Kaffee mit Gebäck, exploding kittens en ‘real authentic, folks’

woensdag 14 augustus 2019, Springdale, Verenigde Staten

Na een goede nacht worden we niet helemaal van zelf wakker. Niet onze eigen wekker was de schuldige, maar een betonmolen en vrachtwagens worden ’s ochtends om 8 uur gestart op het terrein naast de campground en men gaat aan de slag met beton mixen. Niet een hele romantische start van de ochtend…

Buiten is het in het zonnetje al flink warm, dus we ontbijten aan de picknicktafel in de schaduw onder de bomen. Ondanks het geratel van de betonmixer op de achtergrond zijn we het er over eens dat Zion een prachtig National Park is en dat deze campground heel mooi is gelegen. We zouden graag meer tijd hier door willen brengen, maar dat hebben we nou eenmaal niet gepland. We moeten vandaag weer verhuizen. We zetten Zion dus maar op de ‘to do list’ voor als we (hopelijk) een keer terug komen in West-Amerika.

We gaan op weg naar Bryce Canyon en checken voor vertrek uiteraard vijf keer of we volledig zijn afgekoppeld, alle luiken, ramen en dakraampjes dicht zijn, binnen alles rij-vast staat en of die luifel toch niet stiekem weer is aangegroeid vannacht.
We maken in Zion langs de weg een paar foto-stops en rijden door de krappe, lange tunnel door Mount Carmel het park uit. We laten Zion veel te snel weer achter ons.
Bij één van de foto-stops spot Marjolijn een eekhoorn die een boompje langs de weg in klimt. Op ooghoogte zien we de eekhoorn uitgebreid zijn wangzakken vullen, waarbij zijn kop met bolle wangen niet onderdeed voor de gemiddelde hamster.

We laten Zion steeds verder achter ons en zien dat de rotsen langs de weg meer wit en geel gekleurd zijn i.p.v. het Zion-rood.
We draaien de ‘scenic byway’ 89 op richting noorden die ons in de richting van Bryce zal voeren.
We houden een koffiestop bij de German Backery (Bäckerei Forscher) die online veel getipt wordt voor een pauzemomentje: Der Kaffee und das Gebäck hat sehr gut geschmeckt.

We genieten van het glooiende landschap waarbij bomen, rotsen en graslanden elkaar afwisselen.
Hoe meer we in de buurt van Bryce komen, hoe roder het gesteente wordt. Rond Bryce zijn we verrast hoe mooi het helder rode rotsen en de groene bomen combineren. Klinkt vergelijkbaar met Zion, maar ‘in het echie’ toch heel anders.

Ondertussen genieten we van de Spotify-playlist. Het afgelopen halve jaar hebben we namelijk gezamenlijk een playlist samengesteld met van alles en nog wat. Toch steeds weer verrassend wat er uit de speaker komt. Het één meer passend dan het ander….

We rijden de cowboy-plaats Bryce binnen. Alles ademt hier cowboys en paarden. Volgens de borden ‘real authentic historic’, volgens ons ‘real fake’. Dit neemt niet weg dat we genieten van de sfeer. Een leuke plek!

Als we geïnstalleerd zijn, hebben we nog een groot deel van de middag voor ons. We lunchen in de schaduw onder de bomen die rondom onze camperplaats staan. Het bekende slappe zoete Amerikaanse brood staat weer op het menu. Maar ach, tijdens zo’n vakantie smaakt alles. Buiten is het zo’n 28 graden; een prima temperatuur. Later die middag komen we er eindelijk aan toe om een spelletje te spelen. ‘Exploding kittens’ spelen we voor het eerst: een hilarisch spel (“Als je poes ontploft is, ben je af!”).

’s Avonds bezoeken we een ‘real authentic happening’: de plaatselijke rodeo.
Leuk om dat allemaal een keer live te zien. Voor de show begint, beginnen we uiteraard met het Amerikaanse volkslied (‘The Star-Spangled Banner’) nadat een cowboy te paard de Amerikaanse vlag heeft binnen gereden. Die Amerikanen zijn toch wel erg proud op hun land en hun vlag. De show begint. We zien eerst volwassen mannen rodeorijden op paarden en jonge kinderen rodeorijden op schapen. We hebben nu geleerd dat rodeorijden op paarden ‘bronc riding’ heet. Een en ander wordt aan elkaar gekletst door a real American speaker: “Ok, folks” ….. “Give’m a big hand, folks”…..”FIRE IN THE HOLE, FOLKS”…..”and send him home, folks”.

Vervolgens stond er ‘barrel racing’ op het programma. De cowboys, -girls en -childs moesten zo snel mogelijk op hun viervoeter een parcours om drie tonnen afleggen, waarbij ze om iedere ton een rondje moesten draaien.

Stel je een droge, zanderige arena (of piste? Of hoe heet dat bij een rodeo?) voor met paarden die daar overheen rennen en snel wenden en keren met daarbij een laagstaande zon, die de horizon opzoekt. Een stoffige boel, waarbij de zon de zandwolken prachtig aanschijnt. We zitten op de eerste rij en een paar keer vliegt het opstuivend zand ons om de oren.

Het laatste onderdeel van de rodeo is ‘bull riding’. De cowboys mogen hun best doen om zo lang mogelijk op een wilde stier te blijven zitten. De meesten houden het niet langer vol dan enkele seconden.
Ergens hebben we een dubbel gevoel bij zo’n rodeo. Aan de ene kant is het leuk om zoiets een keer mee te maken, maar aan de andere kant vragen we ons af in hoeverre het leuk is voor de dieren….

Ondertussen is het hier in Bryce flink afgekoeld. Het is fris als we teruglopen naar de camper. Evengoed gaan we buiten zitten bij volle maan rond het kampvuur dat Elisa direct na aankomst heeft aangestoken. Overigens is de fire pit bij deze camperplaats de mooiste tot nu toe. Niet een metalen ring, maar een cirkel van stenen. Net echt! Nu we dit reisverslag van vandaag afronden is het slechts ….brrr… 13 graden. Het belooft een koele nacht te worden. De warmte zal ons vannacht niet lastig vallen. Welterusten!