Dag 11 Lassen Volcanic NP

Dag 11 Lassen Volcanic NP

Vandaag is het zaterdag en dat is een bijzondere zaterdag geworden maar daarover straks meer. Redelijk op tijd opgestaan en douchen en ontbijten. Zover niet veel bijzonders. De camper losgekoppeld want vandaag gingen we het Lassen Volcanic Park bezoeken. De park ingang is maar 8 mijl verderop dus a piece of cake, maar daar begon het gedonder alweer, steil omhoog en de bekende haarspeldbochten zonder vangrail! De uitzichten zijn geweldig en na een kleine 3 kwartier slingeren zijn wij het bezoekerscentrum en dat gaat pas om 9:00 uur open terwijl wij er op tijd dus 8:30 uur zijn. Even op allerlei mapjes en kaarten gekeken en de ene hike is gesloten vanwege de bosbranden en de andere vanwege sneeuw en ijs op de trail, dat wordt spannend vandaag. Wij besloten om maar te gaan rijden en bij het 2e bezoekpunt/view point/parkeerplaats de SRV wagen geparkeerd en Yvon had gelezen dat we naar een meertje konden lopen en het was slechts 2 mijl. De rugzak omgedaan en lopen maar, maar toen we begonnen zagen we een Deer (een hert) en er was ook nog een heel klein mini Deertje (klein hertje) bij, zo leuk dus 37 foto’s verder gingen wij hiken op de trail naar een prachtig meertje. Er stond niet bij dat ook deze hike steil omhoog ging, we hadden net geen ladder nodig maar na 200 m stonden we allebei te hijgen als postpaarden (een gezegde van mijn vader zaliger) na nog eens 200 meter moesten we eigenlijk aan het zuurstof, we liepen op 2100 meter hoogte en klommen naar nog grotere hoogten. Dus onder het mom van een mooi plaatje schieten stonden wij bij te komen. Toen komt er een sportieve jongeman naar beneden en die  keek meewarig naar mij en Yvon haar schoenen en zei, je kan nog een stuk omhoog maar dan kom je in de sneeuw en die is te slippery en succes! Bedankt vriend dacht ik maar wij zijn niet bang van een beetje sneeuw!! Dus een paar honderd meter verder op komen we een Aziatisch stel tegen die ook vertelden van erg veel sneeuw!! Oeps, maar wij willen het met onze eigen ogen zien dus na een paar steile stukken stonden wij voor een heus sneeuwval maar het had ook een ski piste kunnen zijn en na 10 meter in de sneeuw was het wel wel duidelijk, wij konden niet verder zoals de Amerikanen voorspeld hadden….. Wel heel veel sneeuwfoto’s gemaakt om die ooit eens up te loaden  zodat jullie kunnen zien dat er veel sneeuw is en je hier makkelijk kan skiën enzo. Kortom het wintersport gevoel hadden wij in korte broek ;-) 
Toen naar beneden lopen en dat ging best soepeltjes en daar waren nog wat van die ploppende en sissende modderpoelen te zien en dat blijft gek, smeltwater sijpelt door spleten in de rotsen en komt op dat kokende magma, verdampt en komt omhoog als gloeiend en vaak giftig gas, in een modderpoel die begint te borrelen en sissen maar ook ploppen en het ruikt enorm naar zwavel (tot zover de Geologie les van Chriet T., wie kent hem niet) Toen weer de camper in want er waren nog veel meer haarspeldbochten en mooie uitzichten en fotomomenten. Uiteindelijk komen wij weer bij punt 9, een mooie meadow (grasland dus zonder de koeien) en ik reed een parkeerplek voorbij maar kon iets verder wel parkeren en we liepen terug om nog meer foto’s te maken. Toen hoorde ik een auto die veel te hard reed, dat was te horen aan het motorgeraas en ik keek die kant van het geluid op. Zie ik een Cherokee slippen door de bocht, ik dacht gaat die snuiter echt driften, het geluid van slippende banden op het asfalt was goed te horen. Toen gleed de auto met zijn achterkant iets verder weg richting berm en de chauffeur wilde corrigeren en deed dat niet zo goed, hij trok aan zijn stuur om de auto uit de besneeuwde berm te halen en kwam dwars op het asfalt en door de snelheid rolde de auto twee keer over de kop om op zijn wielen achterstevoren in de sneeuw terecht te komen. Het was alsof ik naar een film zat te kijken …… Toen gingen Yvon en ik maar rennen want wij zijn allebei BHV-er en kunnen misschien hulp bieden maar we zagen de chauffeur al door het raam in zijn deur de auto uit klauteren en hij riep I am okay!! Gelukkig maar. Hij liep wat verdwaasd rond en Yvon pakte wat spullen van die meneer op die uit de auto waren gegooid en toen zagen we allebei een lege fles Vodka, en een halfvolle fles bier en van die kleine Flugelflesjes. En ligt nooit rommel op straat dus dat kwam waarschijnlijk uit de auto. Die snuiter zag er trouwens uit als de broer van Catweazle maar dan zonder Touchwood. Het leek allemaal goed afgelopen te zijn maar je moet er niet aan denken als er een tegenligger was geweest of dat er iemand had gelopen daar. Wat wel gek was is dat een aantal mensen 9-1-1 belden maar er is daar gewoon GEEN bereik. Dus als er iets ergs zou gebeuren kan je de hulpdiensten NIET waarschuwen. Best gek, de Park-Rangers hebben een walkietalkie en dat werkt wel. Wij besloten om verder te rijden en Catweazle kreeg een lift van vriendelijk Amerikaanse mensen naar de politie of zo. Wel dachten wij de Park Rangers te informeren over het ongeluk als ooggetuigen en de flessen drank.
Wij zijn rustig doorgereden en nog op de Devastated Area geweest, een plek waar in 1915 een hele grote vulkaanuitbarsting is geweest, rotsblokken van 50 ton lagen 5 mijl verderop en een bos was helemaal weg gevaagd en zelfs de wortels uit de grond en zoiets was nog nooit gezien, nu staan er weer bomen. Helaas was Bumpass Hell gesloten want daar hadden wij graag rondgekeken. Daarna waren wij bij de uitgang van het park en even melding gemaakt van wat wij gezien hebben. Ze vroegen of wij op de US Park Ranger wilde wachten, een soort park politie en dat wilden wij wel. Wat eten en drinken en na een half uur was meneer M.Smith (what’s in a name) er wij deden verslag net als bij de politieseries op tv, reuze leuk wel eigenlijk. Na 20 minuten weer klaar en wij hadden nog niet zo veel gelopen dus wij maakten een mooie wandeling om het Manzanita Lake, een prachtig meer en bijzonder veel mooie en bijzondere vogels gezien. Wij misten Bert wel even maar die is in IJsland.
Wij dachten toen maar op huis aan te gaan maar meneer TomTom wilde ons weer via alle hoogtes en haarspeldbochten sturen en daar hadden wij geen zin in, een alternatieve route bedacht en dat ging even fout maar uiteindelijk door hele andere landschappen gereden en keurig op tijd weer thuis op de camping in Mineral. Daar hield een camper die aan het inparkeren was ons op en daar zaten de Duitse buren in die naast ons stonden in Groveland. Reuze gezellig! Een andere buurman uit Amerika was vandaag aan het vissen geweest en bracht ons Regenboogforel die Yvon heerlijk heeft opgegeten. Ik wacht tot hij een beer vangt en ik een broodje beren vlees kan eten. Tot zover deze bewogen en mooie dag want de zon scheen de hele dag. Morgen gaan we weer op pad naar de staat Oregon (zo kom je nog eens ergens)

Met vriendelijke groet

Yvon en Fritzel

ps alle spectaculaire en mooie foto's wachten op een plek met goed internet zoals een supermarkt maar er is één geluk bij en dat is dat de dia avond korter wordt ;-)