Op=op-dagen, JODELAHIETIE en stoelendans

zaterdag 24 augustus 2019, Teton County, Verenigde Staten

Afgelopen nacht was het een stuk minder koud dan de vorige nacht hier in Yellowstone. Vanmorgen gaf de thermometer in de camper maar liefst 10 graden aan in plaats van de 7 graden van gisterochtend.
Toch ontbijten we maar binnen in de camper en maken ons daarna klaar om te vertrekken naar de volgende campground. Voor we echt op pad gaan, legen we de tanks bij de dumpplaats op de campground, want op de volgende campground hebben we alleen een elektriciteitsaansluiting.

Het plan voor vandaag is om door de zuid-west-kant van Yellowstone te rijden (de linkerkant van het onderste rondje van de acht). Met name de Grand Prismatic Spring staat op het programma.

Aangekomen bij de Grand Prismatic Spring sluiten we aan in de rij om de parkeerplaats op te komen. Dat voorspelt niet veel goeds. We verwachten dat het parkeren voor de eerste keer deze vakantie niet gaat lukken. Het is geen grote parkeerplaats, maar het feit dat het weekend is, zal ook niet helpen. Tot onze verbazing treffen we het. De “normale” auto’s moeten wachten tot er een andere auto wegrijdt, maar wij kunnen mooi gebruik maken van de grote parkeervakken in het midden van het parkeerterreintje. Er staat ‘P Buses’ op de grond, maar wij vinden dat campers ook in die categorie vallen…

We lopen het rondje over het ‘one way’-vlonderpad bij de Grand Prismatic Spring. Ook hier maken de vele bordjes duidelijk dat het streng verboden is om je buiten het vlonderpad te begeven. We verbazen ons wederom over de stomende en kleurrijke bronnen. We hebben er nu meerdere gezien hier in Yellowstone, maar het blijft een bijzonder natuurfenomeen. Prachtig! Deze Spring is veruit de grootste (volgens Google: 75 x 90 meter), dus de naam lijkt helemaal terecht.

We vervolgen onze weg naar de westelijke uitgang van Yellowstone (helaas), maar lunchen eerst nog op een mooi plekje langs de Madison River. We halen de stoeltjes uit de camper en zetten ze vlak bij de rustig stromende rivier neer: een eerste klas picknick-plek. De enige anderen die we zien, zijn een vliegvisser, die in het water staat, en een oude wandelaar, die wadend de rivier oversteekt. Wij blijven op de kant.

Slechts zo’n 500 meter na de lunchplek staan we plotseling weer stil. Er is een kleine verkeersopstopping, omdat er aan de overkant van de rivier een kudde elk’s staat. Wij parkeren onze camper even verderop langs de weg (net als al die andere toeristen) en nemen ook een kijkje bij de elk’s.

Niet lang daarna rijden we de staat Montana in vlak voor de uitgang van het park. We laten Yellowstone even later achter ons en het voelt alsof onze reis er eigenlijk op zit en we aan de terugreis zijn begonnen. De volgende campgrounds hebben we geboekt om na Yellowstone in Salt Lake City te komen om de camper in te leveren en naar Nederland terug te vliegen.

In het plaatsje West-Yellowstone kopen we water en brood. Meer boodschappen hebben we nu niet nodig, maar we verbazen ons weer over de prijs. Vier dollar voor een slap fabrieksbroodje! We staan niet te lang bij stil bij deze constatering; het is immers vakantie!

We rijden verder en passeren al snel weer een staatsgrens: we rijden Idaho binnen. Het stukje Montana was bijna niet noemenswaardig, maar we noteren ‘m voor de annalen.

We hoeven niet zo heel ver te rijden om bij onze volgende campground bij Mesa Falls te komen. Het is wel een winderig stukje rijden, wat vraagt om twee stevige handjes aan het stuur.

Vlak voor de campground slaan we eerst af naar een uitzichtpunt over de Upper Mesa Fall langs de scenic byway. De grote waterval is twee minuten lopen vanaf het parkeerplaatsje. Het invullen van een registratieformuliertje kostte meer tijd…..hier moet je namelijk betalen voor het parkeren. Er is echter geen betaalautomaat of een ranger met een slagboom. Je moet het geld in een envelop doen, het bewijsstrookje van de envelop afscheuren, de envelop in een stalen zuil deponeren en het bewijs aan je binnenspiegel hangen.

We mogen dankzij onze jaarpas voor de Nationale Parken gratis parkeren, maar hiervoor moeten we wel een formuliertje invullen: datum, tijd, pasnummer, kenteken. Formuliertje in het envelopje, het bewijsstrookje van het envelopje scheuren, het envelopje in de zuil werpen en het bewijsje aan de binnenspiegel hangen. En ja hoor, dan kunnen we eindelijk als braaf-de-regels-volgende toerist naar de waterval lopen.

Bij de waterval aangekomen worden we niet teleurgesteld; het was de registratieprocedure wel waard. Het is een flinke waterval, die goed van zich doet horen. De opwaaiende waternevel schittert schitterend in het zonlicht. Via houten bruggetjes en trappetjes kunnen we behoorlijk dicht bij de bovenkant van de waterval komen. Na de onvermijdelijke foto-sessies lopen we weer omhoog.

Bijna boven zien we plotseling een blauwe kayak langs de trap in de struiken liggen. Vreemde stallingsplaats, denken we. We kijken over de rand naar de rivier die zo’n 50 meter onder ons langs stroomt. Daar zien we opeens andere rode en oranje kayaks voortbewegen door het struikgewas. Het blijkt dat er enkele dappere helden hier afdalen met hun kayak om zich hier in de rivier te storten. Verderop zit toch nog een waterval (Lower Mesa Falls), denken wij….?? Plotseling klinkt er een luid ‘JODELAHIETIE-IE-ie-ie’.

We zien een enthousiaste jongeman de trap afdalen. Hij springt over het hek, pakt de blauwe kayak op z’n schouder en zoekt zich vlot een weg naar beneden over de steile helling door het struikgewas over de puntige rotsen. Even later voegt hij zich bij zijn drie kayak-maatjes. De eerste kayakkers verschijnen op het water als kleine rode en oranje puntjes. Ze moeten direct de strijd aan gaan met de stromende rivier om de rotsen te ontwijken. Een hachelijke onderneming, vinden wij.

We kiezen voor ons vertrouwde, veilige vervoermiddel om verder te rijden en vijf minuten later melden we ons bij de beheerder van de campground voor vannacht: campground Grand View. De beheerder reageert enigszins verbaasd. Jullie hebben gereserveerd en betaald…plekje 6 is voor jullie……”back-in and enjoy” (en val me niet meer lastig, hoorden we tussen de regels door).

Al snel zitten we aan de (volgens ons welverdiende) borrel en doen een spelletje ‘Exploding kittens’. Alex & Marjolijn lopen daarna naar het uitzichtpunt op de Lower Mesa Fall. Toch nog een hele wandeling van drie minuten om daar te komen.

We eten buiten een soort van kliekjesmaaltijd. We zijn nu immers in de alles-opmaken-wat-we-nog-in-huis-hebben dagen aangekomen.
Als Marjolijn en Elisa een afvalzak wegbrengen naar de bear-proof vuilcontainer, spreken ze de beheerder nog even. Hij heet Fred en is een vriendelijke pensionado. Hij zit hier voor het zesde jaar achtereen als beheerder van deze enorme campground van negen plekken. Hij woont hier in zijn caravan/trailer ieder jaar van mei t/m september. Hij is helemaal gelukkig hier, omdat hij op deze manier lekker lang kan kamperen.

We komen op het originele idee om een keer een kampvuur te maken. Eigenlijk een noodzakelijk kwaad, want de marshmallows, biscuit en chocola vallen ook ten prooi aan de op=op-dagen. Dit komt goed uit, want deze drie ingrediënten kan je prima combineren tot smores.

Met het geluid van de waterval (de kleine!) op de achtergrond genieten we van de avond rond het kampvuur. Althans, we lijken vanavond wel een soort rookmagneten. De rook waait iedere keer naar ons toe. Als we verplaatsen volgt de rook ons…. Het wordt al met al een actieve stoelendansachtige kampvuuravond.