Ma Flodder en wagenwielen

woensdag 21 augustus 2019, Sublette County, Verenigde Staten

We merken vooral ’s nachts goed dat we verder in het noorden zitten. Het koelt dan flink af. Alex zag om half zeven vanmorgen dat het 15 graden was in de camper. Met een extra deken hebben we het in ieder geval niet koud gehad in bed; sterker nog, we hebben weer prima geslapen. Overigens valt het bed in de camper ons zeker niet tegen. Het bed is groot genoeg en het matras en de kussens liggen goed.
De zon doet de temperatuur snel stijgen en we eten gewoon lekker buiten in het zonnetje.

Dit was een doorgangscampground onderweg naar het noorden naar Grand Teton en Yellowstone. M.a.w. na één nachtje hier slapen gaan we vanmorgen weer verder. Vandaag hebben we geen hele lange rit voor de boeg: slechts 200 km. Geen haast dus bij de ochtendrituelen.
We rijden vanaf de campground langs Fremont Lake weer terug naar de doorgaande weg. De omgeving hier doet ons denken aan de Schotse Hooglanden: groene heuvels met veel losse zwerfkeien en rotsblokken.

Het valt ons tevens op dat hier veel (mooie, grote) huizen met muren van “gestapelde” boomstammen langs de weg staan (je weet wel, van die huizen met gekruiste, uitstekende delen op de hoeken).

Bij Fremont Lake hadden we geen internetbereik, dus onderweg willen we ergens pauzeren op een plek, waar we of 4G of Wi-Fi hebben. Onze hoop is gevestigd op het enige stadje van redelijke omvang dat we tegen zullen komen: Jackson.

Het blijkt dat we ook in Jackson geen 4G-ontvangst hebben. Op zoek naar een plek om te pauzeren (bijvoorbeeld een parkeerplaats bij een supermarkt) parkeren we de camper even langs de weg. Het blijkt dat we in de buurt van een McDonalds staan en dat die McDonalds een prima Wi-Fi uitstraalt. We staan hier dus helemaal prima en gaan hier lunchen. Na de lunch zetten we het reisverslag van eergisteren online.

Vandaag rijden we over verrassend goede wegen. Dat mag ook wel een keer gezegd worden!
Op onze reisdagen door Amerika komen we regelmatig ‘road work’ tegen. Het verkeer rond deze wegwerkzaamheden is net wat anders geregeld dan in Nederland. In veel gevallen is er van de twee rijbanen maar één beschikbaar. Om het verkeer te regelen staan er wegwerkers/verkeersregelaars met bordjes en vlaggetjes aan beide kanten van het werkgebied. Het valt ons op dat het vaak – verveeld kijkende – vrouwen zijn die deze functie mogen uitvoeren.

Het bord dat ze in hun hand hebben, staat op een paal die op de grond rust. Het is aan hen de taak om de juiste zijde van het bord de goede kant op te draaien. Op de ene kant staat ‘STOP’ en op de andere kant staat ‘SLOW’. Met vlaggetjes kunnen ze aanvullende aanwijzingen geven.
Vandaag naderen we als eerste auto een wegwerker met een STOP-bord. Langzaam laat Alex de camper uitrollen, maar om er zeker van te zijn dat we haar echt gezien hebben, blijft ze druk zwaaien met haar vlaggetje tot we helemaal stil staan. We staan dus vooraan in de wachtrij en kunnen haar goed observeren. Bij iedere naderende auto achter ons begint ze weer vol overgave druk heen en weer te vlaggen. Als er een asfaltauto nadert, geeft ze met een ronddraaiende wapperactie aan dat deze door kan rijden langs de rij als het tegemoet komend verkeer dat toelaat.

Deze wegwerkster doet ons aan iemand denken. We hebben alle tijd om ons te realiseren dat het net ma Flodder is (alleen de sigaar en de bloemetjesjurk ontbreken). Niet alleen een vlag en een stop-slow-bord, maar ook een koelbox behoort tot haar psu (persoonlijke standaard uitrusting). Af en toe opent ze de koelbox tussen het vlaggen door. Een roze zakdoek doopt ze in de koelbox en tilt deze er weer druipend uit. Met de kletsnatte zakdoek maakt ze haar mouwen van haar houthakkersblouse nat. Dat herhaalt zich een paar keer tot haar mouwen doorweekt zijn. Vervolgens knoopt ze de natte zakdoek om haar nek. Kennelijk is het warm werk in de volle zon. Tussendoor blijft ze scherp en attendeert ze het tegemoet komend verkeer op de ‘SLOW’-kant van haar bordje. Al met al een drukke baan.

Tien minuten later staat er een ‘pilot car’ voor ons klaar met een ‘FOLLOW ME’-bord achterop. Als het ‘STOP’-bord omdraait, mogen we achter deze pilot car aanrijden. De chauffeur leidt ons met een slakkengangetje en druk gesticulerend met zijn arm uit het raam langs de werkzaamheden. Een kilometer verder laten we de wegwerkzaamheden achter ons en vervolgen onze weg.

Het is nog aan het begin van de middag als we het Nationale Park Grand Teton binnen rijden. We maken een stop bij het uitkijkpunt ‘Jenny Lake Overlook’. Aan de andere kant van het meer liggen de drie karakteristieke bergen van Grand Teton: scherpe toppen met enkele gletsjers op de hellingen. Kort daarna melden we ons bij de receptie van Colter Bay, een bosrijke campground gelegen aan Jackson Lake (het grote meer in Grand Teton op een hoogte van 2064 meter precies).

We maken later deze middag een kleine verkennende wandeling over campground en langs het meer om te eindigen bij pizzeria ‘Cafe Court’. Dit restaurant blijkt meer de kenmerken van een fast food restaurant te hebben dan van een gezellige knusse pizzeria. Niet alleen de salade krijg je in plastic bakjes, maar ook borden, bestek en bekers zijn van plastic. Geen haute cuisine, maar plastic cuisine? De pizza’s smaken op zich goed en zijn meer dan groot genoeg: formaat wagenwiel! Twee pizza’s krijgen we niet op met ons vieren. Aan één hadden we achteraf genoeg gehad. De overgebleven pizzapunten nemen we mee in pizzadozen; wie weet morgen lekker bij de lunch? Alex zal zich vooral de mier- en mierzoete Ice Tea herinneren…

Bij de camper hebben we geen internetbereik (geen 4G en geen Wi-Fi), Om ons reisverslag te kunnen posten lopen we later die avond even naar de wasserette om daar gebruik te maken van de Wi-Fi.