijl we zaten te eten kwam een dakloze man van een jaar of 28 binnen en begon in de afvalbak te graaien, op zoek naar eten dat mensen hadden weggegooid. Nadat hij wat bij elkaar had gescharreld liep hij weg om even later terug te keren op zoek naar een vork. Het blijft voor ons vreselijk om te zien. Het eten smaakte opeens een heel stuk minder.

Na dit diner, liepen we terug naar ons hotel. We relaxten even wat en zochten uit hoe laat morgen het park open ging. Morgen gaan we namelijk Univeral Studios bezoeken. Op tijd onder de (paardendeken)wol dus.

Hotel: Dunnes Inn, Los Angeles
Gereden: 292 mijl (470km)
Gelopen: 10,4km