Dag 22 Mesa Verde en een rondje door de bergen

Dag 22 Mesa Verde, een rondje door de bergen

Goedemorgen allemaal,

Vandaag opgestaan en weer eens gedoucht en de lucht was voor de verandering eens niet strakblauw en dus geen mooie gele zon aan de hemel. Dus had ik voor de verandering ons allebei getrakteerd op een kanariegeel monster, oftewel een Jeep Wrangler Rubicon ;-) Dus vlug ontbeten want er stond een aardig ritje op het programma. De kanariegele voiture heeft een grotere motor en grotere wielen dan zijn gifgroene broertje van afgelopen week. Dus snel ontbeten en vlug op pad. Nog even vertellen dat ik gistermiddag een jonge beer over de camping zag rennen, of eigenlijk zag een mevrouw op een fiets de beer en riep hard tegen haar man “Bear!!” Dus ik vlug om de SRV wagen gelopen en zag een kleine bruine beer wegrennen het bos in. Maar het telt wel op het scorebord van gespotte wilde dieren. Vandaag kwam er ook nog een wild konijn bij wat de weg over huppelde en een Boa Constrictor maar daar over later meer. Wij reden rond 10 uur de camping af en ik nam meteen een grindpad, de auto is er voor gemaakt dus dat was leuk rijden tot Ridgway. Toen de grotere weg op want we wilden naar Mesa Verde en dat was een kleine 200 km verderop. En al vrij snel liep de weg omhoog en weer omlaag net zoals gisteren weer langs de rivier in een kloof en dan weer omhoog over de rand van een berg en weer naar beneden. Dat ging best leuk in de Jeep Rubicon die heeft power zat dus even het gas aantikken en je schiet vooruit. We passeerden allerlei skigebieden en prachtige uitzichten, bergen hoger dan 14.000 ft en prachtige bergmeren. Het was een feest om te rijden maar ook om je ogen uit te kijken.
Zo kwamen wij na heel wat haarspeldbochten in het dorpje Rico waar een prachtig lichtblauw koffietentje stond. Wij naar binnen en we werden hartelijk welkom geheten door Anna uit Wisconsin, zij was op haar tochten in Rico terecht gekomen en een Koffiewinkeltje begonnen en de koffie en cappuccino waren heerlijk en vooral haar zelfgemaakte bananen-cake, en die plakjes waren niet echt dun, eigenlijk 3 cm dik dus TOP!! Ik kan nog een cappuccino en een halve meter cake. Toen ik ging afrekenen zei ze 6 dollar en ik lachen en die andere koffie en cake dan, ze was het vergeten, een goede zakenvrouw dus maar wel erg vriendelijk. 
Wij weer door in het gele gevaar en na kilometers en mijlen eindelijk bij het bezoekerscentrum aangekomen. Dat zag er onwijs mooi uit en die mensen die in die pueblo’s leefden deden dat ruim 1500 jaar geleden en ze hadden een hele stad in de spelonken van de berg gemaakt. Dat wilden wij wel eens met onze eigen ogen zien dus hup in de Jeep en rijden maar en ook daar reden we over grote hoogte en hier waren de vangrails ook weer schaars, dus spannend en gelijk in de spiegels van langzame voorgangers rijden zodat ze een zijweggetje invluchten en wij door kunnen. Na 20 mijl op de juiste plek aangekomen en daar is ongeveer alles weer gesloten i.v.m. geen idee …… Dus de auto parkeren en wandelen. Na een kwartier bedachten we dat wij een mooie rugzak hadden klaargemaakt met water en brood en koekjes en meer van dat soort verstandige dingen maar die stond nog in de auto. Nou ja, wij zijn gezond en lopen gewoon door op 2600 m hoogte dus toch wat kortademig. Maar toen wij de pueblo zagen werden we helemaal blij en stil en dan denk je HOEZO woonden daar mensen in een bergwand en HOE komen ze daar zonder lift of touwladder??? Dat zullen we nooit weten want de mensen zijn allemaal dood, jammer maar helaas maar wij hebben de foto’s gemaakt en liepen verder over een wandelpad toen Yvon ineens een Boa Constrictor zag kruipen. Hij paste maar net in mijn lens toen ik een foto wilde maken en achteraf is het een (Red)Bull Snake of te wel een Stierenslang, achteraf ongevaarlijk maar toen had ik even spijt dat ik geen wapen in Wyoming had aangeschaft …… Toen we dit gevaarlijke monster omzeilt hadden en een andere wandeling gestart hadden merkten we dat het niet verstandig was. Het pad was best gevaarlijk en geen rugtas dus terug richting auto gelopen en 300 foto’s verder waren we bij de kanarie. Omdat we een andere terug weg namen via Durango gingen we maar weer terug, de kleine 100 km naar Durango gingen best vlot heuveltje op en af. Daar waren we om 16:55 uur en vanaf 17:00 uur was het gratis parkeren dus wij namen een enorme gok en zette de auto neer en gingen richting Main Street.
Durango is een prachtige stad en het centrum is helemaal in cowboy stijlen de helft van de winkels had souvenirs en de andere helft niet. Dus lekker lopen en binnen gluren en het meeste is te kitscherig of te duur dus we liepen lekker door. Toch riep een winkel mij erg hard en ik kon de roep niet weerstaan dus 100 dollar verder stond ik weer buiten  We moesten ook nog even pinnen en iedere keer weer spannend of hij onze Nederlandse pasjes weer accepteert en het lukte alweer. Teruglopend zagen wij een meneer met een hele lange baard een racefiets met tassen voor en achter dus ik moest even kijken en praten. Deze meneer fietste van de oostkust naar de westkust om geld op te halen voor kanker onderzoek, dus ik schonk hem een paar dollar. Wij volgen hem nu op Strava en Instagram, dat was weer een bijzondere ontmoeting. Daarna waren wij weer eens toe aan een kopje koffie en in een geweldige tent koffiegedronken. Het interieur bij elkaar gezocht in de Kringloop maar het was geweldig en de koffie ook trouwens!! De Kanarie maar weer opgehaald en we gingen het laatste stukje terug naar Ouray dus nog maar 2 uurtjes tuffen. Het begon allemaal heel relaxed met een snelle rechte weg langs een mooie omgeving met prachtige houten huizen. Daarna ging de weg licht omhoog en steeds hoger en de bergtoppen die we eerst in de verte zagen kwamen steeds dichterbij en toen hadden we de eerste pas te pakken op 3300 meter hoogte. En daarna weer afdalen en die vangrails zijn of enorm duur of op de bon maar ze stonden in ieder geval niet op plaatsen waar de afgronden waren en soms stond er dan ook nog een bord met Road narrows, dan zag ik het klamme zweet op Yvon haar voorhoofd. Ik nog zeggen dat de Jeep hele grote banden heeft met veel grip en we gelukkig niet in de SRV wagen zaten maar dat mocht allemaal niet baten. Als je een bocht nadert en er staat 15 MPH dan betekent dat haarspeldbochten zonder vangrails!! Nou daar heb ik mijn portie wel van gehad vandaag en iedere keer als we dacht dat het de laatste pas was dan gingen een paar bochten verder vrolijk omhoog. Nu moet ik wel vertellen dat wij nu op de camping staan op 2250 meter hoogte dus 3300 meter hoger is niet zoveel maar een afgrond van 500m steil naar beneden of 800m steil naar beneden maakt niet zoveel uit……. Het doet wel zeer en ook nog een paar blauwe plekken denk ik. De laatste afdaling was de mooiste en de ergste en het regende ook nog maar het was zo mooi, tenminste de paar keren dat ik mijn ogen van de weg durfde te halen. Ik heb al verklapt dat ik soms stiekem al rijdend een paar foto’s neem maar dat durfde ik vandaag ECHT NIET hihi en met een snelheid van 15 a 20 naar beneden is zo relaxed hahaha. Op het laatst toch even een een viewpoint gezocht en dan zie je Ouray in de diepte en dat was toch wel mooi. De laatste 2 mijl lekker gewoon te hard gereden omdat het EINDELIJK kon en ik het durfde en toen konden we het gele gevaar parkeren.
Snel naar het restaurant en heerlijk Pulled Porc gegeten en dat smaakte goed. Morgen doen we geloof ik even niets en op vrijdag met de camper over de bergen …….

Een hele fijne dag vandaag 
En een bibbergroet  
Yvon en Fritzel ;-)

PS leuk om alle reacties uit Nederland te lezen, antwoorden kan ik wel eens doen als ik thuis ben of zo ……..
PS2 de laatste weg noemen ze “the One Million Dollar Highway” en of dat is om het aantal bochten, hartaanvallen, stressmomenten of de kosten weet niemand maar stiekem is het een prachtige weg, achteraf hahaha