Dag 25 - sneeuw en woestijn

Het regent de hele nacht. Joes kijkt af en toe naar buiten hopend op een stukje heldere lucht ivm noorderlicht. Helaas. Als we wakker worden ligt er sneeuw op de bergtoppen ongeveer 1200 m hoog. We moeten naar Myra Canyon en dat ligt ook op die hoogte. De fietsverhuurder is niet open dus dan maar lopen. Je kunt hier het oude treinspoor volgen daar hebben ze een mooi, vlak pad van gemaakt van 12 km met 18 houten spoorbruggen en een aantal tunnels. We lopen 3 km heen (en weer terug) en komen over 8 bruggen en door een tunnel. De sneeuw maakt het extra leuk. We doen er ruim 2 uur over.

Daarna gaan we op weg naar Osoyoos (spreek uit: ossoijes). De weg slingert door bossen en we zien zowaar een beer oversteken. Tegen de grens van de VS staan veel verbrande stukken bos en zelfs kale heuvels. Triest gezicht. Als we een pas over rijden begint het zelfs te sneeuwen. Mensen die we spreken zeggen dat het veel te koud is. Deze weersomstandigheden horen er pas over 3 à 4 week te zien.

 In Osoyoos zoeken we eerst de touristinformation. Een vriendelijke meneer die een beetje nederlands spreekt rijdt voor ons aan. Helaas is het dicht. We krijgen aanwijzingen en gaan naar het desert centre van de NK’MIP. Een paar mooie films vertelt over de achtergrond. Deze mensen leven zoals we het zien in de indianenfilms. Buiten lopen we door een stuk woestijn met uitleg over planten en leefgewoonten. We kunnen de uitgang niet vinden en mogen niet terug het gebouw in. We moeten maar over het hek klimmen. Doen we. De camping is ook in handen van de first nation en we staan op een plekje aan het meer.

Morgen onze laatste lange reisdag (overmorgen vliegen) dus alvast spullen wassen en een beetje opruimen.

Wat Marjan nog niet genoemd heeft, zijn de prachtige verkeersregels. Bij een (voor ons in NL) gewone kruising staat vrijwel altijd een stop-bord. Ook al is er in geen velden of wegen een hond te zien: stoppen! Daarna mag je oprijden. Heel bijzonder....

Een andere af en toe (lees regelmatig) bijzonderheid is dat borden die een camping of bezienswaardigheid aangeven, op de meest willekeurige plaatsen staan. Attractie dinges-dsnges-donges over 200 meter rechts. Soms is die afslag enorm groot, soms is het nauwelijks een inrit. Zelden staat er bij de werkelijke afrit nogmaals een bord. Dat weet je toch gewoon...

Meermalen kom je dan van een hoogte en suis je met een lekker gsngetje de bult af en moet dan opeens vol in de remmen om de inrit nog te kunnen nemen. Dat lukt niet altijd vanwege het hoge gewicht van de camper en dat betekent vrolijke bestuurders achter je en toch maar de afslag voorbij suizen, ergens een andere afslag of kruising vinden, keren en weer terug. Verbazingwekkende gymnastiek-oefening voor de tenen.