Propaan en een vuurwerkshow

dinsdag 20 augustus 2019, Manila, Verenigde Staten

’s Ochtends draait Marjolijn allereerst een was. Als we daarna buiten aan het ontbijt zitten, zien we diverse KOA-medewerkers (in hun mooie gele KOA-T-shirtjes) al druk aan het werk op de KOA-campground. De KOA-mannen zijn druk met grasrandjes trimmen, grind aanharken, gele bordjes oppoetsen, zwembad in gereedheid brengen, etc, en de twee KOA-dames (een Duo-Penotti-stel) zaten goed in de make-up paraat achter de balie. By the way, het is een KOA-campground (Kampgrounds of America).

Wodan maakt zijn ochtendwandeling met Fifie (of was het nou andersom?). We doen aanvankelijk rustig aan, maar realiseren ons dat we uiterlijk elf uur moeten uitchecken. Dus toch maar een beetje gas geven met opruimen en vertrek-klaar maken, zodat we om kwart voor elf van ons plekje wegrijden om 20 meter verder weer tot stilstand te komen…

Nee, geen destructieve toestanden deze keer, maar gewoon propaan tanken 

De camper heeft een propaantank aan boord voor verwarming van het water en voor het koken op het gasstel in de camper, maar ook om de koelkast gaande te houden als we niet zijn aangesloten op elektriciteit. Bij El Monte is ons verteld dat we waarschijnlijk 7 tot 10 dagen met een propaantank zouden doen…… Kennelijk doen wij zunig aan, want na 18 dagen geeft de propaanmeter aan dat de tank nog 1/3 gevuld is. Vandaag laten we de propaantank bijvullen, aangezien deze campground hiervoor de mogelijkheid biedt.

Propaan tanken dient gedaan te worden door een medewerker van de campground. Wij treffen het, wij worden geholpen door ‘The Nanny’. Na een paar minuten propaan tanken en een hoop geklets, waren we een half uur verder.

We hebben Nederland en Flaming-Gorge-streek vergeleken wat betreft zomerse en winterse temperaturen, fietsmogelijkheden, naar school gaan en boodschappen doen. Ter info: in deze streek daalt de temperatuur ’s winters tot zo’n -30 graden Celsius en doen de stoere mannen aan ijsvissen. The Nanny verbaast zich er over dat wij binnen Apeldoorn alles op de fiets doen. Zij heeft dankzij Jelka, haar Nederlandse exchange student uit Huizen, al een aardig beeld van Nederland. Dat beeld is vooral gevormd door tulpen, windmolens en wooden shoes, maar ook lekkere kaas, brood en koffie. Bovenal was ze verrukt over de Nederlandse pannenkoeken, die Jelka een keer voor haar gebakken had. Zij wil zelf graag Madurodam een keer bezoeken (??).

Vandaag treffen we gelukkig geen slechte wegen op onze weg naar het noorden. We schieten lekker op door het glooiende, groene landschap. Op “rechts” zien we de Rocky Mountains opdoemen met pieken van ruim 4000 meter hoog volgens de Michelin-gids. We spotten ook een wasbeer, maar helaas is dit een geval van ’was een beer’; hij lag als road kill langs de weg.

In Rock Springs parkeren we de camper achteraan op het parkeerterrein van de Walmart, waar we de noodzakelijke boodschappen doen. De camper staat dichter bij Taco Bell dan bij de Walmart, dus we besluiten om bij Taco Bell te gaan lunchen. We hopen hier ook Wi-Fi aan te treffen om het reisverslag van eergisteren online te zetten. Helaas, geen Wi-Fi, maar wel heerlijke burrito’s, taco’s en nacho’s. Na de lunch lopen we nog een keer de Walmart binnen met alleen de laptop bij ons, want in de Walmart is wel Wi-Fi. Het reisverslag van 18 augustus zetten we hier online. De foto’s uploaden gaat hier zelfs razendsnel.

Onderweg en op campgrounds zien we regelmatig onmeunig grote campers (formaat touringcar). Vaak zijn de ook nog voorzien van een aanhanger met een auto (formaat pick-up-truck), boot of crossbuggy daarop. Wij vallen daarbij geheel in het niet met onze kleine camper van 28 feet….
Op het parkeerterrein van de Walmart spotten we de kampioen tot nu toe: een camper van formaat touringcar met op de aanhanger een auto èn een buggy. Zie foto.
En door….

Als we in de buurt van de campground ‘Fremont Lake’ aankomen (ons doel voor vandaag), draaien we een ‘dirt road’ op vol hobbels en gaten. We hotsenbotsen rammelend de eerste tiental meters, als copiloot Marjolijn meldt dat we nog 4 mijl te gaan hebben tot de campground…….. Oh nee, daar gaan we weer: rammelend voortkruipend……….. Maar gelukkig, honderd meter verder ligt er opeens weer een geasfalteerde weg. Hoera!

Zo komen we even later aan op de campground. Er is geen beheerder te bekennen, maar we weten welk nummer we hebben gereserveerd. Dit wordt bevestigd door een briefje met onze naam bij nummer 46. Vijf minuten later zitten we met een biertje te genieten van het uitzicht op het meer in een aangename zonnetje.

’s Avonds koelt het snel af, zoals verwacht. Met vesten en lange broeken aan zitten we zo dicht mogelijk bij het kampvuur met ons heerlijk geurende kopje koffie, terwijl we om ons heen unheimisch geritsel horen in de struiken. We zitten in berengebied, dus onbewust zijn we wellicht meer alert op vreemde geluiden dan normaal. Be bear aware! Alleen de ‘die hards’ houden het vol buiten; Elisa en Jasper zitten al in de camper als wij dit verslag typen. Aan het geschater vanuit de camper te horen, hebben ze het prima naar hun zin.

Als het vuur uitgebrand is, zoeken we als gerookte makrelen ons bed op. Echter niet voordat Alex nog een vuurwerkshow opvoert in de camper. Het plafond zat vol met muggen en andere vliegbeesten (ondanks horren voor alle ramen en deuren). Met dank aan de elektrische vliegenmepper is – knetter-de-knetter – een behoorlijke massaslachting aangericht – knetter-de-knetter – die gepaard gaat met fraaie lichteffecten: knetter-flits-flits. De prikgevoeligen onder ons kunnen rustig gaan slapen.