Dag 14 Naar NEW YORK

Toch het verlag afmaken want nu is het niet af. Het was te mooi om het zo te laten en ik wil het graag gebruiken voor het maken van een leuk fotoboek. Voordeel nu, na 4 weken thuis is dat ik meer tijd heb. Dus bereid je maar voor op lange verhalen. Here we Go !

 Vanochtend ben ik om half 3 opgestaan. Elke ochtend sta ik trouwens een uur eerder dan mijn gezin op omdat het ochtend ritueel van de 4 van Dalfsens een uur in beslag neemt om klaar te staan. Omdat die andere 3 zich niet geroepen voelen om als eerste een stap buiten het bed te wagen offert moeders zich maar op. Voordeel is dat ik tijd heb om rustig de planning v d dag door te nemen en benodigde papieren en adressen voor t grijpen te leggen. Geeft rust en scheelt N hoop stress op de dag zelf. Meer tijd om te genieten. Rond half 4 verzamelen we ons in de lobby. We hebben gisteren in het restaurant van het hotel nog even lekker kunnen eten en zijn vroeg het bed in gedoken. Hebben allemaal nog lekker kunnen slapen ondanks dat we er nu vroeg uit moeten. Slapen op de luchthaven ......... kerels ......grrrr kan me er nog over opwinden. Jetske is niet zo fit, last van haar luchtwegen. Buiten staat ook nog 1 dame te wachten op de hotelshuttle. We vinden het best spannend want weten nu uit ervaring dat vluchten ook niet vanzelfsprekend vertrekken. Ook weten we nog niet of we bij elkaar kunnen zitten. Voor de Dollies is dat niet zo erg maar Stefan en Rosan hebben N aanmoediging en bemoedigende woorden van moeders echt nog nodig. Ook hopen we dat de douane en visa naar Amerika allemaal ook in de systemen in orde zijn. De stuwardoos van Air Canada heeft ons op het hart gedrukt om echt 3 uur voor vertrek aanwezig te zijn want het is morgenochtend erg druk omdat er veel vluchten in gecanceld. Aangekomen op de luchthaven moeten we eerst een Instapkaarten zien te scoren bij de Air Canada balie. Er Is 1 balie open waar al een hele slinger mensen voor staat. Dat kan even gaan duren. Na N drie kwartier en na onze mening veel gekeutel komt er eindelijk gelukkig nog een balie bij maar als dit een voorbode is? Na dik een uur zijn we eindelijk aan de beurt. He he eerst die koffers weg. Ik zit een rij achter de kinderen en Bennie zit ruim 15 rijen voor ons dichtbij de fam Dol in de buurt die ook redelijk bij elkaar zit. Op naar de volgende horde, bagagecontrole. We moeten in een rij die zich door een deur helemaal afzonderde van de rest van de luchthaven. Het is een speciale douane naar Amerika. Eenmaal achter de deur zien we rijen slingeren voor een stuk of 6 röntgen apperatuur. We worden als gezin in de eerste rij gedirigeerd en de fam Dol zit helemaal aan de andere kant. Tijdens t reizen hebben we al vaker ondervonden dat families met (kleine)kinderen voorrang krijgen. Stefan komt af en toe goed van pas. Daar komen we straks met t zweet dik op ons voorhoofd nogmaals achter. Afijn, tassen leeg maken van elektronisch apperatuur en vloeistof. Schoenen uit. Riemen af. portemonnee in de bak. En in de bodyscan. Het rijtje kennen we al. Eerst vader dan Rosan dan Stefan en moeder als laatst. Dan kijken of de tassen rechtstreeks aan het eind belanden of dat ze linksaf op de controle band belanden..... Bah, Stefan z’n rugzak valt uit, en later mijn papiertas ook. Ik heb een tas bij me waar alle papieren in zitten. De reisgids, Routes, adressen, visa, verzekeringen, vouchers, passen het is N hele berg papier. Misschien te veel op mekaar? En Stefan? Ik heb in alle drukte en hectiek me niet goed kunnen bemoeien met z’n tas. Weet dus niet zeker of alles er wel uit was? We maken ons niet druk om wat er dan nog in zit want dat kan niet veel bijzonders zijn maar zien na de bodyscan wederom een hele lange rij. Die gaat weer door een afgeschermde deur waarachter we heel veel mensen zien en visa apparaten. Inmiddels horen we ook af en toe de vraag aan beambten. How long does iT take? I have to mis my flight. Waarop de beambten allemaal stoïcijns reageren; had je maar eerder moeten komen! Brrrr wij hebben nog 1,5 uur voor vertrek. Weten niet of we nog ver naar een gate moeten lopen. Hebben nog niets gegeten en het drinken is op. Eerst maar weer wachten op de tassen. De fam. Dol kan in 1 keer door en gaat hun weg vervolgen want ja wachten op ons! En al die mensen nog voor je, niet wetend hoe lang je nog bezig bent. Na N kwartier zijn onze tassen eindelijk aan de beurt. Stefan had toch nog een flesje met water onderin z’n tas en ik had Mn oordopjes er niet uit..... snel aansluiten in de rij die in het kwartier flink is aangegroeid. De fam. Dol verdwijnt inmiddels achter de deur. Onze blikken kruisen elkaar vertwijfeld; zouden we het samen allemaal redden? Achter de deur staat een 20tal scanapparaten. Paspoorten,vingerafdrukken en een fot moeten er worden gemaakt. Hierbij worden gelijk de visa gescreend. Je krijgt een briefje waarmee je in de rij voor een 10 tal douanebeambten moet plaatsnemen. Als we het zo eens bekijken dit nog minimaal een uur duren want betekend dat het krap gaat worden. Het zweet breekt ons uit. De fam. Dol is inmiddels aan het scannen maar wij zijn nog lang niet aan de beurt. Na N half uur kunnen we dan eindelijk gaan scannen. Voor mij en Rosan komt er een kruis op het papiertje te staan. Waarom dit nu weer? Omdat we vrouw zijn? De vingerafdrukken gingen niet zo lekker bij ons. Moesten een paar keer over. Ik besluit om het toch aan een beambte te vragen want Mn zenuwen gaan door de tijdsdruk al aardig te keer. En ..... dat blijkt achteraf onze redding. De beambte zegt dat een kruis niet erg is en ziet Stefan. Hij tilt een lint op en zegt; gaan jullie maar in deze rij staan. Ooooohhhhh hiermee gaan we minstens 100 mensen voorbij! En staan in 1 x bijna op gelijke positie als de fam. Dol. Dat geeft mij wat extra rust want als wij het niet halen redden zij het misschien ook niet. Na N kwartier is de fam. Dol door en besluiten naar de gate te gaan. Het is ook onzin om 2 families een vlucht te laten missen als er 1 het wel kan halen. Een oplettende lezer weet dat de tijd dringt. Nog iets meer dan een half uur en voor ons 4 families te gaan. We zien mensen door douanebeambten worden meegenomen in kamertjes. De douanebeambte komt na N kwartier alleen weer terug. Ik hoop toch zo dat die 2 kruizen niet nog meer tijd gaan kosten. We zijn eindelijk aan de beurt. Het voelt net of de beambte een toneelspel speelt. Hij kijkt streng en praat streng. Heeft duidelijk geen compassie voor de mensheid voert alleen zijn taken strikt uit. Hij spert een vragenvuur op ons af. Waar komen jullie vandaan? Waar wonen jullie? Hoe oud ben je? Kinderen worden niet overgeslagen. Hoe oud ben je? Is dat je vader?  En het is niet de bedoeling dat moeder voor hen antwoord. Oeps sorry !!!, Hoe kan ik die man Pleasen zodat hij ons maar snel doorlaat? De vingerafdrukken van mij en Rosan zijn niet oké en moeten over. Dan eindelijk; Have a good flight ....! Rennen ...... kijken naar welke gate we moeten, welke kant op? en gelijk zoeken of we de fam. Dol ergens zien. Nergens ..... nog 20 minuten voor vertrek. Het moet lukken. Spannend ... want hoe lang moeten we lopen? Op Schiphol ben je soms echt een kwartier onderweg. Dan eindelijk aan het eind van de gang zien we de fam. Dol zwaaien. Ze hebben gewachtmet instappen. Rosan en ik moeten echt eerst naar de wc. Daarna stappen we gelijk in. Een voordeel we hadden de kont nog niet aan de stoel of vertrokken al. Maar pffffff wat een stress ..... we gooien t gelijk maar van ons af. New York here we come !!!!

De vlucht verloopt voorspoedig en we landen om 8 uur in dezelfde tijdzone als Toronto op Newark Airport. De douaneformaliteiten zijn hier zo gepiept. Alles is hier heel goed geregeld en rond 9 belt Jetske de shuttlebus dat ze ons kunnen komen halen. Na een half uurtje roept een vrolijke, gekleurde Amerikaan :"Doldèrsoem?" Yes here we are ... ! Met nog 4 mensen stappen we in een shuttlebusje. De chaufeur is een typische vrolijke gekleurde volle Amerikaan. Hij heet ons van harte welkom in new York, zet een muziekje op en trapt het gaspedaal in. Onderweg verteld hij vanalles over de stand en dingen die we tegenkomen. We passeren een aantal tolpoortjes en zien dan in de verte de skyline van New York ! Aaaahhhh kijk ...... we gaan het toch echt beleven. The Big Apple. The city that never sleeps. We draaien een grote bocht naar rechts en rijden een hoog viaduct op daarna duiken we een tunnel in en dan ..... rijden we op Manhatthan. !

We worden allemaal enthausiast. Dit lijkt op de plaatsjes die je altijd ziet. Vierkante blokken met hoge gebouwen. Aan het begin zijn ze nog niet zo hoog maar even later beginnen ze hoger en hoger te worden en zien we steeds meer flikkerende torenhoge reclameborden. Yellow cabs al around us en mensen, heel veel mensen. WOW wat is het druk op straat en het wordt steeds drukker als we in de buurt van Times Square komen. En ja, kijk, kijk daar is het: Times Square !!! Dit is toch wel even iets anders dan Amsterdam. Het is niet groot, Rosan had zich meer de ruimte van het museumplein voorgesteld, maar het is wel overweldigend. De hele stad komt, zo ie zo, mega op je af. Poeh. Hoe gaan deze Geallemuniger-boerenkinkels zich hier staande houden? Gelukkig blijken de andere twee stellen in een hotel bij ons in de buurt te zitten. De rit is daarom niet zo lang als wij als laatsten bij hotel Edison worden afgezet. Tegen half 12 ploffen we op onze bedden. We hebben er al een hele enerverende dag opzitten. Jetske is ook aan rust toe. We spreken af even te gaan slapen. Ontdanks dat we bijna 24 uur later aankomen kunnen we nog steeds ons schema afwerken. We zouden een wandeling in de buurt maken en om 6 uur hebben we kaartjes voor Top of the Rock. Dat is allemaal nog steeds haalbaar. Tegen vieren wagen we ons in de drukte van de stad. We lopen naar Times Square en verzuipen in de drukte. Goed bij elkaar blijven en op elkaar letten want je bent elkaar zo kwijt. Het is wel wennen om te bepalen of je nu links moet of rechts. Wat wel handig is dat je weet dat de straten oplopen. DWZ het begint met first, second enz Ons hotel is op 47th Street. We willen richting Central Parc en moeten dus Up-town. In de verte word ons zicht van gebouwen onderbroken door bomen, daar ligt de groenen long. Onder de bomen door zien we dat het glooiend is en groot. 't Vondelpark is hierbij een weitje. We wandelen langs het Plaza Hotel (film Home Alone) En gaan even zitten op de hoek van 5th Avenue. Man wat is het warm en had ik al gezegd dat het druk was? We drinken wat en nemen een snoepje. Jetske bijt op haar tandvlees, tis allemaal wel veel en druk. Als je dan ook nog niet fit bent en moet lopen in die warmte komt alles des te meer op je af. We lopen 5th Avenue af op weg naar Top of the Rock. Onderweg vergapen we ons aan de merkwinkels: Bvlgari, Louis Vutton, Gucci enz. Daar waar de echt rijken der aarde kunnen kopen en wij alleen maar kunnen kijken. Wat een weelde. We komen langs de Trump Tower. je weet wel van die maffe Amerikaanse president. Tegenover staat een man die elke dag demonstreerd tegen zijn beleid. Hij heeft ontslag genomen maar kan leven van de giften van de straat. We lopen verder en zien in het zonlicht de St. Patrick Curch. Bijzonder om zo midden in de stad zo'n oude kathedraal te zien staan. We besluiten naar binnen te gaan. in een kerk is het imeers koel en kunnen we ook even afkoelen. Ik brand een kaarsje. Een gewoonte die ik met mijn zussen heb. ze zijn er nu niet bij maar ik steek een kaarsje op voor pap. Hij die als wens had te reizen maar dat nooit heeft kunnen doen. Een kaarsje voor hem in het verre New York. We vallen met de neus in de boter. Donderdags om 5 uur is er een gebedsdienst. Leuk om er even een stukje van mee te krijgen. We gaan wel voor het eind weg want onze kaartjes voor Top of the Rock moeten niet verkopen. We weten niet precies waar de entree is en moeten nog even zoeken dus laten we toch maar weggaan. We lopen de straat verder af en dan zien we aan de overkant het Rockefeller Center. De toren  van de Rock torend boven alles uit. Daarin moeten we naar boven. Rosan krijgt het bij de aanblik spaans benauwd. Ze wil echt niet mee. Dillema voor pa en ma want wie blijft er dan bij haar? En we hebben al betaald voor het kaartje, wel jammer van het geld. We besluiten naar de entree te lopen en alles eens te aanschouwen. Dat doet Jetske ook, ze is er ook nog niet zeker van. Hoogte is niets voor haar. Maar ze ziet hoe eea verloopt en dat de lift middenin het gebouw staat. Dus geen enge glazen lift. Jetske (Ruben ook !) gaan mee. Ik belsuit om Rosan min of meer te dwingen om ook mee te gaan. Ik schat in dat als ze een keer boven is het voor haar te doen is. Ik weet van plaatjes dat hier geen glasenwanden van vloer tot plafond zijn zoals in de CN Tower. Het is minder eng. Dit kan ze wel. Je ziet in haar tranen haar twijfeling.Later verteld ze: Ik dacht ik ga hier op de vloer liggen en jullie zien maar hie je me boven krijgt. Omdat we kaartje op tijd hebben gekocht kunnen we gelijk doorlopen naar de lift. Rosan niet nadenken, we zijn in 30 seconden boven. Nadat de deuren zijn gesloten suizen we naar boven. Als we uitstappen zien we New York van boven. Er is een groot hek om het terras en hoge glazen platen. Rosan valt het allemaal reuze mee en begint zowaar te genieten. We lopen rond, zien eerst Central Parc en gaan dan naar de andere kant voor zicht om downtown Manhatthan. Het Empire State Building, de toren van 9/11 en in de verte het Vrijheidsbeeld. Het zicht is helder we hebben mooi geluk. Jetske en haar jongens besluiten na een dik half uur naar beneden te gaan. Ze wil graag naar het hotel voelt zich echt niet lekker. Gj wil echter graag blijven want de zonsondergang heeft zich ingezet en wil graag bij avond ook de stad zien. De kaartjes van 6 uur zijn immers gekocht om bij licht en avond te kunnen kijken. Je mag namelijk net zolang boven blijven als je wilt. Is het vol dan kun je niet meer naar boven. We spreken af dat ieder zijn weg gaat en dat we als gezinnen alleen gaan eten. Bennie en de kinderen gaan lekker op een bakje zitten en ik instaleer mij op een punt waar ik mooi foto's kan maken tussen de galzen wanden door. Het wordt langzaam dondenker. Prachtig. Van Bennie krijg ik de tijd om tot half 8 boven te blijven daarna willen ze echt naar beden en eten. Omdat ik met mijn rug naar Central park sta heb ik niet in de gaten dat het donker worden gepaard gaat met een onweerswolk die voor de zon schuift. Als we beneden uit de lift stappen en onze weg naar het plein zoeken zien we eindelijk de draaideur waar we naar buiten kunnen. We hebben werkelijk nog geen stap buiten gezet of het begint te onweren en een stortbui overspoelt het plein. WOW boven die hoge stat weerklinkt het extra hard. Rosan verzucht: Wat ben ik blij dat we beneden zijn. Nou ik ook want alle mensen die net nog boven buiten stonden passen nooit binnenin de hal waar de lift is. Er zullen mensen buiten moeten staan. Dat men daar niet voor heeft gewaarschuwd? Dat gebeurt blijkbaar wel vaker? Eigen risico? Pfff ik ben niet graag boven met onweer. Als de bui wat afzakt lopen we zo snel mogelijk richting ons hotel.  Ik had al gekeken hoe we moesten lopen. Twee kruisingen en dan heb je al 47th Street. Die moeten rechts de hoek om anders lopen we op 47th Street juist veder van ons hotel vandaan. Als we in de buurt komen lopen we toevallig langs een het retaurant met de patatletter. We hebben trek en met 3 stemmen tegen 1 besluiten we om deze avond lekker de gaan maccen. Tegen 9 uur zijn we terug op de kamer. In de kamer naast ons is het stil. Als ik voor de zekerheid toch aanbel komt een slaperige Jetske opendoen. De jongen zijn eten en Jetske is gaan slapen. Ze hoopt morgen weer fitter te zijn. En dat hopen wij ook want morgen staat de metro op de planning. Nu ben ik bekend met die van Londen maar Jetske heeft beloofd dat ik hier in NYC op haar kan leunen. Zij heeft kaartjes en tips van haar collega gekregen en ook al ter plaatse polshoogte gaan nemen en weet precies hoe het werkt. Toen we aankwamen bij ons hotel stonden er allemaal oude jaren 30 auto's. het was een drukte van belang bij het theater wat tegenover ht hotel staat. We vallen met onze neuzen in een filmopname. Opnames voor een serie van Miss Julie blijkt na navraag. Het ademt helemaal de sfeer van de jaren dertig door alle figuranten die voor het theater staan. Het is een drukte van jewelste. de straat wordt even later afgezet en het draaien gaat beginnen. Tot laat in de nacht zullen ze doorgaan maar wij kruipen mooi op tijd in onze nestjes.