Rijden, rijden, rijden in een campertje

Zondag - 28 juli 2019

Vanmorgen zijn we om 5:00 uur vertrokken om de ferry overtocht van Nanaimo naar Horseshoe Bay te maken. Zo vroeg? Ja zo vroeg... Er was enkel een mogelijkheid om 8:45 uur en we moesten nog een eindje rijden. Na ruim een half uur rijden werden we stil gezet, omdat er een stuk weg uitlag. Wat mogen we in Nederland dan blij zijn met al die omleidingen, want hier waren geen alternatieve routes. Oftewel we hebben letterlijk anderhalf uur stil gestaan. We zouden de boot niet meer halen. Met goede hoop vertrokken we na die anderhalf uur richting Nanaimo zodat we misschien een boot later mee zouden mogen (die in principe al vol zat). Hopelijk hebben we de Canadese vriendelijkheid in ons voordeel. Papa reed en Stijn en ik zijn in bed blijven liggen tijdens de rit. Hobbelend over het geribbelde asfalt. Wat een heerlijke massage was dat zeg!    

Aangekomen bij de boot moesten we nog een uur wachten. We kregen te horen dat er beperkte extra plekken waren en dat de kans groot was dat we niet mee konden. Dan zouden we nog langer moeten wachten en dat was niet gunstig, omdat we vandaag zeven uur zouden rijden. We gingen in de rij staan. Na dat uurtje moesten we de rijdende auto’s in de rij volgen en kregen we vanzelf te zien of we de boot op konden. Lucky basterds waren we! De pion werd namelijk achter ons gezet!!! We konden dus toch mee en onze reis naar Whistler vervolgen.                

Op de ferry ging papa walvissen spotten, Stijn “How I met your mother” kijken en raakte ik met een man genaamd Nick aan de praat. Hij bleek in de nationale parken te werken die wij nog op de planning hadden staan. Hij had allemaal “secret spots” die hij met ons wilde delen. Al snel hadden we een kaartje getekend met allemaal alternatieve routes, meren, campings, activiteiten, restaurantjes, koffietentjes en hikes. Na anderhalf uur op de ferry te hebben gezeten moesten we het gesprek afkappen. Het meest bizarre komt nog. Ik kreeg namelijk een zalm van drie kilogram mee die hij gisteren zelf had gevangen. Ik kon het echt niet aannemen, maar hij stond erop om het te geven. Ik heb de zalm uiteindelijk (met moeite) aangenomen. Dit zegt volgens mij genoeg over de extreme vriendelijkheid in Canada.          

Vanaf Horseshoe Bay reden we verder naar Whistler. Een prachtige route langs de rand van de berg met een onwijs mooi uitzicht over het water en de eilanden met enorm groene en later ook besneeuwde bergtoppen. Ook zagen we minimaal vijftig kitesurfers en windsurfers in een baai. Van het zoute water gingen we naar het zoete water, namelijk de beekjes en meren. Onderweg zijn we gestopt bij een beek waar mensen aan het raften waren. Het snel stromende helder blauwe water tussen al het groen was een prachtig gezicht. Aan de beek stonden hele leuke houten huisjes in een bos die een prachtig uitzicht hadden.

Na een dik uur in de file te hebben gestaan kwamen we dan eindelijk aan in Whistler (dorp waar pistes van de olympische Winterspelen in 2010 liggen) dat net zo mooi was als onze route er naar toe. Aangezien het al laat was  gingen we meteen een camping zoeken wat niet heel gemakkelijk ging, omdat er een triatlon gaande was en campings daarom vol zaten. Ook gingen we meteen boodschappen doen, zodat we bij aankomst op de camping meteen de zalm klaar konden gaan maken. Na lang zoeken voor een camping hebben we uiteindelijk op een parkeerplek in een bos bij de camping gestaan. Eindelijk! De zalm gaat dus niet op de barbecue vanavond, maar in de pan. Morgen zorgen we voor een camping met een barbecue/kampvuur, zodat we dan de perfecte zalm klaar kunnen maken.      

Onze camper stond vrijwel direct aan een beek geparkeerd. We wilden even de benen strekken ‘s avonds en zijn toen door het bos, over rotsen en langs de beek gelopen. We waren de pepperspray vergeten... Gelukkig zijn we geen beren tegen gekomen. Uiteindelijk kwamen we uit bij twee watervallen. Wat een macht heeft het water dan.  Stijn heeft mij nog even goed laten schrikken (tot gillen aan toe).